ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 448

มู่หวั่นขีต้องการจะฆ่าเธอ

 ถึงแม้ตอนนี้มู่หวั่นขีจะทำอะไรเธอไม่ได้ ถ้ามู่หวั่นขีรู้เรื่องของเฉินมู่ มู่น่อนน่อนไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่ามู่หวั่นขีจะทำอะไรเฉินมู่บ้าง

 ดังนั้น การปล่อยให้เฉินมู่อยู่กับเฉินถิงเซียวจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

 มู่น่อนน่อนสูดหายใจเข้าลึก ยืนเอนตัวพิงผนังด้านข้าง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาเฉินถิงเซียว

 โทรศัพท์ดังขึ้นสักพัก ก่อนที่อีกด้านจะกดรับสาย

 เฉินถิงเซียวกดรับสาย แต่ไม่ได้พูดในทันที

 มู่น่อนน่อนเรียกชื่อเขา “เฉินถิงเซียว?”

เฉินถิงเซียวพ่นเสียงออกมาหนึ่งคำอย่างเย็นชา “มีอะไรก็พูดมา”

 เสียงของเขาฟังดูเย็นชามาก แต่มู่น่อนน่อนสัมผัสถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา

มู่น่อนน่อนนิ่งคิดอยู่พักหนึ่ง เดาว่าเฉินถิงเซียวอาจอารมณ์เสียเพราะเธอส่งเฉินมู่ไปที่บ้านของเขา

 มู่น่อนน่อนพูดด้วยความจริงใจ “ขอโทษด้วยนะคะ ที่ฉันส่งมู่มู่ไปที่บ้านของคุณโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า”

 “ส่งมาแล้วอย่าคิดจะรับกลับไปได้อีก” เสียงต่ำของเฉินถิงเซียวฟังดูนิ่งเฉยมาก ไม่มีอารมณ์ใดๆ แอบแฝง

ช่วงนี้ มู่น่อนน่อนคุ้นเคยกับเฉินถิงเซียวที่เป็นแบบนี้แล้ว

 เธอตอบกลับ “ได้ค่ะ”

เฉินถิงเซียวไม่ได้ตอบเธอในทันที

หลังจากเงียบไปสักพัก เขาก็วางสายไป

 มู่น่อนน่อนยกโทรศัพท์ออกมาดู แล้วยิ้มอย่างขมขื่น

 ผู้ชายคนนี้ บางครั้งก็เย็นชา...จนไม่รู้จะทำยังไงถึงจะดี

 มู่น่อนน่อนเก็บโทรศัพท์ แล้วเดินกลับไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก

 งานเลี้ยงประเภทนี้ค่อนข้างเหนื่อย เธอตั้งใจจะเข้าไปบอกกับฉินสุ่ยซานแล้วรีบกลับบ้าน

 ในเวลานี้ มีร่างสูงเดินเข้ามาหาเธอ

 “น่อนน่อน”

 พอได้ยินเสียง มู่น่อนน่อนก็เงยหน้าขึ้นมอง ชะงักไปสักพักแล้วเรียกชื่อเขาออกมาอย่างถูกต้อง

 “เสิ่นชูหาน”

 คนที่เดินเข้ามาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเสิ่นชูหานนั่นเอง

 ความทรงจำสุดท้ายของเธอเกี่ยวกับเสิ่นชูหาน แทบจะเลือนลางไปหมดแล้ว

ที่เธอจำได้ คือเสิ่นชูหานตอนอายุสิบกว่าปี

 ดังนั้น สำหรับเสิ่นชูหานที่อยู่ตรงหน้าเธอ ที่จริงก็กลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว

เสิ่นชูหานสวมสูทสีน้ำเงินเข้มที่ถูกตัดเย็บมาอย่างดี ทำให้เขาดูสง่างามมาก

 เขาดูตื่นเต้นเล็กน้อย “เป็นคุณจริงๆ ด้วย”

 เขาเดินไปหามู่น่อนน่อน แล้วยื่นมือออกไปหาเธอ แต่แค่พริบตาเดียว เขาก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบปล่อยมือลงข้างตัว ด้วยท่าทางหมดแรง

“ไม่กี่วันก่อนมีข่าวออกมา บอกว่าคุณกลับมาแล้ว ผมยังไม่อยากเชื่อ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคุณจริงๆ” หลังจากเสิ่นชูหานพูดจบ เขาถอนหายใจแล้วพูดอีกครั้ง “คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคุณจริงๆ”

 เขาพูดซ้ำ “เป็นคุณจริงๆ ด้วย” พูดแบบนั้นอยู่หลายครั้ง

สามปีผ่านไป หลังจากที่เดินผ่านความตายมาครั้งหนึ่งแล้ว มุมมองความคิดของมู่น่อนน่อนก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

 ถ้ามู่หวั่นขีไม่ได้โยนการตายของซือเฉิงหยู้มาไว้ที่เธอ เธออาจจะเต็มใจยกยิ้มและให้อภัยมู่หวั่นขี

อย่าว่าแต่เสิ่นชูหานเลย

เสิ่นชูหานไม่ได้เป็นหนี้อะไรเธอแล้ว

 “เป็นฉันจริงๆ ค่ะ” มู่น่อนน่อนขยับริมฝีปาก แล้วพูดยิ้มๆ “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”

เสิ่นชูหานพูดตาม “ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”

มู่น่อนน่อนสังเกตได้ ว่ามือของเสิ่นชูหานที่วางอยู่ด้านข้างกำหมัดแน่น แล้วคลายลงอีกครั้ง

 นั่นคือปฏิกิริยาตอนที่คนประหม่า

 มู่น่อนน่อนมองเขาด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน ก่อนจะหยุดแล้วพูดว่า “ยังมีเพื่อนรอฉันอยู่ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

 “ครับ” เสิ่นชูหานพยักหน้าอย่างแข็งเกร็ง ก่อนจะยืนมองตามเธออยู่ที่เดิม