ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 513

หลังจากที่มู่น่อนน่อนกดวางสาย เธอโกรธมากจนแทบอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้ง

เธอบีบโทรศัพท์แน่น แล้วสบถออกมา “ถ้าแน่จริงคืนนี้ก็อย่ากลับมา!”

“เกิดอะไรขึ้น...” เสิ่นเหลียงเห็นท่าทางทั้งหมดของเธอตอนคุยโทรศัพท์ แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไรกับเธอ

“คืนนี้ฉันชวนเขาไปที่นั่น เขาบอกว่าเขาไม่ไป และบอกว่าเขาไม่อยากจะคุยกับฉัน” มู่น่อนน่อนนึกถึงน้ำเสียงของเฉินถิงเซียวทางโทรศัพท์เมื่อสักครู่นี้ จึงยกยิ้มอย่างเยือกเย็น

เสิ่นเหลียง “...”โกหกทั้งนั้น เธอไม่เชื่อว่าบอสใหญ่จะไม่อยากคุยกับมู่น่อนน่อน

เสิ่นเหลียงเห็นว่ามู่น่อนน่อนกำลังโกรธอยู่ เธอลังเลเล็กน้อย แต่ก็พูดออกไป “เขาแค่พูดเพราะโกรธ ฉันคิดว่าคืนนี้บอสใหญ่จะต้องไปหาเธอแน่นอน”

มู่น่อนน่อนยกยิ้มโดยที่ในแววตาไม่มีรอยยิ้ม “ทางที่ดีอย่ามา”

……

ตอนที่มู่น่อนน่อนกลับถึงบ้าน ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว

หลังจากเธออาบน้ำเสร็จออกมา เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

ไม่มีสายที่ไม่ได้รับ และไม่มีข้อความด้วย

เธอเดินไปเดินมาอยู่ในห้องพร้อมกับจับโทรศัพท์ไว้ในมือ

จู่ๆ เธอก็เงยหน้าขึ้นมองไปทางประตู หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก เธอก็เดินไปที่ประตูแล้วเอื้อมมือออกไปเปิด

ชายร่างสูงกำลังยืนตัวตรงยืนอยู่ที่ประตู ร่างกายของเขายังคงสวมชุดสูทตามเดิมไม่เคยเปลี่ยน ทั้งราบเรียบและบาง แต่ออร่าของเขายังคงไม่ลดลง

ทั้งสองมองหน้ากันสักพัก เฉินถิงเซียวถึงจะก้าวเท้าเข้าไป

มู่น่อนน่อนเอื้อมมือไปขวางทาง “ไหนบอกว่าจะไม่มาไงคะ?”

สีหน้าของเฉินถิงเซียวแข็งทื่อเล็กน้อย น้ำเสียงของเขายังคงเฉยเมยจนฟังไม่ออกว่ามีสิ่งผิดปกติใดๆ “มาเอาของใช้ของมู่มู่”

มู่น่อนน่อนยังคงไม่ยอมให้เขาเข้าไป และพูดอย่างเฉยเมย “คุณชายเฉินไม่มีเงินแม้แต่จะซื้อของให้ลูกสาว ถึงกับต้องมาที่นี่เพื่อเอาของไป? บริษัทเฉินซื่อกำลังจะล้มละลายแล้วเหรอคะ?”

ดวงตาของเฉินถิงเซียวเบิกกว้างแล้วหรี่ตามอง สีหน้าของเขาบึ้งตึงลงเล็กน้อย ท่าทางเหมือนกำลังอดทนอยู่

หลังจากที่มู่น่อนน่อนพูดจบ เธอก็ตั้งใจจะปิดประตู

แต่เฉินถิงเซียวไม่ได้ให้โอกาสนี้กับเธอ

เขาใช้มือข้างหนึ่งขวางประตู ส่วนอีกข้างโอบเอวของเธอไว้ รวบรวมกำลังทั้งหมดไปที่มือข้างที่โอบเอวเธอ แล้วยกเธอขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

ตามมาด้วยเสียงปิดประตูดัง “ปัง”

โลกทั้งใบเงียบสงัดไปทันที

ทั้งสองยืนอยู่ที่โถงทางเดิน แขนของเฉินถิงเซียวยังคงโอบเอวของเธอไว้ ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนนั้นใกล้มากจนแม้แต่เสียงหายใจของอีกฝ่ายก็ยังได้ยินชัดเจน

มู่น่อนน่อนพยายามดิ้นรนอยู่สักพัก แต่ก็ไม่สามารถหนีจากแขนของเฉินถิงเซียวได้ เธอจึงเริ่มโมโหเล็กน้อย

เธอยกเท้าขึ้นและหน้าขาของเขา “คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

เฉินถิงเซียวไม่ขยับเลยสักนิด ในแววตาของเขาเป็นประกายอย่างได้ใจเล็กน้อย “พูดต่อสิ?”

“เฉินถิงเซียว!”

มู่น่อนน่อนยกมือขึ้นตีเขา แต่เขาจับข้อมือเธอไว้ด้วยไหวพริบที่รวดเร็ว

เธอไม่ได้มีเรี่ยวแรงเยอะเท่ากับเฉินถิงเซียว เธอจึงถูกเขาดึงไปกอดไว้จนไม่สามารถขยับตัวได้ ปล่อยให้เขาทำอะไรได้ตามใจชอบ

เฉินถิงเซียวก้มหน้าลงและเห็นคอเสื้อของมู่น่อนน่อนที่เปิดขึ้นเล็กน้อยตอนที่พยายามดิ้นออกจากเขา กลิ่นของครีมอาบน้ำที่สดชื่นบนร่างกายของเธอบอกเขาว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

“ถึงขั้นอาบน้ำเพื่อรอให้ผมมา ในที่สุดก็มีจิตสํานึกในฐานะคุณนายเฉินบ้างแล้ว” บนสีหน้าของเฉินถิงเซียวมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ คิ้วคมเริ่มคลี่ออกมา ตอนนี้ไม่เพียงแต่ดวงตาของเขาที่แสดงถึงความอารมณ์ดี แม้แต่เสียงและน้ำเสียงก็ดูอารมณ์ดีมากด้วย

“เมื่อก่อนทำไมฉันถึงไม่สังเกตเห็นมาก่อนว่าคุณหลงตัวเองได้ขนาดนี้” มู่น่อนน่อนโต้กลับ “อีกอย่างนะคะ ช่วยอย่าเรียกฉันว่าคุณนายเฉินด้วย ตอนนี้เราไม่ใช่สามีภรรยากันแล้ว คู่หมั้นของคุณชื่อซูเหมียน”

พอได้ยินเธอพูดถึงซูเหมียน รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินถิงเซียวก็ค่อยๆหุบลง

“คุณรอจนมู่มู่นอนหลับแล้วถึงมาเหรอคะ?”

เฉินถิงเซียวก็ตอบคำถามของเธออย่างจริงจังเช่นกัน “ใช่”

“ทำไมคุณไม่พามู่มู่มาด้วยคะ” เธอขอให้เฉินถิงเซียวมาหาเธอในคืนนี้เพียงเพื่อให้เขาพามู่มู่มาด้วย เธอไม่เชื่อว่าเฉินถิงเซียวจะไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร

ถึงแม้เฉินถิงเซียวจะไม่เข้าใจความหมายจากคำพูดของเธอจริงๆ เขาก็จะแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

เฉินถิงเซียวไม่ได้แก้ตัวให้ตัวเอง ก่อนจะพูดเล่นลิ้น “เธอหลับอยู่”

“…” มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเธอไม่สามารถสนทนากับเฉินถิงเซียวต่อแล้ว

เธอลุกขึ้นยืนแล้วตั้งใจที่จะกลับไปที่ห้องเพื่อนอนหลับ แต่เฉินถิงเซียวกลับเรียกเธอไว้ “คุณกินข้าวหรือยัง”

มู่น่อนน่อนนิ่งอึ้งไปสักพัก จากนั้นจึงเข้าใจความหมายในคำพูดของเขา จึงถามว่า “คุณหิวเหรอคะ?”

“อืม” เฉินถิงเซียวพยักหน้าอย่างจริงใจ ไม่มีออร่าเอาแต่ใจที่ปกคลุมเธอหายไปไหนแล้ว

มู่น่อนน่อนไม่อยากสนใจเขาแล้ว

แต่เธอรู้ดีอยู่ในใจ ถึงแม้เธอจะไม่สนใจเขา เขาก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เธอสนใจเขาอยู่ดี

มู่น่อนน่อนมองเขาด้วยความโกรธ “คอยดูเถอะ!”

เฉินถิงเซียวยืนตัวตรง และเหยียดหลังตรง ท่าทาง “เด็กดี”เหมือนกับเฉินมู่ที่กำลังรอกินข้าวอยู่

ตอนที่เฉินมู่อยู่ที่นี่ มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเฉินมู่เหมือนกับเฉินถิงเซียว

ตอนที่เฉินถิงเซียวอยู่ที่นี่ เธอกลับรู้สึกว่าเฉินถิงเซียวเหมือนกับเฉินมู่

ที่สำคัญคือดวงตาของสองพ่อลูกเหมือนกันมากจริงๆ เธอเองก็ทำใจไม่สนใจเขาไม่ได้

ตอนที่มองเห็นมู่น่อนน่อนเข้าไปในครัว เฉินถิงเซียวยกยิ้มแล้วเดินตามไป