ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 533

มู่น่อนน่อนมองเฉินถิงเซียวไปแวบนึง แล้วส่งเสียงเฮอะออกมา พลางจูงเฉินมู่ไปที่ห้องรับประทานอาหาร

เฉินถิงเซียวนั่งอยู่อีกฝั่งนึงคนเดียว มู่น่อนน่อนกับเฉินมู่นั่งอยู่ที่ฝั่งตรงกันข้ามกับเขา

การยืนแถวสามคนพ่อแม่ลูก แบ่งได้อย่างชัดเจนมากเลย

ตอนที่เฉินมู่กินข้าวยังคงเป็นเด็กดีอยู่ อยากกินอะไรก็จะชี้ให้มู่น่อนน่อน ให้มู่น่อนน่อนคีบให้เธอ

“เอากะหล่ำดอกอันนั้น!”

“เอาน่องไก่...”

“กินน่องไก่ก็ได้ งั้นก็ต้องกินผักอีกสักหน่อย...”

เด็กน้อยไม่ค่อยชอบกินผักเท่าไหร่นัก

มู่น่อนน่อนอยากให้เฉินมู่กินผัก ยังต้องเจรจายื่นเงื่อนไขกับเธอถึงจะได้

เฉินมู่ถึงแม้ว่าจะไม่ชอบกิน แต่เพื่อน่องไก่แล้ว จึงจำต้องฝืนกินไปคำนึง

เฉินถิงเซียวจ้องมองแม่ลูกที่อบอุ่นสนิทสนมกลมเกลียวกันฝั่งตรงข้ามคู่นี้ไปตาเป็นมัน แล้วก็ก้มลงมองชามข้าวตรงหน้าตัวเองไปอีกที จู่ๆก็ไม่มีความอยากอาหารขึ้นมา

เขาวางตะเกียบลงบนอาหารดัง “ปัง” ออกมาทีนึง “ผมอิ่มแล้ว”

เห็นมู่น่อนน่อนไม่มีการตอบสนองออกมา เขาก็จงใจส่งเสียงดังออกไปอีกครั้ง “ผมบอกว่า ผมกินอิ่มแล้ว!”

มู่น่อนน่อนไหนเลยจะไม่รู้ว่าเขาจงใจโยนตะเกียบลงไปเสียเสียงดังขนาดนั้น ก็เพื่ออยากจะดึงดูดความสนใจเธอ

เธอเลิกสายตาขึ้นไป มองเฉินถิงเซียวอย่างรวดเร็วแวบนึง “กินอิ่มแล้วก็กินอิ่มแล้วสิ ฉันกับมู่มู่ยังกินไม่อิ่ม”

เฉินมู่เงยหน้าขึ้นมาจากในชามเล็กๆของตัวเอง พูดเสียงต่ำออกมา “มู่มู่ยังไม่อิ่ม”

“โอเค หนูกินของหนูต่อไป” มู่น่อนน่อนคีบอาหารให้เฉินมู่อีก

เฉินถิงเซียวใบหน้าเยือกเย็นจนน่ากลัว แต่มู่น่อนน่อนก็ไม่สนใจเขา เขาก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้อีก

เขาส่งเสียงฮึดฮัดเสียงเย็นออกมา ลุกขึ้นออกจากห้องรับประทานอาหารไป

เขาเพิ่งจะออกไป จู่ๆเฉินมู่ก็เงยหน้าขึ้นมา มองไปยังทิศทางที่เฉินถิงเซียวเพิ่งออกไปเมื่อกี้นี้ แล้วก็หันไปมองมู่น่อนน่อนอีกที “คุณพ่อโกรธแล้ว”

มู่น่อนน่อนตะลึงงันไปเล็กน้อย แต่ก็นึกไม่ถึงว่าเฉินมู่จะพูดเรื่องนี้ออกมา

เธอถามเฉินมู่ออกไปด้วยความอยากรู้เล็กน้อย “เขาโกรธตรงไหน?”

“เขา “เฮอะ”!” เฉินมู่พูด แล้วสะบัดหน้าไป เลียนแบบท่าทางของเฉินถิงเซียวส่งเสียง “เฮอะ” ออกมาทีนึง

มู่น่อนน่อนหัวเราะ “พรืด” ออกมา อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิกหน้าของเฉินมู่ “ลูกน้อยของฉันทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้กันนะ?”

เฉินมู่เชิดหัวเล็กๆขึ้น เอ่ยเสียงหวานออกมา “เพราะว่าแม่ของหนูคือมู่น่อนน่อนไงคะ”

มู่น่อนน่อนสอนเฉินมู่ท่องชื่อเธอกับเฉินถิงเซียวมาก่อน และชื่อของกู้จือหยั่นกับเสิ่นเหลียง ก็เคยสอนเธอมาก่อนเหมือนกัน เธอจำได้หมด

เพียงแต่ว่าตอนที่เธออ่านชื่อเฉินถิงเซียว มักจะอ่านเป็น “เฉินชิงเซียว” ไปด้วยความเคยชิน

มู่น่อนน่อนแก้ให้เธอไปหลายครั้ง เธอจะอ่านได้ชัดเจนเป็นครั้งคราว แต่ส่วนใหญ่ เธอมักจะอ่านเป็น “เฉินชิงเซียว” ไปหมด

ก็คงจะเป็นเพราะว่าชินไปแล้ว

ขอเพียงแค่ในใจเธอรู้ว่าพ่อของเธอชื่ออะไร เธออยากจะเรียก “เฉินชิงเซียว” ก็ให้เธอเรียกไป ถือเสียว่าเป็นชื่อเล่นเอาไว้เรียกน่ารักๆระหว่างพ่อลูกของเธอกับเฉินถิงเซียวไปแล้วกัน

……

มู่น่อนน่อนกับเฉินมู่กินข้าวเสร็จ ก็พาเฉินมู่ไปที่ห้องไปอาบน้ำเตรียมเข้านอน

ก่อนหน้านี้เธอได้ยินคนใช้บอกว่าวันนี้เฉินมู่ไม่ได้นอนกลางวัน

ถ้าตอนกลางวันเฉินมู่ไม่ได้นอนกลางวันแล้วล่ะก็ ตอนกลางคืนจะนอนเร็วเป็นพิเศษ

เพียงไม่นานเธอก็ได้กล่อมเฉินมู่นอนหลับไป

หลังจากที่ทำให้เฉินมู่นอนหลับสนิทไปเรียบร้อยแล้ว มู่น่อนน่อนก็ได้ลุกขึ้นไปห้องนอนใหญ่

เธอผลักประตูห้องออก พบว่าด้านในว่างเปล่าไม่มีใครเลยสักคนเดียว

เฉินถิงเซียวยังไม่กลับห้องมานอน คือยังอยู่ที่ในห้องทำงาน

มู่น่อนน่อนเดินย่องๆไปที่หน้าประตูห้องทำงาน แอบแง้มประตูห้องทำงานออกมานิดหน่อยไปเงียบๆ ก็เห็นเฉินถิงเซียวกำลังนั่งดูอะไรอยู่ที่ด้านหลังโต๊ะทำงาน

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น ตรงหน้าวางเอกสารเอาไว้หลายชุดมาก เหมือนกับว่าจะเจอปัญหาที่ยุ่งยากมากๆเข้า