ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 58

ตอนที่58 เขาต้องการโอกาส

หลังจากมู่น่อนน่อนส่งข้อความออกไป ก็รอคอยคำตอบจากเฉินถิงเซียวอย่างตื่นเต้น

ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอจะส่งข้อความหาเสิ่นชูหาน เธอไม่เคยตื่นเต้นมาก่อนเลย

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเพื่อนร่วมงานกระซิบคุยกัน

“ฉันได้ยินมาว่าซุนเจิ้งหวาลาพักร้อน”

“สองวันนี้เขาเป็นอะไรไปหนะ? ก่อนหน้านี้เขาเสแสร้งทำเป็นอุทิศตัวเองให้บริษัททุกวันเลยนะ!”

“……”

มู่น่อนน่อนฟังอย่างสนใจ แล้วก็มีเพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่งเข้าร่วมวงสนทนาด้วย

ทันใดนั้นเสียงของพวกเธอก็เบาลงทันที

แต่ว่ามู่น่อนน่อนก็ได้ยินบางคำ “……น่อน……ทำ……เมื่อวาน……”

ทันใดนั้นจู่ๆมู่น่อนน่อนก็จามออกมา นี่พวกเธอกำลังพูดเรื่องของเธออยู่งั้นหรอ?

……

บริษัทเสิ้งติ่ง

ในห้องประชุมนั้นเงียบมาก เฉินถิงเซียวนั่งประจำที่ หรี่ตา แล้วก็อ่านโครงการในมือเขา

ผู้จัดการอาวุโสหลายๆคนได้แต่นั่งหลังตรง ไม่มีใครกล้าทำเสียงอะไรทั้งนั้น ยังไงหัวหน้าใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังของประธานกู้ก็อารมณ์ร้อนยิ่งไปกว่าเขาอีก

คนภายนอกต่างคิดว่ากู้จือหยั่นคือหัวหน้าใหญ่ของบริษัทเสิ้งติ่ง แต่ว่าที่จริงแล้วผู้อาวุโสในที่นี้ต่างรู้ดีกว่า ท่านที่อยู่ตรงหน้าต่างหากที่เป็นหัวหน้าใหญ่ ที่อยู่และตัวตนของเขาลึกลับมาก เมื่อไหร่ก็ตามที่ต้องมีการตัดสินใจโครงการใหญ่ๆในบริษัท ท่านคนนี้ถึงจะมาเข้าร่วมประชุมด้วย

มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เฉินถิงเซียวไม่ได้เข้ามาที่บริษัท เรื่องน้อยใหญ่ในบริษัทต่างยกให้กู้จือหยั่นเป็นคนจัดการ ต้องดูแลบริษัท และต้องไปออกงานต่างๆ มันถือว่าเป็นเรื่องที่ลำบากเหมือนกัน

พอมู่น่อนน่อนไปทำงานที่บริษัทมู่ซื่อ เขาก็เลยสามารถเข้ามาจัดการเรื่องต่างๆที่บริษัทได้

มีกรรมการบริหารบางคนที่ต้องการจะกบฏ แต่ว่านั่นก็ไม่ถือว่าเป็นปัญหาใหญ่อะไร

สุดท้าย หลังจากเฉินถิงเซียวอ่านเอกสารจบ ก็วางบางส่วนไว้บนโต๊ะ ส่วนบางส่วนก็ถูกกระแทกลงที่โต๊ะอย่างรุนแรง จนมีเสียง “ปัง” เกิดขึ้น

ทุกคนตรงนั้นตกใจ

เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมา แล้วก็มองทีละคนช้าๆ หลังจากนั้นก็พูดออกมาอย่างรุนแรง “ทุกคนเป็นผู้อาวุโสของบริษัทนี้ ทำงานมาก็ตั้งนาน ผมจะให้โอกาสทุกคนเป็นครั้งสุดท้าย เก็บของพวกนี้ไป ทำให้ดี แล้วเอามาให้ผมอีกครั้งนึง”

หลังจากพูดจบ เขาก็ลุกแล้วก็เดินออกจากห้องประชุมไป กู้จือหยั่นเดินตามเขามา แล้วก็เก็บเอกสารตามเขาไป

หลังจากกลับมาที่ห้องทำงาน เฉินถิงเซียวก็ปลดเนคไทออก แล้วก้นั่งลงที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน แล้วก็ยื่นมือมากุมขมับ

กู้จือหยั่นก็ตามเขาเข้ามา แล้วก็วางเอกสารลง ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “พวกคนแก่พวกนั้น จะเชื่อฟัง แล้วก็กลับไปแก้งานมาให้ดีๆมั้ย?”

เฉินถิงเซียวสีหน้าเยือกเย็น “คนที่โดนบริษัทเสิ้งติ่งไล่ออก จะมีใครในสายงานนี้กล้ารับเข้าทำงานอีกมั้ยล่ะ?”

คำพูดของเขาดูเย่อหยิ่งมาก แต่ว่ากู้จือหยั่นก็รู้ดีว่า ความเย่อหยิ่งคือตัวตนของเขา

ถึงแม้ว่ากู้จือหยั่นจะรู้ดีว่าเฉินถิงเซียวนิสัยไม่ดี แถมยังเย่อหยิ่ง แต่ว่าที่จริงแล้วเขาเป็นคนใจดี แต่ว่าคนพวกนั้นครั้งนี้ทำเกินไปจริงๆ

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วแกก็ไปทำงานต่อเถอะ” เฉินถิงเซียวพูดพลางดึงโทรศัพท์ออกมาจากลิ้นชัก

หลังจากกดปุ่มเปิดปิด หน้าจอก็สว่างขึ้นมา ทันใดนั้นก็ปรากฏข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน

ตามที่คาดหวัง มู่น่อนน่อนส่งข้อความมาหาเขา [ฉันคือมู่น่อนน่อนเองนะคะ ขอบคุณโทรศัพท์ที่ส่งมาให้ใช้ ฉันชอบมากเลยค่ะ]

สายตาของเขาไปหยุดอยู่ตรงที่คำว่า “ชอบมาก” สองคำนี้ หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา

กู้จือหยั่นยังไม่ได้ออกไป พอเห็นว่าเฉินถิงเซียวยิ้มให้โทรศัพท์ ก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย “อยู่ดีๆก็ยิ้มให้โทรศัพท์ทำไมหนะ? แบบนี้น่ากลัวนะ”

เฉินถิงเซียวอารมณ์ดีอยู่ ก็เลยพูดออกมาว่า “ถ้ากลัวแล้วทำไมยังไม่ไปอีก?”

กู้จือหยั่นเดินอ้อมมาเพื่อจะดูว่าเขากำลังดูอะไรอยู่ แต่ว่าเฉินถิงเซียวก็เหมือนกับมีตาอยู่บนหัวของเขา เขารีบคว่ำหน้าขอลงกับโต๊ะทันที

กู้จือหยั่น：“……”

ได้ ถือว่าเฉินถิงเซียวตาเหยี่ยว!