ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 595

เฉินถิงเซียวไม่ใช่คนที่ชอบยิ้ม โดยเฉพาะตอนที่ยิ้มออกมาจากใจจริงยิ่งน้อยจนน่าสงสาร

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าตอนที่เฉินถิงเซียวยิ้มอย่างไม่ได้ออกมาจากใจจริงแบบนี้ดูน่ากลัวมาก

เธอก็ไม่ได้พูดอะไร แค่มองเฉินถิงเซียวอยู่อย่างนั้น

จู่ๆเฉินถิงเซียวได้ยื่นมือลูบศีรษะเธอ เดิมทีนี่ก็เป็นท่าทางที่ใกล้ชิดสนิทสนมมากอยู่แล้ว มู่น่อนน่อนยิ่งรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนของเขา

“ผมไปก่อนนะ เดี๋ยวช่วงดึกค่อยมาใหม่”

เขาพูดจบก็ได้ดึงมือกลับ เหมือนกำลังรอมู่น่อนน่อนตอบสนองเขา

มู่น่อนน่อนอึ้งไปสิบกว่าวิ ถึงเบาเสียงถามเขาด้วยสีหน้ามึนงง：“ช่วงดึกจะมายังไงคะ？”

เฉินถิงเซียวพูดจาเรียบเฉย：“ก็ต้องเดินเข้ามาสิ”

“คุณ……”ตอนนี้มู่น่อนน่อนรู้สึกถูกความเคลื่อนไหวของเฉินถิงเซียวทำเอาค่อนข้างมึน

จู่ๆเขามาที่วิลล่าของลี่จิ่วเชียนอย่างกร่างขนาดนี้ และไปอยู่กับลี่จิ่วเชียนที่ห้องอ่านหนังสือมาพักนึง ยังบอกว่าช่วงดึกจะมาอีก

หรือว่าเขาไม่ได้มาพาเธอกับเฉินมู่ไป？

ตามนิสัยของเฉินถิงเซียวแล้ว ในเมื่อเขามาแล้วก็จะต้องพาเธอกับเฉินมู่ไป！

เฉินถิงเซียวย่อมดูความข้องใจของมู่น่อนน่อนออกอยู่แล้ว “ตอนที่ผมมา ได้ปล่อยข่าวออกไปและแจ้งให้สื่อ”

เขาอธิบายแบบนี้ปุ๊บ มู่น่อนน่อนก็เข้าใจในทันทีเลย

เฉินถิงเซียวเป็นคนมีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจ แต่เพราะธุรกิจของตระกูลครอบคลุมอยู่ทั่วโลก เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับทุกธุกิจ อิทธิพลยิ่งดูถูกไม่ได้ เรื่องอุบัติเหตุของหลายวันก่อน ก็ได้ลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่ง จู่ๆตอนนี้ได้ปรากฏตัวอย่างปลอดภัยไม่มีตรงไหนได้รับบาดเจ็บ ย่อมดึงดูดความสนใจของสื่ออยู่แล้ว

เขามาที่วิลล่าของลี่จิ่วเชียน จะต้องมีนักข่าวมากับเขาด้วยแน่นอน ไม่ว่าจะนักข่าวในประเทศหรือว่านักข่าวของต่างประเทศ ต่างก็จะต้องตามมาทั้งนั้น เพื่ออยากจะได้ข่าวที่สดๆร้อนๆที่สุด

ลี่จิ่วเชียนอยู่เมืองM อยู่ในธุรกิจจิตวิทยาก็เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง ถ้าเฉินถิงเซียวเข้ามาแล้วไม่ได้ออกไป งั้นเรื่องก็เป็นที่ฮือฮากันแล้ว

ดังนั้น เฉินถิงเซียวถึงได้กล้าเข้ามาอย่างกร่างขนาดนี้ และออกไปอย่างปลอดภัย แถมยังบอกว่าช่วงดึกจะมาอีก

มู่น่อนน่อนคิดจุดนี้ได้ ก็ตกใจจนพูดไม่ออกในชั่วขณะ

วิธีที่ได้ผลดีด้วยกันทั้งสองฝ่ายแถมยังไม่สูญเสียกองทัพแบบนี้ เฉินถิงเซียวก็คิดได้น้อ

วิธีนี้สำหรับเฉินถิงเซียวแล้วมีผลดีเยอะมาก แต่สำหรับลี่จิ่วเชียนแล้วกลับกลุ้มใจมาก

หลายวันก่อน ลี่จิ่วเชียนยังบอกกับเธอว่าเฉินถิงเซียวเป็นคนแบบเดียวกันกับเขา ดูเหมือนในจิตใต้สำนึกของเขาจะรู้สึกว่าเฉินถิงเซียวสู้เขาไม่ได้ ใจจิตใจเขาอาจจะยังมีความเกลียดชังที่ซับซ้อนแบบนึงต่อเฉินถิงเซียว

แต่ตอนนี้เฉินถิงเซียวมาหาถึงที่ ลี่จิ่วเชียนกลับทำอะไรเขาไม่ได้ มู่น่อนน่อนยากที่จะจินตนาการว่าตอนนี้อารมณ์ของลี่จิ่วเชียนเป็นยังไง

มู่น่อนน่อนยังมีเรื่องอยากจะถาม แต่เฉินถิงเซียวจิตใต้สำนึกของมู่น่อนน่อนอยากส่งเฉินถิงเซียว แต่เธอเดินไปไม่ถึงสองก้าว ก็ถูกบอดี้การ์ดขวางเอาไว้แล้ว

เฉินถิงเซียวที่เดินอยู่ข้างหน้าได้ยินความเคลื่อนไหวแล้วหันมามอง สายตาได้หยุดอยู่ที่บนตัวของบอดี้การ์ดที่ขวางมู่น่อนน่อนไว้ แต่ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็ได้เดินออกไปข้างนอกต่อเลย

เมื่อครู่บอดี้การ์ดถูกเฉินถิงเซียวมองอย่างนั้นแว๊บนึง ก็รู้สึกค่อนข้างขนหัวลุก

เดิมทีมู่น่อนน่อนก็มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับเฉินถิงเซียวอยู่แล้ว แต่เวลานี้ไม่เหมาะสม

พอเธอหันหลังก็เห็นเฉินมู่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ มองประตูอย่างคาดหวัง ในใจขมขื่นเล็กน้อย

เธอเดินมานั่งที่ตรงหน้าของเฉินมู่แล้วอุ้มเฉินมู่ขึ้นมา

เฉินมู่กอดคอเธอไว้ แต่สายตายังได้มองไปข้างนอกอยู่ดี

มู่น่อนน่อนรู้ว่าเธอกำลังมองเฉินถิงเซียวอยู่ นาทีเธอคงจะข้องใจมากว่าทำไมคุณพ่อมาแล้วและก็กลับเลย แต่กลับไม่รับเธอกลับบ้านด้วย

นี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถอธิบายให้ชัดเจน