ตอนที่มู่น่อนน่อนมาถึงด้านนอก เฉินถิงเซียวกำลังขับรถจากไปพอดี
มู่น่อนน่อนสามารถเห็นแค่ท้ายรถของรถยนต์สีดำสูญหายไปในระยะไกล
เธอขึ้นรถด้วยสีหน้าแววตาที่ซับซ้อน
ช่วงนี้เฉินถิงเซียวมีข่าวถี่มาก แต่เป็นพวกข่าวซุบซิบหมด
ที่จริงไม่เพียงซูเหมียนเท่านั้น บางครั้งยังมีข่าวของเฉินถิงเซียวกับผู้หญิงคนอื่นๆที่ไม่ทีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อยด้วย
ส่วนข่าวฉาวเป็นข่าวจริงหรือข่าวปลอม คือสื่อเขียนออกมาเพื่อดึงดูดสายตาผู้คน หรือว่าเฉินถิงเซียวมีเรื่องรักใคร่อะไรกับพวกเธอจริงๆ มู่น่อนน่อนไม่สามารถรู้ได้เลย
ถ้าบอกว่าไม่แคร์เลยสักนิดเลย ก็คงเป็นคำโกหก
เธอกับเฉินถิงเซียวอยู่ด้วยกันนานขนาดนั้น ไม่ใช่บอกว่าหมดรักก็จะสามารถหมดรักได้
แต่เธอก็ยังจะไปติดตามซุบซิบเหล่านั้นของเฉินถิงเซียวอย่างไม่รู้ตัวอยู่ดี พอดูข่าวเหล่านั้นแล้ว เธอกลับรู้สึกเสียใจผิดปกติอีก
เหมือนทรมานตัวเองยังไงอย่างงั้น รู้ทั้งรู้ว่าจะเสียใจ แต่ก็ยังจะดูอีก
แต่ในใจลึกๆของมู่น่อนน่อน ก็ยังรู้สึกว่าช่วงนี้เฉินถิงเซียวทำตัวแปลกมากอยู่ดี
ผู้ชายที่ไม่ได้ถูกตัณหาครอบงำจิตใจ ทำไมถึงมีข่าว
ฉาวกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าบ่อยจังเลย?
นี่ไม่สอดคล้องกับสไตล์การทำงานของเฉินถิงเซียวเลย
มู่น่อนน่อนขับรถอย่างเหม่อลอย เลยขับค่อนข้างช้า
จนกระทั่งตอนที่มีรถหลายคันขับแซงมาจากด้านหลังของเธอ และขวางอยู่หน้าของรถเธอ ทันใดนั้นเธอถึงดึงสติกลับมาพร้อมกับเหยียบเบรก
เนื่องจากเป็นการเหยียบเบรกที่กะทันหัน ร่างกายของเธอได้พุ่งไปข้างหน้าด้วยความเฉื่อย
เธอเวียนหัวอยู่ครู่นึง ตอนที่เงยหน้าขึ้นมามองนอกรถ ก็เห็นรถหลายคันที่ขวางอยู่ตรงหน้าเธอเริ่มมีคนทยอยลงมาจากในรถแล้ว
คนที่นำหน้ามาก็คือเจียงซ่งนี่เอง
เหมือนผีเร่ร่อนที่ไม่ยอมไปผุดไปเกิดจริงๆ
มู่น่อนน่อนหยิบมือถือออกมาแจ้งความโดยตรง
แต่เธอเพิ่งหยิบมือถือออกมา คนของเจียงซ่งก็ทุบกระจกรถแตกโดยตรงเลย
เศษกระจกรถได้กระเด็นใส่ตัวเธอ ที่มือกับบนใบหน้าล้วนมีแผลขีดข่วนในระดับที่แตกต่างกันออกไป
มู่น่อนน่อนตื่นตระหนก เธอหันหน้าไปทางฝั่งข้างคนขับเตรียมจะหนีจากทางนี้ด้วยจิตใต้สำนึก
แต่คนของเจียงซ่งได้ยื่นมือจากนอกกระจกรถที่แตกร้าวเข้ามากระชากผมของมู่น่อนน่อนเอาไว้
แต่นาทีนี้มู่น่อนน่อนกำลังโทรแจ้งความอยู่
มือถือได้หล่นจากมือ ในสายมีเสียงของตำรวจดังขึ้น:“สวัสดีครับ?มีคนอยู่หรือเปล่าครับ?”
ผมของมู่น่อนน่อนถูกพวกเขากระชากเอาไว้แน่นมาก เธอเจ็บจนหน้าซีดไปหมด ได้พูดเสียงดังว่า:“ที่นี่คือถนนหวนหนาน ฉัน……อ๊า!”
“นังตัวดี กล้าแจ้งความเหรอ!”
นาทีนี้คนที่กระชากผมของเธอจากนอกกระจกรถไว้ได้ใช้แรงกะทันหัน คอของเธอได้ติดคาอยู่บนมุมแหลมของกระจกรถที่แตกร้าว
วันนี้เธอพันผ้าพันคอสีขาวเอาไว้ พริบตาเดียวเลือดสีแดงสดได้ย้อมจนผ้าพันคอของเธอแดงหมด
นาทีนี้มู่นน่อนน่อนเจ็บจนพูดไม่ออกสักคำแล้ว
ประตูรถถูกเปิดออก เธอถูกลากออกไปโดยตรง มือถือของเธอก็ถูกพวกเขาเอาไป ใช้แรงเขวี้ยงไปที่บนท้องถนน
เจียงซ่งเดินมาจากข้างหลัง เห็นสถานการณ์แล้วก็ได้พูดไปด่าไป:“ทำงานกันยังไงวะ กูยังไม่ได้ลงมือพวกมึงก็ทำคนตายก่อนแล้ว?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม
พระเอกชอบใช้อำนาจบังคับ ไม่ฟังความคิดเห็นนางเอก พอมีปัญหา แทนที่จะอธิบายว่าจะทำอะไร กลับเลือกที่จะปิดปังและทำร้ายจิตใจ ไม่น่าให้อภัยอ่ะ น่าจะต่างคนต่างอยู่ ขัดใจว่าทำไมปล่อยให้ลูกทารกโดนลักพาตัวไปได้ โคตรไม่รอบคอบอ่ะ เรื่องไอ้ลู่ก็เหมือนกัน นาวเอกโง่จนไม่เห็นความไม่สมเหตุสมผลใดๆ จนความจำกลับมา มันก็ต้องสงสัยแล้วป่ะว่าตอนก่อนจะเสียความทรงจำ ไอ้ลู่แอบเข้าไปในห้องตัวเองทำไม และต้องเอะใจและตัดความสัมพันธ์สิเพราะถามอะไรก็ไม่เคยตอบ พระเอกก็เหมือนกัน รู้สึกว่าไอ้ลู่มีจุดประสงค์ไม่ดี แต่ก็ไม่ทำอะไร ให้โอกาสมันก่อเรื่อง 3-4 บทสุดท้ายรวบรัดตัดจบมาก ปมต่างๆก็ไม่เคลียร์ ไม่รู้แม่พระเอกยังอยู่หรือตาย ทำไมไอ้ลู่ถึงเลี้ยงนางเอกมาตั้งสามปีแทนที่จะรีบเอาไปผ่าตัดให้น้องสาว ทำไมถึงพยายามจะให้พระเอกลืมนางเอกและทำร้ายนางเอก อ่านจนจบก็ไม่เห็นบอกว่ามีความแค้นอะไรกับพระเอก และทำไมมุ่งเป้ามาที่นางเอก และไอ้ปากกาหมึกซึมที่พระเอกเก็บไว้น่ะ ก็ไม่มีอธิบายเพิ่ม แค่เปรยว่านางเอกเคยเอาปากกาให้เด็กขอทาน ต่ไม่บอกว่ามันมีความสำคัญยังไง สรุปอ่านแล้วขัดใจหลายอย่างมากค่ะ...
ขอบคุณนะคะที่อัพจนจบ❤️❤️❤️...
แรกๆฉันเชียร์เธอหมดใจแต่มู่น่อนน่อนนี่เธอก็ดื้อเกินไปนะ รู้ทั้งรู้ยังจะชอบสร้างปัญหาซ้ำแล้วซ้ำอีก มั่นใจตัวเองอะไรผิดๆเกิ๊นนน ฉันเริ่มจะเบื่อเธอแล้วนะ เจอก็เจอแล้วแค่กลับไป แล้วยังจะคิดกลับไปให้เขาเฉือนอวัยวะไง!!!! ตัวเองจะไปสืบอะไรจากไหน?!!!...