ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 78

“ถูกจับได้ซะแล้ว ”

ชายหนุ่มนิ่งงันไปชั่วครู่ ดึงหูฟังหมอที่ห้อยคออยู่ออก ล้วงมีดออกมาแล้วพุ่งเข้าหาเขา“งั้นฉันก็ไม่ต้องแสดงอีกต่อไปแล้ว มีคนอยากให้แกตาย วันนี้แกก็จะมีชีวิตรอดออกไปไม่ได้！”

หลิวเหนียนอดทนกับความเจ็บปวด วิ่งหลบการจู่โจมของเขา ม้วนตัวถอยหลังทิ้งระยะห่างจากอีกฝ่าย

“ใครเป็นคนส่งแกมา？！”

“แกเดาได้อยู่แต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันเป็นคนของใคร ？”

ชายคนนั้นพุ่งตัวเข้ามาอย่างว่องไว และต่อสู้กับเขาภายในห้องเล็กๆ

“แกไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว อยู่ไปก็ขวางทางคุณมู่เท่านั้น แนะนำว่าอย่าดื้อรั้นจะดีกว่า ตายไปซะเถอะ！”

เขาใช้แขนขวาที่แข็งแรงล็อกตัวหลิวเหนียนเอาไว้ ยกมือซ้ายขึ้น แล้วเล็งไปที่คอของหลิวเหนียน

“ฉันไม่เชื่อ ！เป็นไปไม่ได้！คุณมู่ไม่คิดทำร้ายฉันแน่ ใครที่ส่งแกมาใส่ร้ายเธอ ！”

หลิวเหนียนดิ้นรนต่อสู้อย่างหนัก หักข้อศอก แล้วกระแทกไปยังหน้าอกของเขาอย่างแรง

ชายคนนั้นหลบไม่ทัน เข็มฉีดยาในมือถูกเขากระแทกจนตก หลิวเหนียนใช้จังหวะนี้ย่อตัวลง แล้วหยิบเข็มฉีดยานั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ใช้ได้นี่ไปหนู จะตายอยู่แล้วยังกล้าอวดดีอีก เอาเข็มฉีดยานั้นมา！ ฉันจะได้ส่งแกไปลงนรก ！”

หมอโกรธเคืองเขาอย่างหนัก

“คงต้องมาดูกันแล้วล่ะว่าแกมีความสามารถมากแค่ไหน ”หลิวเหนียนกุมไปยังบาดแผลที่มีเลือดไหลซึมเพราะการเคลื่อนไหวที่รุนแรง พุ่งตัวเข้าใส่เขาอย่างเต็มแรง

ในจังหวะที่คนทั้งสองเข้าประชิดกัน หลิวเหนียนมองหาโอกาส แล้วปักเข็มฉีดยานั้นลงไปที่แผ่นหลังของเขาอย่างจัง ออกแรงกดสารที่อยู่ในกระบอกฉีดนั้นลงไป

ชายคนนั้นโอดครวญอยู่ชั่วครู่ แล้วล้มลงไปกองกับพื้นอย่างปวกเปียก

เสร็จทุกอย่างนี้แล้ว หลิวเหนียนก็ทรุดตัวลงกับพื้น หอบหายใจหนัก พละกำลังพอจะฟื้นคืนกลับมาได้บ้างแล้ว เขาก็ผลักประตูออกอย่างไม่ลังเล

ไม่ว่าสิ่งที่ชายคนนี้พูดจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เขาก็ต้องออกไปจากตระกูลมู่ก่อน

เขาวิ่งออกไปราวกับคนบ้า เขาจะไปหามู่จื่อหนิง ถามเธอด้วยตัวเอง ว่าสิ่งที่คนคนนี้พูดเป็นความจริงหรือไม่！

ตามเส้นทางลัดที่มู่จื่อหนิงพาเขาเข้ามา เขาลัดเลาะมาถึงที่ประตูหลัง เดินโซซัดโซเซออกไป

เพราะอยากจะได้คำตอบจากมู่จื่อหนิงอย่างมาก เขาแทบไม่ได้สนใจบาดแผลที่มีเลือดไหลซิบบนตัวเลย สุดท้ายก็ไร้เรี่ยวแรง แล้วล้มตัวลงกับพื้น

เขาพยายามใช้แขนดันร่างให้ลุกขึ้น และพยายามไม่ให้ตัวเองล้มลง หัวสมองพร่าเบลอไปหมด

ขณะที่กำลังวิงเวียน ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีแดงกำลังเดินมาที่เขา กระโปรงยาวลูกไม้ทรงหางปลา สะบัดพลิ้วไหว

“หน้ามืดเหรอ？”

หญิงสาวยืนอยู่ตรงหน้าเขา มองสำรวจเขา น้ำเสียงที่เย็นเยือกจับอารมณ์ใดๆไม่ได้

หลิวเหนียนที่มีอาการสะลึมสะลือ รู้สึกเพียงเสียงนี้ฟังดูคุ้นหูมาก อยากจะฝืนร่างกายเงยหน้าขึ้นมองว่าเป็นใคร แต่ภาพเบื้องหน้าก็ดำมืดในทันที และเป็นลมหมดสติไปในที่สุด

พอเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง……

คือเซิงเกอ

“คุณ……คุณยังไม่ตาย？！”

“ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้ต้องผิดหวัง”

เซิงเกอยกยิ้มเล็กน้อย และไม่คิดจะเดินจากไป จัดการเรื่องของมู่จื่อหนิงเสร็จ เธอก็ตั้งใจกลับมาหาหลิวเหนียน

“เกรงว่านายคงยังไม่รู้ คุณมู่ของนายถูกคุมตัวไปที่สถานีตำรวจแล้ว ด้วยความผิดหลายข้อหา และนาย ก็คงจะอีกไม่นาน ”

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง！”

แววตาของหลิวเหนียนทั้งตกใจและขุ่นเคือง “ต้องเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้ายอย่างคุณจงใจใส่ร้ายเธอแน่！”