ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1693

โอวหยางตงหมิงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อก่อนภรรยาของเขาก็เคยดูแลเขาแบบนี้เช่นกัน

แล้วเขากำลังบ่นอะไรอยู่?

ตั้งแต่การสลับร่างไปจนถึงการแลกเปลี่ยนบทบาทในช่วงสองปีที่ผ่านมา

มักจะมีช่วงเวลาหนึ่งที่เขาเห็นตัวเองในอดีตผ่านทางอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยในตอนนี้

เขาใจอ่อนลง ความหึงหวงและการคิดเล็กคิดน้อยที่เพิ่งเกิดขึ้นก็หายไป

เขาควรจะเชื่อใจเธอ

เพื่อนร่วมงานผู้ชายก็เป็นแค่เพื่อนร่วมงาน เขาอาจจะสงสัยในเจตนาของเพื่อนร่วมงานคนนั้น

แต่เขาไม่ควรสงสัยว่าเธอเป็นคนแบบนั้น เพราะมันไม่ต่างอะไรกับการตั้งคำถามในเรื่องศีลธรรมของเธอเลย

อีกอย่าง...ตอนนี้เขาไม่ใช่คนสำคัญสำหรับเธออีกแล้ว แม้ว่าเธอจะมีใครสักคน มันก็เป็นเรื่องธรรมดา

โอวหยางตงหมิงคิดถึงเรื่องเหล่านี้ เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกทั้งเจ็บปวดและน้อยใจ ความกังวลที่ก่อตัวอยู่ในใจทำให้เขารู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ ความไม่มั่นคงที่ว่าตัวเองจะสูญเสียอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยไปอย่างสิ้นเชิงนั้น คอยกัดกินจิตใจของเขาอยู่ตลอดเวลา

"เมิ่งเจี๋ย..." เขายกมือขึ้นจับใบหน้าของเธอเบาๆ และพูดเสียงแผ่ว "อย่าเพิ่งนอนเลย ไปอาบน้ำก่อนนะ"

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยที่ยังเมามายสะบัดมือไปมา "ไม่เป็นไร... ไว้อาบพรุ่งนี้"

โอวหยางตงหมิงนึกถึงเมื่อก่อน ตอนที่เขาก็เคยเป็นแบบนี้ และภรรยาของเขาก็บ่นว่าเขามีกลิ่นเหม็น เธอเลยต้องยกน้ำมาล้างเท้า บิดผ้าขนหนูอุ่นๆ และคอยเช็ดหน้า เช็ดตัว และเช็ดมือให้เขา

ทำไมตอนนั้นเขาถึงมองไม่เห็นความใส่ใจของเธอนะ? ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำเป็นเรื่องปกติที่เขาควรได้รับ?

โอวหยางตงหมิงตักน้ำออกมาและล้างเท้าให้เธอ

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้เล็กๆ จับเท้าของเธอไว้ในมือและค่อยๆ ล้างให้เธอไปพลางกดนวดไปพลาง

云梦洁热毛巾擦过了脸，又喝了水，此时脚丫子传来暖暖的舒服，她不由得睁开眼睛。

เธอเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง กดขมับเพื่อลดอาการปวดหัวและพูดว่า "โอวหยางตงหมิง คุณไม่ต้องทำแบบนี้หรอก"

เธอพยายามจะลุกขึ้น แต่ถูกโอวหยางตงหมิงจับเท้าไว้แน่น

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยถอนหายใจอย่างหมดหนทางแล้วพูดว่า "ขอบคุณนะ"

โอวหยางตงหมิงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ "ไม่ต้องขอบคุณหรอก"

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยส่ายหน้า "ต้องขอบคุณสิ เราหย่ากันแล้ว แต่คุณก็ยังดูแลเสี่ยวอิงตลอดเวลา มันดึกมากแล้ว คุณน่าจะไปพักผ่อน..."

โอวหยางตงหมิงลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว มือของเขาวางลงบนพนักพิงโซฟาและล้อมอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยไว้ในกรอบแขนทั้งสองข้างของเขา

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยตกใจ เงยหน้าขึ้นมองเขา และทันใดนั้นก็เห็นดวงตาของเขาแดงขึ้นเล็กน้อย

"คุณ..."

โอวหยางตงหมิงก้มหน้าลง ซุกศีรษะไว้ที่ซอกคอของเธอ น้ำเสียงของเขาแทบจะสั่นด้วยความเจ็บปวดและการขอร้อง

"อย่าทำแบบนี้ได้ไหม"

เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า "อย่าผลักไสผม อย่าตัดความสัมพันธ์ของเรา"

เขากอดเธอแน่น "ผมไม่อยากไป ผม...ผมไม่อยากหย่าเลย"

ร่างกายของโอวหยางตงหมิงสั่นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามกลั้นน้ำตา "เมิ่งเจี๋ย อย่าผลักไสผมเลย...คุณไม่ต้องการผมแล้วเหรอ?"

"ผมจะลาออกจากงาน ผมจะเป็นพ่อบ้านเต็มเวลา ดีไหม?"

"ผมจะอยู่ดูแลลูก ผมจะอยู่บ้านทุกวันรอคุณกลับมา"

"ผมจะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังคุณเอง คุณทำงานของคุณไปเถอะ แค่ขอให้เมื่อคุณกลับบ้าน คุณกอดผมบ้างก็พอ และเราจะได้นอนกอดกันในตอนกลางคืน..."

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยเริ่มตื่นเต็มตาขึ้นมาบ้างแล้ว

แต่เธอยังเวียนหัวอยู่ โลกหมุนเคว้งคว้างไปหมด

อย่างไรก็ตาม ความคิดของเธอกลับชัดเจนขึ้นกว่าที่เคย

เธอทำงานหนักมาหลายปีแล้ว ไม่ได้ยืนบนฐานที่สามีเคยสร้างไว้ให้เธอ

แต่เป็นการเริ่มต้นใหม่ในเส้นทางที่เธอสร้างขึ้นด้วยสองมือเปล่า

เธอต้องเผชิญกับความเครียดจนถึงขั้นประจำเดือนผิดปกติ และความวิตกกังวลถึงขนาดผมร่วงเป็นกำๆ

ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียว เธอต้องเลี้ยงดูทั้งบริษัท เธอรู้ดีแล้วว่าการนอนไม่หลับเพราะความเครียดนั้นเป็นอย่างไร