ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1689

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยรู้สึกได้ถึงร่างน้อยๆ ตัวนุ่มนิ่มที่กำลังซุกอยู่ในอ้อมกอดของเธอ เมื่อเธอลืมตาขึ้นและมองลงมา เธอก็เห็นขาเล็กๆ วางอยู่บนตัวเธอ

เสี่ยวอิงลืมตาโตๆ มองเห็นเธอตื่นขึ้นมาก็โบกมือเล็กๆ ด้วยความตื่นเต้น ส่งเสียงอ้อแอ้จ้องมองเธอ

ดวงตาของเธอเป็นประกาย เธอร้องเรียกไม่หยุดว่า "แม่ๆๆๆ!"

“เสี่ยวอิง...” อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยลูบหน้าลูกน้อยด้วยความงุนงง รู้สึกไม่ทันตั้งตัว！

เธอกลับมาในร่างของตัวเองแล้วงั้นเหรอ?

เพิ่งจะหย่าแล้วก็กลับมาทันทีเลยอย่างนั้นเหรอ?

**

อีกด้านหนึ่ง

โอวหยางตงหมิงจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาหลับสนิทขนาดนี้คือเมื่อไหร่!

ไม่มีลูกคอยส่งเสียงร้องข้างหูตั้งแต่เช้า รอบตัวเงียบสงบ เขานอนหลับจนตื่นเองตามธรรมชาติ...

เดี๋ยวก่อน ไม่มีลูกร้องงอแงข้างหูเหรอ?!

โอวหยางตงหมิงสะดุ้งตื่นแล้วรีบลุกขึ้นมาทันที ผลคือเขาไม่เห็นลูกอยู่ในห้อง

“ลูกอยู่ไหน!” เขารู้สึกตกใจ ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวคือการหาลูก

เขากระวนกระวายมากจนไม่ทันสังเกตว่าสภาพแวดล้อมรอบตัวไม่เหมือนเดิม

“เสี่ยวอิง! ลูกอยู่ไหน?!” เขารีบร้อนหาไปรอบๆ แต่ไม่พบลูกเลย สมองของเขาว่างเปล่าทันที

ปฏิกิริยาแรกของเขาคือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาภรรยา แล้วร้องไห้ออกมาทันที "ลูกหายไปแล้ว!"

ปลายสายเงียบไปชั่วครู่

โอวหยางตงหมิงรีบแต่งตัว เมื่อเขานอนเต็มอิ่มแล้วพบว่าลูกหายไป เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขารีบใส่เสื้อสูทแล้วก็ชะงักไป

เขาชะงัก มองมือของตัวเอง…เห็นมือที่มีกระดูกเรียงชัดเจน

เป็นมือของผู้ชาย

จากนั้นก็มองไปรอบๆ เป็นห้องแบบหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่นที่ดูเรียบง่าย บ้านเช่าที่ดูค่อนข้างธรรมดา แต่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบและสะอาด

สิ่งเดียวที่ดูยุ่งเหยิงคือโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่เต็มไปด้วยเอกสารและหนังสือกองใหญ่

เขาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาโดยอัตโนมัติ 《การบริหารและจัดการบริษัท》《10 องค์ประกอบสำคัญในการขาย》《จากพนักงานสู่เจ้าของกิจการ》《ในฐานะเจ้าของกิจการ คุณจะบริหารจัดการพนักงานอย่างไร》

แปลกจัง รองผู้จัดการทั่วไปต้องเรียนรู้มากขนาดนี้เชียวเหรอ? เธอไม่ได้ต้องการจะเป็นรองผู้จัดการทั่วไป แต่เธอต้องการเป็นประธานบริษัทต่างหาก!

“ฮัลโหล...ยังอยู่ในสายไหม?”

โอวหยางตงหมิงได้สติกลับมา

เสียงของอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยสงบนิ่ง "ไม่คิดเลยว่าคำพูดจะกลายเป็นจริง พอเราหย่ากันแล้วก็สลับร่างกันกลับทันที"

"ตอนนี้คุณไม่มีอะไรติดตัวแล้ว คุณเสียใจไหม?"

โอวหยางตงหมิงมองไปรอบๆ อย่างงุนงง

ห้องเช่าเรียบง่ายมาก มีเตียงหนึ่งตัว โต๊ะคอมพิวเตอร์หนึ่งตัว และตู้เสื้อผ้าแบบชั่วคราว ภายในตู้มีเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุดแขวนอยู่

ในห้องนั่งเล่น มีเพียงโซฟาเล็กๆ ที่ดูเก่า ไม่มีโต๊ะน้ำชา ไม่มีทีวี...

ในบัญชีธนาคารของเขาก็ไม่มีเงินมากนัก หลังจากได้เงินเดือนแล้วต้องโอนให้ภรรยาและลูกสองหมื่นหยวน และจ่ายค่าเช่าห้องไปแล้ว...

“คุณจะไลฟ์สดขายเสื้อผ้า?” เขาพูดอย่างประหลาดใจ "ตอนนี้บนอินเทอร์เน็ตมีเสื้อผ้ามากมาย การแข่งขันดุเดือดมาก บรรดาแม่ๆ ทั้งหลายก็คิดแค่ว่าจะรับสินค้ามาไลฟ์ขายเสื้อผ้าอยู่ที่บ้าน"

เขาไม่ค่อยเชื่อในแผนการของเธอเท่าไหร่ คิดว่าเธอกำลังทำอะไรที่ไม่เข้าท่า

"ผมให้เงินคุณสองหมื่นหยวนทุกเดือน หลังจากหักค่าเลี้ยงดูและค่าผ่อนบ้านแล้ว คุณอยู่บ้านเฉยๆ ก็น่าจะมีชีวิตที่ดีได้แล้ว"

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะพูดแก้ว่า "สองหมื่นที่คุณให้ทุกเดือนนั่น คือค่าเลี้ยงดูเด็กและค่าใช้จ่ายของฉัน ไม่ใช่ค่าผ่อนบ้าน"

บ้านหลังนั้นเป็นของเธอแล้ว ส่วนสองหมื่นที่โอวหยางตงหมิงให้ทุกเดือนนั้น เป็นเงินที่ ‘เธอ’ ใช้จ่ายเพื่อผ่อนบ้านเอง

โอวหยางตงหมิงพูดอย่างหงุดหงิด "แล้วมันต่างกันยังไงล่ะ?"

อวิ๋นเมิ่งเจียไม่โต้เถียงกับเขา เพียงแค่ตอบว่า "ตอนนี้เราหย่ากันแล้ว คุณโอวหยาง คุณควรรักษาระยะห่างและให้เกียรติกัน"

คำว่าคุณโอวหยางทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด โอวหยางตงหมิงรู้สึกราวกับมีค้อนหนักทุบลงที่อก ทำให้เขาเจ็บจนแทบหายใจไม่ออก

"โอเค ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน"

เดิมทีโอวหยางตงหมิงยังอยากจะเกลี้ยกล่อมเธอว่าอย่าเอาเงินไปเรียนทำไลฟ์ขายเสื้อผ้าเลย ตอนนี้การเข้าสู่ตลาดมันสายเกินไปแล้ว ทำไปก็ไม่รุ่ง

ทุกคนก็แค่ถูกคนอื่นตัดผลประโยชน์ไปก็เท่านั้น

แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะอย่างที่อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยบอก พวกเขาหย่ากันแล้ว

เงินสองหมื่นบาทที่เขาโอนให้ทุกเดือน ตราบใดที่เธอไม่ทารุณหรือทำให้ลูกลำบาก เงินนั้นจะใช้จ่ายอย่างไรก็เป็นเรื่องของเธอ

โอวหยางตงหมิงกลับมาที่ห้องเช่า ในห้องนั้นเงียบสงบและเยือกเย็นมาก

สิ่งที่เขาเคยฝันอยากได้มาตลอดคือการไม่มีลูกคอยกวนในที่สุดก็เป็นจริงแล้ว แต่เขากลับรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองว่างเปล่า