ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1688

หลังจากซู่เป่ากลับมา เธอก็ยังไม่เข้าใจคำพูดของอาจารย์ว่าหมายถึงอะไร

เรียนรู้ที่จะปล่อยวางและจากไป แล้วเจ้าจะเข้าใจว่าอะไรคือความรัก?

"ไม่เข้าใจ..." ซู่เป่าพึมพำ

แต่ไม่นานนักเธอก็เห็นพ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยเดินสวนทางมา ทั้งสองคนไม่ได้สังเกตเห็นซู่เป่าและไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งคู่ก็เริ่มทะเลาะกันอีกครั้ง

ซู่เป่าหยุดเดิน มองดูพวกเขาเดินจากไปไกลขึ้นเรื่อยๆ

ทำไมสองคนที่เคยรักกันมากถึงกลายเป็นแบบนี้ได้?

คำพูดของอาจารย์เรื่องการปล่อยวางและการจากไป ถ้าใช้กับพ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ย…

หมายความว่าความรักเมื่อถึงจุดสุดท้ายก็คือการแยกทางกันใช่ไหม?

ซู่เป่าหายตัวไปในพริบตาเดียว ในขณะที่ไม่มีใครสังเกตเห็น จากนั้นเธอก็แอบตามหลังพ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยไป

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยเหนื่อยมาก กลับถึงบ้านก็วางกระเป๋าเอกสารลง แล้วถอนหายใจถามว่า “ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้?”

“ถ้าไม่รักกันแล้วก็แยกทางกันเถอะ เราทุกคนต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวางและจากไปไม่ใช่เหรอ?”

ซู่เป่าที่ซ่อนตัวอยู่ด้านข้างถึงกับชะงัก

โอวหยางตงหมิงพูดว่า "ไม่มีทาง! ถ้าหย่ากันไปก็ยิ่งเข้าทางคุณไม่ใช่หรือไง?"

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เอาเป็นว่า ฉันจะไม่เอาบ้านไป ฉันจะออกไปโดยไม่เอาอะไรติดตัว แต่คุณจะต้องดูแลลูกแทนฉัน ฉันจะให้เงินพวกคุณสองหมื่นหยวนทุกเดือน”

“การตัดสินใจนี้ไม่ใช่การหนีความรับผิดชอบในการเลี้ยงดูลูก แต่เพราะฉันต้องทุ่มเทเวลาให้กับงาน จึงไม่สามารถดูแลลูกได้”

เธอนั่งลงข้างโอวหยางตงหมิง มองเขาด้วยความเหนื่อยล้า “แบบนี้ถือว่ายุติธรรมไหม?”

โอวหยางตงหมิงตกตะลึง เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะตัดสินใจแบบนี้ นี่เท่ากับว่าเธอจะออกไปโดยไม่เอาอะไรติดตัวเลย

เมื่อถามใจตัวเอง หากเป็นเขา เขาอาจจะ...

ทำไม่ได้?

โอวหยางตงหมิงเงียบไป

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยดึงเนคไทของตัวเองแล้วพูดว่า “แต่ว่าวันหนึ่งถ้าเราสลับร่างกลับมา คนที่ไม่มีอะไรติดตัวเลยจะเป็นคุณนะ คุณจะยอมรับได้ไหม?”

โอวหยางตงหมิงรู้สึกอึดอัดอย่างมาก

เขาจะยอมรับได้ไหม?

ใช่แล้ว การตัดสินใจนี้ก็เหมือนกับการเสี่ยงพนัน หากอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยออกจากบ้านโดยไม่มีอะไรติดตัว แล้วพวกเขาสองคนสลับร่างกลับคืน เขาจะสามารถเผชิญกับการตัดสินใจเช่นเดียวกับเธอได้หรือไม่?

ทำไมเธอถึงทำได้ แต่พอเขาลองคิดดูแล้วทำไมกลับรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบ?

“ทำไมล่ะ?” โอวหยางตงหมิงถาม

หลังจากสงครามเย็นที่ยาวนานไม่สิ้นสุด วันนี้พวกเขาก็ทะเลาะกันอีกครั้ง และทั้งสองคนต่างก็เหนื่อยล้า

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยพูดว่า "ไม่มีเหตุผล"

“ถ้าจะต้องให้เหตุผล ก็คงเพราะเราเคยรักกันมาก่อน เราสองคนต่างเป็นพ่อแม่ของลูก ฉันไม่อยากให้เราต้องกลายเป็นศัตรูกัน”

“ถ้าจะออกไปโดยไม่เอาอะไรติดตัว ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว”

มองดูคนไหล่กว้างใจใหญ่ข้างๆ เขาก็อยากจะยอมแพ้แล้วโผกอดเธอและร้องไห้ แต่ในใจก็ยังไม่ยอมแพ้

โอวหยางตงหมิงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ตกลง…”

ในที่สุดทั้งสองก็ลงนามในข้อตกลงการหย่าและได้รับใบหย่าในวันเดียวกัน

ซู่เป่ากำลังนั่งเท้าคางครุ่นคิด

“นี่คือการปล่อยวางและจากลางั้นเหรอ?” เธอสับสนและยังไม่เข้าใจ

ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วความหมายของการตกหลุมรัก การอยู่ด้วยกัน และการแต่งงานตั้งแต่แรกคืออะไรกันล่ะ?

เป็นเพียงเพื่อมีลูกสองคน แล้วทะเลาะกันทุกวันงั้นหรือ?

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยย้ายออกไปแล้ว เธอเช่าห้องเล็กๆ เพื่อเริ่มต้นธุรกิจของเธอเอง

เธอก็ยังคงคิดถึงลูก แต่ในเมื่อการหย่าร้างเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอจึงต้องใช้เวลาที่เหลือและพลังงานของเธอเพื่อสร้างธุรกิจของเธอให้สำเร็จ。

เธอเคยเป็นแม่บ้านมาก่อน เธอรู้ดีถึงความสำคัญของการมีอิสระทางการเงิน และเธอก็รู้ว่าการขาดความมั่นคงทางการเงินเป็นอย่างไร

ดังนั้นเธอจึงยังกังวลอยู่ และพร้อมที่จะสลับร่างกลับอยู่ทุกเมื่อ

ในวันหย่าร้าง อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยทำงานจนดึกดื่น โดยใช้ช่วงเวลาที่ไม่มีอะไรมารบกวนจัดการรวบรวมแผนงาน กระบวนการธุรกิจ รายชื่อผู้ผลิตและตัวแทนจำหน่ายทุกอย่างลงในคอมพิวเตอร์ของเธอให้เรียบร้อย

เธอล้มตัวลงนอนและผลอยหลับไป แต่เมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดมาอย่างไม่ทันตั้งตัว...

เธอกับสามีของเธอได้กลับมาอยู่ในร่างของตัวเองอีกครั้ง!