ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1690

ในสัปดาห์แรกหลังหย่ากัน อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยยังคงเศร้ามาก เธอมองไปรอบๆ บ้านที่ปราศจากกลิ่นอายของเขาอีกต่อไป

ลูกสาวคนโตกลับบ้านมาด้วยความระมัดระวังทุกวัน ส่วนลูกสาวคนเล็กก็มองเธอด้วยความไร้เดียงสา

ตอนนี้เหลือเธอเพียงลำพังแล้ว...

เมื่อย้อนกลับไปถึงความรักที่เธอกับสามีเคยมีให้กัน อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพวกเขาถึงมาถึงจุดนี้ได้ จนเมื่อหย่ากันแล้วเธอถึงได้รู้ว่าลึกๆ แล้วตัวเองไม่อยากหย่าเลย

แต่ตอนนี้เธอต้องทำใจและลุกขึ้นสู้ อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยทุ่มเทเวลาและพลังงานทั้งหมดลงไปในธุรกิจของเธอ ตามแผนที่เธอวางไว้

สิ่งที่เธอจะทำ แน่นอนว่าไม่ใช่แค่การขายเสื้อผ้าออนไลน์เท่านั้น!

เมื่อเธอเริ่มทำงานอย่างหนัก ความเศร้าโศกก็เริ่มจางหายไป

แต่สำหรับโอวหยางตงหมิง กลับเป็นตรงกันข้าม

หลังจากความเงียบเหงาในช่วงแรก เขาก็กลับเข้าสู่การทำงานอีกครั้ง และเริ่มสัมผัสกับความผ่อนคลายและอิสระของการเป็นโสด สัปดาห์แรกเขาก็รู้สึกสบายดี

แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาเริ่มรู้สึกทุกข์ใจขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเผชิญกับความเงียบเหงาของห้องเช่า ไม่มีเสียงเด็ก ไม่มีภรรยา และไม่มีอะไรอุ่นๆ ให้กินในครัว

มีวันหนึ่ง แม่และพี่สาวของเขารู้เรื่องการหย่าของเขาได้ยังไงไม่ทราบ และโทรมาด้วยความตื่นเต้น

"หย่ากันได้ซะที!"

"ไม่ได้ให้บ้านกับเธอใช่ไหม?"

"ให้เธอเดือนละเท่าไหร่? ไม่เกินสามพันใช่ไหม?!"

โอวหยางตงหมิงพูดอย่างเย็นชาว่า "มันไม่ใช่เรื่องของพวกแม่"

แต่เขาประเมินแม่และพี่สาวของตัวเองต่ำไป ทั้งสองคนเดินทางมายังปักกิ่งในคืนนั้น และเมื่อมาถึง พวกเธอก็พบว่าเขาอาศัยอยู่ในห้องเช่า จากนั้นเมื่อเห็นโอวหยางตงหมิงแสดงความรำคาญออกมา ก็ได้รู้ว่าบ้านนั้นเป็นของอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยทั้งหมด และเขายังให้เงินเธอสองหมื่นหยวนทุกเดือนอีกด้วย!

"โอ้พระเจ้า ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว!" แม่ของเขานั่งลงกับพื้นและร้องไห้เสียงดัง "ทำไมถึงมีผู้หญิงหน้าด้านแบบนี้ได้ล่ะ แค่มีลูกคนเดียวเธอก็คิดว่าเธอยิ่งใหญ่แล้วเหรอ? เธอยังมีหน้ามารับบ้านกับเงินได้ยังไงกัน!"

พี่สาวของโอวหยางตงหมิงก็พูดอย่างโกรธเคือง "นายโง่หรือเปล่า? ให้เธอเดือนละตั้งสองหมื่นหยวนเชียว!"

"นายหย่าแล้ว บ้านเป็นของเธอ แต่ทุกเดือนนายยังต้องจ่ายค่าผ่อนบ้านให้เธออีกเหรอ? นายมันเป็นคนที่ซวยที่สุดแล้ว! นายโง่หรือไง ไม่มีสมองหรือยังไง?"

"นายติดค้างอะไรเธอเหรอ? ถึงต้องยกบ้านให้แล้วยังต้องให้เงินอีก บ้านนั่นก็เป็นนายที่ซื้อทั้งหมด เธอมีส่วนร่วมอะไรบ้าง?"

โอวหยางตงหมิงตอบว่า "เธอจ่ายค่าตกแต่งบ้าน"

พี่สาวของเขาโกรธมากกว่าเดิม "จ่ายค่าตกแต่งอะไรกันล่ะ! เธอเอาสินสอดที่พวกเราให้ไปใช้จ่ายในการตกแต่ง แล้วสินสอดนั่นไม่ใช่เงินของพวกเราเหรอ?"

แม่ของเขาร้องไห้ "คนอื่นแต่งงานแล้วร่ำรวยขึ้น แต่แกนี่สิ กลับเอาทุกอย่างไปทุ่มให้หมด โอ้ย! ฉันไม่อยากอยู่แล้ว พอเถอะ ให้ฉันตายไปเลยดีกว่า!"

โอวหยางตงหมิงรู้สึกหงุดหงิดจนเกือบระเบิดอารมณ์ออกมา

บางครั้งเขายังช่วยกล่อมลูกให้นอน ชงนม เปลี่ยนผ้าอ้อม และอาบน้ำให้ลูกอีกด้วย

ครึ่งปีผ่านไป ในที่สุดธุรกิจของอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยก็เริ่มเห็นแสงสว่างที่ปลายทาง

ในเดือนแรกที่สตูดิโอของเธอดำเนินการได้ตามปกติ เธอทำเงินได้ถึงห้าหมื่นหยวน

โอวหยางตงหมิงอึ้งไปนานก่อนจะถามว่า "คุณทำได้ยังไง?"

ตอนนี้ทั้งสองคนไม่ได้มีท่าทีต่อต้านกันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยพูดขึ้นอย่างเรียบๆ ว่า "แม่บ้านหลายคนไลฟ์สดขายเสื้อผ้าโดยการรับของเข้ามาแล้วก็ขายอย่างต่อเนื่อง ทุกวันจะโพสต์ผลงาน แต่ไม่ว่าจะเป็นผลงานหรือไลฟ์สด คนดูก็แทบจะนับได้เพียงหลักหน่วย"

"แม่บ้านบางคนก็เลือกเส้นทางใหม่ โดยใช้รูปร่างที่อ้วนหรือความเตี้ยของตัวเองในการรีวิวสินค้ายอดฮิตบนอินเทอร์เน็ต โชว์ความแตกต่างตลกๆ ระหว่าง 'ชุดที่ผู้ซื้อใส่' และ 'ชุดที่ผู้ขายโชว์' เพื่อดึงดูดความสนใจ"

"ยอดการรับชมวิดีโอเพิ่มขึ้นจริง แต่ยอดขายก็ยังคงเป็นตัวเลขหลักหน่วย"

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยปัดผมที่ข้างหูเบาๆ ก่อนจะพูดว่า "ดังนั้น ในยุคที่ข้อมูลแพร่หลายขนาดนี้ เราควรคิดว่าจะเพิ่มคุณภาพอย่างไร และทำอย่างไรให้ยอดขายเพิ่มขึ้น นี่แหละคือสิ่งที่สำคัญที่สุด"

ตอนที่เธอพูดถึงธุรกิจของตัวเอง ดวงตาของเธอเปล่งประกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความมั่นใจ

ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา เธอยังลดน้ำหนักได้สำเร็จ ร่างกายของเธอกลายเป็นเพรียวบางกว่าเดิม น่าจะมาจากการออกกำลังกายที่เน้นสร้างกล้ามเนื้อ ทำให้รูปร่างของเธอดูมีเส้นสายชัดเจน

โอวหยางตงหมิงเผลอมองเธออย่างตะลึงโดยไม่รู้ตัว เขามองเธออยู่อย่างนั้น จนเพิ่งตระหนักว่า หลังจากที่เธอจากเขาไปแล้ว เธอกลับเปล่งประกายขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์