ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1692

ซู่เป่านั่งมองดูโอวหยางตงหมิงอยู่เงียบๆ

เพราะเธอกำลังมองอนาคตของทั้งสองคนผ่านโลกของเธอเอง เธอจึงสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด ความเสียใจ ความสับสน และความตื่นตระหนกในใจของโอวหยางตงหมิง

“ตอนนี้เขาน่าจะเข้าใจเรื่องความรักแล้ว แต่ทำไมเขายังสับสนอยู่ล่ะ?”

ซู่เป่าคิดไม่ออก บางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่ใช่ผู้ชาย เลยไม่เข้าใจวิธีคิดของผู้ชาย

ในเมื่อเขาเสียใจแล้ว ทำไมเขาถึงไม่กลับไปขอคืนดีกับอวิ๋นเมิ่งเจี๋ย ทำไมถึงไม่ทำล่ะ?

ซู่เป่าที่คิดไม่ตกมีไอเดียอะไรขึ้นมาในหัว แล้วก็ไปปรากฏตัวอยู่ในห้องของซืออี้หรัน

ตอนนั้นเขาน่าจะอยู่ที่บ้าน

ซืออี้หรันอยู่ที่บ้านจริงๆ เขากำลังรับโทรศัพท์อยู่

พอเห็นซู่เป่า เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกแปลกๆ เอ่อล้นขึ้นในใจ มันเป็นความคิดถึง? เซอร์ไพรส์? หรือมีความสุข?

“ฮัลโหล...ประธานซือยังฟังอยู่ไหม?”

ซืออี้หรันตอบว่า “ผมจะโทรกลับไปทีหลังนะ”

เขาวางสายโทรศัพท์ทันที แล้วเดินเข้าไปหาซู่เป่า และนั่งลงข้างๆ เธอ

“มีอะไรหรือเปล่า?” เขาถามพลางมองสีหน้าของเธอ เหมือนเธอดูสับสนและไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

ซู่เป่าตอบว่า “พี่อี้หรัน หนูมีเรื่องที่คิดไม่ออก ก็เลยไปถามท่านอาจารย์ว่าความรักคืออะไร”

“ท่านอาจารย์บอกว่า เมื่อหนูเรียนรู้ที่จะปล่อยวางและจากไป หนูก็จะเข้าใจมัน”

มือของซืออี้หรันที่เตรียมจะช่วยปัดผมที่หล่นลงมาของเธอไปไว้หลังหูกลับหยุดชะงัก

จากนั้นเขาก็เรียกสติตัวเองกลับมา ดวงตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ "บางทีเขาอาจจะหมายถึงสถานการณ์อื่นก็ได้"

"อย่างไรก็ตาม ฉันคิดว่าหลังจากผ่านทุกสิ่งมาแล้ว เธอก็จะรู้ว่าการปล่อยวางและการจากลาไม่ใช่บทสรุปสุดท้าย"

คราวนี้ซู่เป่ากลับเป็นฝ่ายนิ่งงัน “หืม?”

ซืออี้หรันยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ บนศีรษะของเธอ

“เมื่อเราเข้าใจการปล่อยวางและจากไปแล้ว เราก็จะไม่ปล่อยวางและจากไป”

ซู่เป่าครุ่นคิดถึงคำพูดนั้น...

“พี่อี้หรัน มาดูด้วยกันเถอะ” เธอเปิดโลกของเธอออก แบ่งปันอนาคตของพ่อแม่เสี่ยวเหม่ยให้เขาดู

ซืออี้หรันลดสายตาลง เขาเอื้อมมือไปโอบเธอไว้ “มานี่”

ทั้งสองคนพิงหัวเตียงเอาไว้ แบบนี้ก็ทำให้รู้สึกสบายขึ้นและไม่เหนื่อยเท่าไหร่

ซู่เป่าไม่ได้สนใจอะไร เธอยังคงมองดูพ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยต่อไป

**

หลังจากที่อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยเปิดบริษัทได้สำเร็จ งานของเธอก็ยุ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

โอวหยางตงหมิงมักจะไปรับเสี่ยวอิงกลับบ้าน ในตอนนั้นเสี่ยวเหม่ยก็กำลังเรียนมหาวิทยาลัยในต่างจังหวัดที่เธอชอบ

ชีวิตเหมือนจะกลับไปเป็นแบบที่เคยเป็นตอนเสี่ยวเหม่ยยังเด็ก แต่คราวนี้การแลกเปลี่ยนบทบาทกลายเป็นเรื่องจริง

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยยุ่งกับการทำงานจนไม่มีเวลาสนใจเรื่องภายในบ้าน โอวหยางตงหมิงเป็นฝ่ายรับผิดชอบงานบ้านและดูแลลูกสาวคนเล็ก