ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 21

ใช้เวลาไม่นานนางก็มาถึงที่ฝึกเห็นท่านอาจารย์กำลังนั่งรอหน้าดำหน้าเเดง

"ท่านอาจารย์เป็นอะไรเจ้าคะ โกรธอะไรมาเจ้าค่ะ"

"พวกเจ้านั่นเเละดูตะวันบนหัวพวกเจ้าข้ามานั่งรอครึ่งชั่วยามเเล้ว"

"ขอโทษเจ้าคะ ขอโทษขอรับ ครั้งหน้าจะไม่สายอีกแล้วเจ้าค่ะ/ขอรับ"

"วันนี้ข้าจะลงโทษพวกเจ้าโทษฐานที่มาสาย"

นางจะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะตนมาสายจริงๆ ได้เเต่ก้มหน้ารับโทษนั้นก็คือยืนบนท่อนไม้ครึ่งชั่วยาม ตอนนี้นางปวดขามาก แต่ก็มีเรื่องจะขอท่านอาจารย์

"ท่านอาจารย์เจ้าคะ ข้ามีเรื่องจะบอก"

"เรื่องอะไรรึ"

"พรุ่งนี้พวกคนงานจะมาฝึกวรยุทธด้วยเจ้าคะ"พูดเสร็จเลี่ยงหลิ่งก็รีบวิ่งออกมาทันทีเเต่ก็ได้ยินเสียงท่านอาจารย์ตะโกนตามหลัง

"เลี่ยงหลิ่ง วันนี้ข้าจะตีเจ้า"

เมื่อวานนางก็โดนท่านอาอาจารย์ทำโทษไปตามระเบียบแต่ก็คุ้มค่าเพราะท่านอาจารย์รับปากจะช่วยสอนวรยุทธให้พวกเขา

วันนี้นางตื่นเเต่เช้าจะไปช่วยท่านเเม่ทำอาหารเพราะคนเพิ่มคนก็ต้องทำอาหารเพิ่มท่านเเม่คนเดียวคงทำไม่ไหว แต่เมื่อเข้ามาในห้องครัวกลับเห็นมีคนมีช่วยท่านเเม่เยอะเเล้วหนึ่งในนั้นก็คือเเม่ขอจือเย่ด้วย

"คารวะเจ้าค่ะคุณหนู"

"ไม่ต้องคารวะหรอกพวกเจ้าทำอาหารช่วยท่านเเม่ต่อเถอะ"

พูดเสร็จนางก็เดินออกมาคิดว่าจะไปหาท่านพ่อเพื่อจะได้ช่วยท่านพ่อเก็บผัก แต่เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านก็พบว่ามีผักใส่ไว้เต็มตะกร้าเรียบร้อยเเล้ว อืม! การที่ซื้อพวกเขามาก็ช่วยเเบ่งเบาภาระท่านพ่อท่านเเม่ลงบ้าง

"หลิ่งเอ้อเจ้ามายืนทำไหมตรงนี้รึ"

"ข้าเเค่มาเดินเล่นเจ้าคะ ว่าเเต่ท่านอาจารย์ทำอะไรอยู่รึเจ้าค่ะ"

"ข้ากำลังเดินลมปราณและนั่งคิดว่าจะสอนวิชาใดให้คนของเจ้า"

"ต้องรบกวนท่านอาจารย์เเล้วเจ้าค่ะ"

"แล้วเจ้าจะฝึกให้พวกเขาอย่างไร"

"ข้าได้เขียนไว้เเล้วเจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ช่วยข้าดูหน่อยเจ้าคะว่าเหมาะสมหรือไม"

ท่านอาจารย์รับกระดาษจากมือนางไปอ่านสักพักก็ยื่นคืนมา

"เจ้ารู้จักวิธีการทำอาหารการวางตัวหรือการต้อนรับได้อย่างไร ครอบครัวเจ้าก็ไม่เคยเปิดกิจการมาก่อน"

"คือ คือว่าข้าจำมาจากหนังสือเจ้าคะ"เกือบไปแล้วนางเกือบหลุดความลับไปจนได้

ท่านอาจารย์ทำหน้าตาไม่เชื่อเเต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับ

"อืมเเบบที่เจ้าเขียนมาก็ดี แต่เจ้าจะให้พวกเขาฝึกอย่างไรถ้าเจ้าไม่ไปคุมการฝึกเอง พ่อเเม่ของเจ้าก็ไม่เคยทำมาก่อน"

เมื่อท่านอาจารย์พูดจบนางรีบเขาไปจับเเขนท่านอาจารย์ พร้อมกระพริบตาปริบๆ

"ท่านอาจารย์เจ้าค่ะ ข้าขอไม่ฝึกลมปราณตอนเช้าได้รึไมเจ้าคะ"

"ไม่ได้"ลี่กว่างแค่อยากเเกล้งนางเพราะนางชอบทำอะไรไม่ปรึกษาเขา

"ท่านอาจารย์เจ้าคะ ข้าสัญญาว่าจะฝึกปราณตอนกลางคืนนะเจ้าค่ะ นะท่านอาจารย์"

ลี่กว่างมองหน้าลูกศิษย์ตัวน้อยที่ทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ เห็นเเล้วเขาก็ใจอ่อนจนได้

"ก็ได้ๆ "

"เย้! ขอบพระคุณเจ้าคะ"

"เเล้ววรยุทธเจ้าจะยังฝึกอยู่รึไม"

"ฝึกเจ้าคะ ข้าจะฝึกไปพร้อมพวกเขาด้วยเจ้าคะก็เป็นการกระตุ้นให้พวกเขาขยันฝึก"

"งั้นรึ เจ้าจะไหวรึ"

"ข้าไหวอยู่เเล้วเจ้าคะ งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะเจ้าค่ะ ท่านเเม่คงทำอาหารเสร็จเเล้ว"

"อืม! "

นางกับครอบครัวกินอาหารเสร็จก็นั่งพูดคุยกันเล็กน้อยก็เดินออกมาจากนอกบ้าน

เมื่อจือเย่เห็นคุณหนูเดินออกมาก็รีบไปบอกลุงๆ ป้าๆ ให้มารวมตัวกันเพราะวันนี้เป็นวันเเรกที่พวกเขาจะได้เริ่มฝึก

"พวกเจ้ามารวมตัวกันตรงนี้"

เมื่อทุกคนมารวมตัวกันหมดเเล้วนางก็หันหน้าไปทางท่านอาจารย์

ลี่กว่างพยักหน้ารับเมื่อเห็นลูกศิษย์มองมา

"หลิ่งเอ้อนางได้บอกข้าเเล้วพวกเจ้าคนที่จะฝึกวรยุทธให้ไปรอที่ต้นไม้หลังบ้านข้ามีอะไรจะคุยด้วยเล็กน้อยหลังจากนั้นก็ไปทำงานในไร่ตอนบ่ายค่อยเริ่มฝึก พวกเจ้าเข้าใจรึไม"

"ขอรับ"

เมื่อท่านอาจารย์พูดจบนางก็เดินออกไปพูดต่อ

"ส่วนเเม่ครัวหรือพ่อครัวให้ไปที่ห้องครัวท่านเเม่จะเป็นคนสอนพวกเจ้า"

"เจ้าค่ะ/ขอรับ"

"พวกคนที่เหลือให้ไปรออยู่เเคร่ไม้ข้างบ้านข้ากับพี่ใหญ่พี่รองจะเป็นคนสอนเอง"คนที่เหลือตกใจกันหมดทุกคนเพราะไม่คิดว่าคุณหนูจะเป็นคนสอนเอง

เลี่ยงหลิ่งเห็นคนที่เหลือไม่ตอบก็มองหน้าพวกเขา

"เข้าใจรึไม"

"ไปเถอะเดี๋ยวทางนี้เเม่จัดการเอง"

"ถ้าท่านเเม่มีอะไรเรียกข้าได้นะเจ้าค่ะ"

เลี่ยงหนิงเขาไม่รู้จะทำหน้าตาอย่างไรเพราะเขาก็ไม่เคยสอนใครแล้วดูกระดาษที่น้องเล็กเขียนว่าให้ยิ้มสวยๆ ดูจากตอนนี้เขายังยิ้มเเปลกๆ จะไปสอนได้อย่างไร

"พี่ใหญ่ข้าว่าพวกเราเริ่มเถอะขอรับ"

"เอางั้นรึ งั้นก็เริ่มเลย"

"พวกเจ้ามายืนตรงนี้"เลี่ยงหนิงหันไปมองเลี่ยงหวงที่กล้ามากกว่าเขา

"พี่ใหญ่ข้าขอดูกระดาษหน่อยขอรับ"

"นี้เจ้าเอาไปเลย"เลี่ยงหนิงรีบยื่นกระดาษให้น้องรอง

เลี่ยงหวงได้อ่านก็ยิ้มค้างเพราะเเต่ละอย่างที่หลิ่งเอ้อเขียนพวกเขาจะไปสอนได้อย่างไร อะไรคือยิ้มเชิญชวนแขกมันยิ้มอย่างไร

เลี่ยงหลิ่งเดินมาดูพี่ชายทั้งสองเห็นทั้งสองคนยิ้มเเปลกๆ ก็เดินเข้าไปหา

"ท่านพี่สอนไปถึงไหนเเล้วเจ้าค่ะ"

"ยังไม่ได้เริ่มเลยน้องเล็กพี่ใหญ่ไม่รู้จะเริ่มจากที่ใด"

"งั้นข้าจะทำให้พวกท่านดูเป็นตัวอย่างก่อนนะเจ้าค่ะต่อไปพวกท่านต้องสอนเอง"

"ได้ๆ "

"พวกเจ้าฟังข้านะ เมื่อมีเเขกเดินเข้ามาในร้านไม่ว่าเเต่งตัวอย่างไรพวกเจ้าก็ห้ามดูถูกพวกเขาเด็ดขาด อย่างเเรกที่พวกเจ้าต้องทำคือยิ้มต้องยิ้มอย่างจริงใจด้วย ทำตัวนอบน้อม เข้าใจหรือไม"

"เข้าใจเจ้าค่ะ/ขอรับ"

"ตอนเจ้าไปถามพวกเขาว่าต้องการอะไรก็ต้องค่อยๆ เเนะนำไม่ใช่รีบจนเกินไป.. "

นางก็สอนพวกเขาเเละปฎิบัติให้พวกเขาดูเป็นตัวอย่างตั้งเเต่ขั้นตอนเเรกจนถึงขั้นตอนสุดท้าย กว่าจะสอนเสร็จนางก็เสียงเเหบเสียงเเห้งหมด

"ท่านพี่เจ้าคะ พอเข้าใจหรือไม"

"อืม! พี่เข้าใจแล้วขอบใจน้องเล็กมากเจ้าไปพักเถอะ"

"เจ้าค่ะข้าฝากพี่ใหญ่กับพี่รองด้วย"

นางพูดเสร็จนางก็เดินออกมาคิดว่าจะเดินกลับไปดูท่านเเม่ดีกว่า

"ท่านแม่เจ้าคะทำถึงไหนแล้วเจ้าค่ะ"

"ก็ทำไปหลายรอบแล้วละรสชาติก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วแต่มันก็เสียวัตุดิบไปเยอะเลย"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เดียวพรุ่งนี้ข้าจะเข้าเมืองไปซื้อเอง"