ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 22

นางก็สอนพวกเขาเเละปฎิบัติให้พวกเขาดูเป็นตัวอย่างตั้งเเต่ขั้นตอนเเรกจนถึงขั้นตอนสุดท้าย กว่าจะสอนเสร็จนางก็เสียงเเหบเสียงเเห้งหมด

"ท่านพี่เจ้าคะ พอเข้าใจหรือไหม"

"อืม! พี่เข้าใจแล้วขอบใจน้องเล็กมากเจ้าไปพักเถอะ"

"เจ้าค่ะข้าฝากพี่ใหญ่กับพี่รองด้วย"

นางพูดเสร็จนางก็เดินออกมาคิดว่าจะเดินกลับไปดูท่านเเม่ดีกว่า

"ท่านแม่เจ้าคะทำถึงไหนแล้วเจ้าคะ"

"ก็ทำไปหลายรอบแล้วละรสชาติก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วแต่มันก็เสียวัตุดิบไปเยอะเลย"

"ไม่เป็นไรเจ้าคะ เดียวพรุ่งนี้ข้าจะเข้าเมืองไปซื้อเอง"

ยามเหม่า

นางตื่นเเต่เช้าเพราะต้องรีบเข้าเมืองไปดูของเมื่อเเต่งตัวเสร็จก็เดินออกไปนอกห้อง

ตอนนี้นางกำลังเดินไปหาท่านพ่อที่อยู่คอกม้า

"ท่านพ่อเจ้าค่ะ ข้าพร้อมเเล้วเจ้าคะ"

"อืม! งั้นเจ้าไปตามไปใหญ่กับพี่รองเถอะพี่เจ้าจะไปด้วย"

"เจ้าค่ะ"

นางเดินไปตามพี่ใหญ่พี่รองเสร็จก็มารอที่รถม้า พอทุกคนมาครบท่านพ่อก็มุ่งหน้าไปที่ท่าเรือทันที

"ท่านพ่อเจ้าค่ะ เป็นเรือเมืองไดรึเจ้าค่ะ ที่เข้ามาจอดที่เมืองเรา"

"ไม่ใช่เรือต่างเมืองต่างเป็นเรือต่างชาตินะ  จะมาจอดเทียบท่าเมืองเราปีละ2ครั้ง"

"อ่อ! เจ้าคะ"

"แต่มีของหลายอย่างเลยที่พ่อไม่รู้จัก"

"จริงรึเจ้าค่ะ"

"จริงสิ พวกเขายังพูดภาษาแปลกๆ พ่อก็ฟังไม่รู้เรื่อง"หรือว่าจะเป็นพวกฝรั่งนะเพราะในประวัติศาสตร์ก็เคยมีชาวต่างชาติมาค้าขายกัน

"เจ้าค่ะ งั้นข้าว่าพวกเรารีบไปกันเถอะเจ้าคะ ข้าอยากเห็นแล้ว"

เดินทางอีกประมาณ2เค่อพวกนางก็มาถึงท่าเรือนี้เป็นครั้งเเรกที่นางมา มันใหญ่มากมีเรือหลายแบบจอดเทียบท่าเต็มไปหมดชาวบ้านก็ออกมาขายของกันอย่างสนุกสนาน

"ทางนี้หลิ่งเอ้อเรือของชาวต่างเมือง"

"เจ้าค่ะ"

"ถ้าซื้อของเสร็จพ่อจะพามาเดินตรงนี้"

"เจ้าค่ะ งั้นเรารีบไปกันเถอะท่านพ่อ"

"ค่อยๆ เดินไม่ต้องรีบ"

ก็นางตื่นเต้นนี้นะจะมีของเหมือนโลกก่อนนางหรือป่าวนะ เดินมาสักพักนางเห็นคนผิวขาวสูงผมสีทองนางก็เริ่มมั่นใจว่าต้องเป็นชาวต่างชาติแน่นอน

เดิมมาอีกนิดนางเห็นชาวต่างชาติกำลังทะเลาะกับชาวบ้านฟังไปฟังมาก็เพราะคนที่เป็นคนเเปลน่าจะโกงราคาชาวบ้านที่ซื้อเห็นว่าของราคาแพงเกินชาวบ้านก็ต่อว่าชาวต่างชาติ

"ท่านพ่อทางนั่นมีเรื่องอะไรกันขอรับ"พี่ใหญ่ถามท่านพ่อ

"พ่อก็ไม่รู้เราเข้าไปดูเถอะเพื่อจะมีอะไรช่วยได้"

"เจ้าค่ะ/ขอรับ"

นางกับท่านพ่อท่านพี่เดินมาถึงก็เห็นชาวบ้านต่อว่าชาวต่างชาติ เเต่ชายต่างชาติคนนั่นฟังไม่เข้าใจนางเห็นเขาขมวดคิ้วและเหมือนจะไม่พอใจที่โดนชี้หน้า

ส่วนชาวบ้านที่มารับหน้าที่แปลและสื่อสารกับชาวต่างชาติไม่ได้แปลคำพูดที่ชาวบ้านด่าเรื่องราคากับชาวต่างชาติ นางเห็นว่านี้เริ่มจะเป็นเรื่องใหญ่เพราะเริ่มมีคนมามุงมากขึ้น

"ขอโทษนะคะ"นางเดินเข้าไปหาชาวต่างชาติเเละเริ่มสื่อสารกันเป็นภาษาอังกฤษ

"คุณพูดได้ด้วยหลอ"

"ใช่ค่ะ"

"ไม่ทราบว่ามีปัญหาตรงไหนให้ฉันช่วยไหมค่ะ"

"ผมฟังที่ลูกค้าคนนี้พูดไม่เข้าใจ"

"ลูกค้าท่านนี่บอกว่าของของท่านเเพงเกินไป"

"แต่ผมถามชาวบ้านคนนี้แล้ว"ชาวต่างชาติชี้ไปที่ชายตัวอ้วน

"ฉันว่าว่าเขาโกงคุณ เพราะชาวบ้านคนนี้บอกราคาให้ลูกค้าคนนี้ไม่ตรงกับที่บอกชาวบ้าน"

พอฝรั่งคนนั่นได้ยินก็หันไปชี้หน้าชายคนนั้น ชายอ้วนเมื่อรู้ตัวว่าโดนจับได้ก็รีบวิ่งหนี

ชาวต่างชาติคิดว่าตนโดนหลอกก็รีบหันไปที่ชาวบ้านเพื่อขอโทษ

"พี่สาวชายคนนี้ไม่ได้คิดราคาเเพงเกินไปแต่ชายอ้วนคนที่วิ่งหนี้ไปคิดจะโกงราคาท่าน"

"แมะ! ไอ้อ้วนนั่นคิดจะโกงข้าข้าจะไปแจ้งทางการให้มาจับมัน"

พอพี่สาวท่านนี้พูดจบก็เดินออกไปทันทีชาวบ้านที่มามุงดูก็รีบแยกย้ายกันไปเพราะไม่ได้มีเรื่องหน้าสนใจอะไรเเล้ว

"ขอบใจคุณมาก"

"ไม่เป็นไรคะ"

"ไอชื่อจอน คุณละ"

"ฉันชื่อเลี่ยงหลิ่ง"นางเเนะนำตัวเสร็จจอนก็ยื่นมือมาเพราะเป็นวัฒนธรรมของชาวต่างชาติ นางกำลังจะยื่นมือไปจับท่านพ่อก็รีบยื่นมือมาจับเเทน

"เจ้าเป็นหญิงไม่ควรถูกตัวผู้ชายเข้าใจหรือไหม"

"เจ้าค่ะ"

"คุณมาทำอะไรที่นี้หลอ"ดูท่าจอนจะออกสำเนียงชื่อนางไม่ออก นางหันไปยิ้มให้และบอกความต้องการ

"ข้ามาดูเมล็ดพันธุ์พืช ร้านของจอนมีไหมคะ"

"อืม! มีสิข้าก็รับเมล็ดมาอีกที คุณลองเข้ามาดูสิ"