ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 23

"ทั้งหมด15เหรียญทอง"ถึงท่านพ่อจะคิดว่ามันเเพงแต่สำหรับนางมันถูกมากเพราะมันจะสร้างประโยชน์ให้นางไปอีกนาน

"ครั้งหน้าขอเมล็ดกาแฟและเมล็ดโกโก้เยอะๆ เลยค่ะ"

"ได้"

นางเดินดูของอีกนิดหน่อยก็กลับไปยังรถม้าปรากฏว่าบนรถม้าเเทบจะไม่มีที่ว่างให้พวกนางไปนั่งบนรถม้าเลย

"หลิ่งเอ้อเจ้าเข้าไปนั่งข้างในเถอะเดียวพี่กับพี่ใหญ่จะนั่งข้างนอกเอง"

"เจ้าค่ะ"นางก็ขึ้นไปนั่งบนรถม้าท่านพ่อกับท่านพี่นั่งเรียบร้อยพวกนางก็ออกเดินทางกลับบ้านใช้เวลาไม่นานพวกนางก็มาถึงบ้าน

"เจ้าได้อะไรมาเยอะขนาดนี้หลิ่งเอ้อ"

"พวกเมล็ดผักต่างๆ เจ้าค่ะ"

"จือเย่ไปตามคนมาช่วยขนของลงรถหน่อย"

"ขอรับฮูหยิน"

จือเย่ไปตามมาคนช่วยขนของจนเสร็จ

"พวกเจ้านำเมล็ดพืชที่ซื้อมาไปแช่น้ำ"

"ขอรับ"

"แต่2ถุงนั้นไม่ต้อง ยกไปเก็บไว้ที่ห้องครัว"

"ถุงอะไรรึหลิ่งเอ้อ"

"ถุงเมล็ดโกโก้กับถุงเมล็ดกาแฟเจ้าค่ะ"

"มันคืออะไรรึ"

"เดี๋ยวข้าจะทำให้ท่านแม่กินเจ้าค่ะ"

"หลิ่งเอ้อพวกเรามีเรื่องต้องคุยกัน พ่อจะรอที่ ต้นไม้ หลังบ้าน"

"เจ้าค่ะ"ท่านพ่อคงจะสงสัยที่นางรู้ภาษาของชาวต่างชาติเเละของที่นางซื้อมา

นางเอาของไปเก็บที่ห้องก็เปลี่ยนชุดเเล้วเดินไปหาท่านพ่อ

"ท่านพ่อเจ้าคะ"

"มาเเล้วรึ"

"เจ้าค่ะ ท่านพ่อเรียกลูกมามีอะไรสำคัญหรือเปล่าเจ้าคะ"

"พ่อจะถามเจ้าเจ้ารู้จักภาษาของชาวต่างชาติได้อย่างไร"

"ข้าอ่านมาจากหนังสือเจ้าค่ะ"

"เจ้าจะอ่านได้อย่างไรท่านปูที่สอนหนังสือเจ้าก็ไม่สามารถอ่านภาษานี้ออก"

นางซวยเเล้วนางพยายามคิดหาข้ออ้างนางจะให้ท่านพ่อรู้ไม่ได้

"คือ คือ ข้าก็ไม่รู้เจ้าค่ะ อยู่ๆ มันก็อ่านออกเองเจ้าค่ะ"

"จริงรึ"

"เจ้าค่ะ ข้าเคยอ่านหนังสือภาษาต่างชาติมาเล่มหนึ่งเจ้าคะ"

ลี่กว่างเขาคิดว่าหลิ่งเอ้อโกหกแต่ก็หาเหตุผลที่นางจะโกหกเขาไม่ออก

"อืม! งั้นเจ้าไปเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

นางเดินออกมาไกลจากท่านพ่อก็รีบถอนหายใจ เกือบๆไปแล้วนางเกือบโดนจับได้แล้วครั้งหน้านางจะระวังกว่านี้ให้มาก

"หลิ่งเอ้อท่านอาจารย์เรียกเจ้าไปฝึกวรยุทธ"

"เจ้าค่ะข้ากำลังจะไป"นางกับพี่รองก็เดินมาฝึกวรยุทธพร้อมกัน

มาถึงก็เห็นชายทั้ง7คนกำลังฝึกวรยุทธอยู่พวกเขาเเต่ละคนมีพื้นฐานการฝึกอยู่แล้วจึงฝึกได้ก้าวหน้าเร็ว พวกเขาไม่ได้แสดงอาการเหนื่อยแต่อย่างใดนางนี้นับถือพวกเขาจริงๆ

"ข้ามาแล้วค่ะท่านอาจารย์"

"งั้นเจ้าก็เริ่มฝึกเถอะจะได้กลับไปผักผ่อนเร็วๆ "

"เจ้าค่ะ"

นางก็เริ่มฝึกตั้งเเต่ท่าเเรกจนจบถึงท่าสุดท้ายตอนนี้ก็ผ่านไปแล้ว2ชั่วยาม

"พวกเจ้าไปพักเถอะวันนี้พอแค่นี้ก่อน"

"ขอบพระคุณ เจ้าค่ะ/ขอรับ" ทั้งหมดคารวะอาจารย์พร้อมกันเเละเเยกย้าย

"ท่านอาจารย์อย่างนั้นข้าขอตัวก่อน"นางจะรีบไปอาบน้ำรู้สึกเหนียวตัวมาก

"อืม! เจ้าไปเถอะ"

นางคารวะท่านอาจารย์อีกครั้งเเล้วเดินออกมาตรงไปที่ห้องเตรียมของไปอาบน้ำ

เมื่ออาบน้ำเสร็จก็นั่งโคจรลมปราณอยู่ในห้องประมาณ1ชั่วยาม

"ก๊อกๆ " "หลิ่งเอ้ออาหารเสร็จเเล้ว"

"เจ้าค่ะ ข้ากำลังจะออกไป"

นางเดินออกมานอกห้องเห็นทุกคนนั่งพร้อมหน้ากันเตรียมกินข้าวนางก็รีบเข้าไปนั่ง

"ขอโทดเจ้าค่ะ ข้าลืมเวลาไปเลย"

"ไม่เป็นไรๆ "

"เจ้าค่ะ เดียวข้าตักข้าวให้นะเจ้าคะ"

นางก็ตักข้าวให้ทุกคนเรียบร้อยทุกคนก็นั่งกินพร้อมกัน

เมื่อกินข้าวเสร็จพวกนางก็มานั่งคุยกันที่ห้องโถงกลางบ้าน