ชีวิตในสวนผัก นิยาย บท 25

ใช่! นางลืมท่านอาจารย์ นางรีบหันไปหาท่านพ่อ

"ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านอาจารย์อยู่ไหนหรือเจ้าคะ ตั้งเเต่เเยกกันข้ายังไม่เห็นท่านอาจารย์เลย"

"ท่านอาจารย์มาบอกพ่อว่าจะกลับช้าหน่อยให้พวกเรากลับเลย"

"เฮ้อ! "ถ้าอาจารย์รู้ว่านางลืมท่านต้องโดนลงโทษเป็นเเน่

ตอนนี้นางก็กลับมาถึงบ้านเเล้ว

คนงานกำลังช่วยกันขนของออกจากรถม้า

"เจ้า! เจ้าไปยกกล่องที่ข้าเก็บไว้ในห้องเก็บของมาให้ข้าที"

"ขอรับ"

"พี่ใหญ่ท่านจะไปไหนเจ้าคะ"นางกำลังคุยกับจือเย่อยู่เห็นท่านพี่เดินผ่านมา

"พี่ว่าจะไปดูผักที่ไร่สักหน่อย"

"จะไปคนเดียวรึเจ้าคะ"

"เจ้ารองรอพี่อยู่ในไร่เเล้ว"นางก็ว่าตั้งเเต่กลับมายังไม่เห็นพี่รองเลย

"เจ้าค่ะ"

"ข้าซื้อซาลาเปามาด้วยท่านพี่ก็เอาไปกินเอาไปฝากพี่รองด้วยเจ้าค่ะ"

"ได้! งั้นพี่ใหญ่ไปก่อนนะ"

"เจ้าค่ะ"

นางรอไม่นานคนงานที่นางให้ไปเอากล่องเก็บความเย็นก็กลับมา

"นี้ขอรับ"

"วางไว้เลยเจ้าค่ะ"

"ท่านพ่อเจ้าคะ"

"อะไรรึ"ลี่กว่างกำลังมองไปที่กล่องอย่างสงสัยมันจะสามารถเก็บของไว้ได้นานจริงๆหรือ

นางยังไม่ได้ตอบท่านพ่อหันไปปล่อยปราณน้ำเเข็งให้เต็มกล่อง กล่องนี้น้ำเเข็งจะละลายได้ช้า

ลี่กว่างมองอย่างตกใจเพราะไม่เคยเห็นหลิ่งเอ้อทำแบบนี้ นี้ลูกของเขาสามารถทำได้ถึงขนาดนี้เลยหลอ

"ท่านพ่อ! ท่านพ่อ! "

"ห้ะๆ เจ้าว่าอย่างไรรึ"

"ท่านพ่อเป็นอะไรรึเจ้าค่ะ"

"พ่อเเค่ตกใจ! คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะทำได้ถึงขนาดนี้"

"555 ท่านพ่อท่านทำหน้าตลกมากเลยเจ้าค่ะ"

เลี่ยงหลิ่งเห็นท่านพ่อยังทำหน้าตาไม่น่าเชื่อ

"ท่านพ่อเจ้าคะ อย่ามัวแต่มองข้ารีบยกเนื้อหมูมาใส่กล่องนี้เถอะเจ้าค่ะ"

ท่านพ่อก็รีบยกเนื้อหมูมาใส่กล่อง

"เสร็จเเล้วเจ้าค่ะ ทีนี้ก็ไม่ต้องกลัวหมูเน่าเเล้วเจ้าค่ะ"

ท่านพ่อก็ยังมองไปที่กล่องยังสงสัยไม่หายเพราะในโลกนี้ไม่มีการเก็บของสดด้วยความเย็น

"ท่านพ่อเจ้าคะเราเข้าไปในไร่ดูผักกันเถอะเจ้าค่ะ"

"งั้นเจ้าก็ไปเตรียมตัวเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

นางใช้เวลาเเต่งตัวไม่นานก็เสร็จเพราะเเค่เปลี่ยนชุดการใส่ก็ไม่ได้ดูยุ่งยาก เเต่งตัวเสร็จนางก็เดินออกมานอกห้อง

"มาเเล้วรึ งั้นเราก็ไปกันเถอะ"

"เจ้าค่ะ ท่านพ่อ"

นางกับท่านพ่อก็ออกเดินทางมาที่ไร่ใช้เวลาไม่นานก็เดินมาถึงไร่ ในไร่นางเห็นคนงานกำลังช่วยกันพรวนดินในไร่ถ้าไม่มีพวกเขาครอบครัวนางต้องทำงานหนักเป็นเเน่

"ท่านพ่อเจ้าคะ ข้าขอไปดูผลไม้ที่ท้ายไร่หน่อยนะเจ้าคะเพราะผลไม้บางชนิดที่ลูกปลูกอาจจะมีผลออกมาแล้วก็ได้เจ้าค่ะ"

"งั้นเจ้าไปชวนพี่ใหญ่กับพี่รองไปด้วยเถอะ"

"ข้ายังไม่เห็นพี่ใหญ่กับพี่รองเลยเจ้าคะ"

"เจ้า! เจ้ามานี้หน่อยสิ" ท่านพ่อเรียกคนงานให้มาหา

"เห็นลูกชายข้าหรือไหม"

"ข้าเห็นเห็นคุณชายใหญ่กับคุณชายรองอยู่ที่ลำธารขอรับ"

"อืม! ขอบใจเจ้ามาก"

"ขอรับ"ท่านพ่อพูดเสร็จคนงานก็เดินออกไป

"งั้นข้าไปหาพี่ใหญ่ก่อนนะเจ้าค่ะ"

"อืม! เจ้าไปเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

นางก็เดินออกจากกระท่อมเพื่อจะไปหาท่านพี่ที่ลำธานตอนนี้เเดดไม่ค่อยจะร้อนเท่าไรเพราะนี้ก็เริ่มจะค่ำแล้ว นางเดินประมาณ1เค่อก็มาถึงลำธารเห็นพี่ใหญ่กับพี่รองกำลังจับปลากัน

"พี่ใหญ่ พี่รองเจ้าค่ะ"

เลี่ยงหวงที่กำลังจะจับปลาได้ยินเสียงหลิ่งเอ้อก็เงยหน้าขึ้นมามองเห็นหลิ่งเอ้อถือตระกร้ายืนอยู่ใต้ตรงไม้

"เจ้ามีอะไรรึหลิ่งเอ้อ"

"ข้าจะมาชวนพี่ใหญ่พี่รองไปดูผลไม้ที่ท้ายไร่ข้างๆ เจ้าค่ะ"

"งั้นเจ้ารอพี่ใหญ่สักพักพี่ใหญ่จะหาปลาอีกหน่อยค่อยไปกัน"

"เจ้าค่ะ เดียวข้าจะช่วยท่านพี่ถือตระกร้าปลาเองเจ้าคะ"

นางก็เอาตระกร้าจากพี่รองไปถือเเล้วเดินไปหาพี่ใหญ่ พี่รองก็เดินตามนางมาแล้วลงน้ำไปช่วยพี่ใหญ่หาปลา

"หลิ่งเอ้อพี่ใหญ่ได้ปลาตัวใหญ่หรือไหม"

"ตัวใหญ่มากเจ้าค่ะ"

"พี่รองได้ตัวใหญ่กว่าพี่ใหญ่อีก"

พี่รองชูปลาที่จับได้ให้นางดู