ชีวิตหลังความตายของเซินมาน นิยาย บท 10

ฟู่ฉือโจวขับรถไปยังอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไป

“ให้ตายเถอะ ไอ้ซุนไห่นี่มันคิดได้ไง ส่งคนมาในสถานที่น่ากลัวแบบนี้?”

ฟู่ฉือโจวมองไปรอบๆ ที่นี่มืดทึบ ไม่ได้ยินเสียงอย่างอื่นนอกจากเสียงพูดของเขา

ซุนไห่ถูกเซียวตั๋วลากลงจากรถ หมุนตลบกึ่งกลิ้งสองสามรอบก่อนจะลุกขึ้นได้

ฟู่ฉือโจวเดินไปถีบทีหนึ่ง “บอกมา! เธออยู่ที่ไหน?”

“เธอ เจ้าพวกนั้นเป็นคนซ่อนเธอไว้ เดิมทีพวกเรากะจะแค่สั่งสอนนัง....สั่งสอนคุณหนูเสิ่น คิดว่า คิดว่าหลังจากได้เงินแล้ว พวกเราก็จะระเบิดตึกนี้ทิ้ง ไม่ใช่แค่ฆ่าป๋อซือเหยียนได้ แถมยังได้เงินก้อนใหญ่อีก และยกให้เป็นผลงานคุณชายเซียว แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าคุณหนูเสิ่นกับคุณชายเซียวจะเป็นคนรู้จัก...”

“ระเบิดเรอะ? แกบอกว่าจะระเบิดที่นี่เรอะ? “ ดวงตาฟู่ฉือโจวเบิกกว้าง “ระเบิดเวลาเรอะ?”

ซุนไห่พยักหน้าอย่างหวาดกลัว ทั้งร่างกายสั่นอย่างรุนแรงราวกับตะแกรง

ดวงตาทั้งสองของเซียวตั๋วแสดงออกถึงความเยือกเย็น เมื่อซุนไห่เห็นก็รู้สึกหวาดกลัวจนต้องกลืนน้ำลาย

“ฟู่ฉือโจว มัดมันเอาไว้ หากเกิดการระเบิดขึ้น มันจะเป็นคนแรกที่ต้องตาย”

ซุนไห่รีบคุกเข่าร้องขอ แต่สุดท้ายก็ถูกฟู่ฉือโจวจับมัด

ตึกร้างนี้มีความซับซ้อน ตอนนี้เขามั่นใจว่าเสิ่นม่านไม่เป็นอะไร สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือการถอดระเบิดที่อยู่รอบๆนี้ออก

ณ ตอนนั้นเอง ก็มีรถเบนลี่สีดำคันหนึ่งขับเข้ามา

เซียวตั๋วมองแวบแรกก็รู้ทันที่ว่าเจ้าของรถคือป๋อซือเหยียน

“ประธานป๋อ ที่นี่ที่ไหนคะ...ฉันกลัว.....”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนกลัวจนรีบคว้าชายเสื้อของป๋อซือเหยียน

ป๋อซือเหยียนตบเบาเบาบนหลังซูเฉี่ยนเฉี่ยน “เธออยู่รอในรอนะ ไม่ต้องลงมา”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนพยักหน้า

ฟู่ฉือโจวเห็นป๋อซือเหยียนลงมาจากรถ ก็พูดด้วยความเยาะเย้ยอย่างเย็นชาว่า “เมียถูกคนจับตัวไปแล้ว คุณยังมีกะจิตจะใจมาอี๋อ๋อกับคนรักอยู่อีกเหรอครับ?”

“ใครคือคนที่จับตัวเสิ่นม่านไปกันแน่?” ป๋อซือเหยียนกวาดตามองไปที่เซียวตั๋ว “ถ้าผมจำไม่ผิด ซุนไห่คือลูกน้องของคุณสินะ”

เซียวตั๋วพูดด้วยความเย็นชา “มันคิดเองทำเองโดยพละการ”

ฟู่ฉือโจวรีบร้อนเหมือนมดที่อยู่บนหม้อร้อนๆ “คุณชายทั้งสองครับ ทำไมถึงยังมายืนคุยกันอีกครับ? ไม่รีบถอดระเบิดออกแล้วหรือไงครับ?”

“ระเบิดอะไร?”

ป๋อซือเหยียนเกิดความกังวนขึ้นมาในทันที

“ตึกนี้ถูกติดตั้งระเบิดไว้ ฉันกับฟู่ฉือโจวไปหาระเบิด ส่วนคุณไปตามหาเสิ่นม่าน เจอตัวเสิ่นม่านแล้วให้รีบออกจากที่นี่โดยเร็ว”

ซุนไห่ที่ถูกมัดอยู่ได้ยินเซียวตั๋วพูดเช่นนั้น ก็พูดทั้งๆที่ตัวสั่นว่า “ไม่ ไม่มีประโยชน์หรอก ผมสั่งพวกนั้นว่าให้ทำลายศพและอย่าได้ทิ้งร่องรอยกับหลักฐานไว้เด็ดขาด ทุกตึกจะมีการติดตั้งตึกละสามลูก และหลังจากสิบห้านาทีก็จะเกิดการระเบิด....”

“แกว่าไงนะ?! เรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไมถึงเพิ่งจะมาบอกวะ!”

ฟู่ฉือโจวคว้าคอเสื้อซุนไห่ อยากจะฆ่าไอ้เลวนี่ให้ตายซะเดี๋ยวนี้เลยจริงๆ

ซุนไห่ที่โดนอัดไปแล้วสองรอบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นอีกเลย

“กู้ระเบิดไม่ทันแล้ว รีบไปตามหาเสิ่นม่านเร็ว!”

เซียวตั๋วพูดจบก็พุ่งตัวเข้าไปในตึกร้างทันที ฟูฉือโจวก็รีบตามไปติดๆ

ป๋อซือเหยียนหันไปสั่งคนขับรถว่า “พาเฉี่ยนเฉี่ยนออกไป แล้วรอคำสั่งจากผม!”

“ครับ ท่านประธาน!”

คนขับรถเอารถไปจอดไว้นอกตึกร้าง

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนอดไม่ไหวที่จะถามคนขับรถ “ตอนนี้พี่เสิ่นตกอยู่ในอันตรายมากเลยเหรอคะ?”

“ใช่ครับ คุณหนูซู คุณอย่าเดินไปเพ่นพ่านเด็ดขาดนะครับ ที่นี่เต็มไปด้วยระเบิด”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนฟังแล้วก็พยักหน้ารับ

เธอจ้องมองดูตึกร้าง จู่ๆในใจก็มีความคิดอันชั่วร้ายผุดขึ้นมา

ถ้าเสิ่นม่านตายเสียที่นี่ก็ดีสิ!

“เสิ่นม่าน! เสิ่นม่าน! ถ้าคุณได้ยินก็ช่วยตอบกลับหน่อย!”

ด้านในตึกร้าง เสิ่นม่านลืมตาขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือ ได้ยินเสียงที่เหมือนจะเป็นเสียงของป๋อซือเหยียน

เธอส่ายหัว

ป๋อซือเหยียนจะมาได้อย่างไร?

ในตอนนี้เขาคงกำลังพลอดรักอยู่กับซูเฉี่ยนเฉี่ยนแหละ

“เสิ่นม่าน!”

หลังจากที่เสิ่นม่านที่กำลังมึนงงอยู่ได้ยินเสียงเรียกของเซียวตั๋ว เธอก็รีบลืมตาขึ้นมาทันที

เป็นเซียวตั๋วเองหรอกเหรอ?

พอลองฟังดูดีๆ รอบข้างยังมีเสียงของฟู่ฉือโจวแล้วก็เสียงของป๋อซือเหยียนด้วย

หรือว่า ป๋อซือเหยียนจะมาจริงๆ?

เสิ่นม่านมองไปรอบๆอย่างละเอียด ก็พบว่าตัวเองถูกขังไว้ในห้องมืดทึบห้องหนึ่ง มีเพียงแสงจันทร์อ่อนๆ เท่านั้นที่ทะลุผ่านเข้ามาจากภายนอก

มองจากตรงที่เธออยู่ สามารถมองเห็นชัดทุกสิ่งที่อยู่รอบนอก

ที่นี่คือตึกร้าง!

“อื้อ!อื้อ!”

เสิ่นม่านอยากจะร้องเรียก แต่ปากเธอถูกผ้ามัดปิดไว้

ให้ตายสิ!

ใครกันแน่ที่จับตัวเธอมา?

เสิ่นม่านดิ้นจนสุดแรงเพื่อจะให้เชือกหลุด แต่เชือกไนลอนไม่ใช่ธรรมดาๆ ไม่มีทางที่จะหลุดได้เลย

ไม่ได้ เสิ่นม่าน เธอต้องใจเย็นๆไว้

เสิ่นม่านสูดลมหายใจเข้า แล้วค่อยๆสังเกตรอบๆด้าน ตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว เหมือนเธอจะได้ยินเสียงอะไรดังอยู่

“ติ๊ก ติ๊ก”

ตอนนั้นเอง ในหัวของเสิ่นม่านก็มีเสียงเตือนแวบขึ้นมา

มันคือระเบิด!

เสิ่นม่านรีบล้มตัวนอนลง แล้วคลานไปทางด้านนอกห้อง

จนเธอคลานออกมาจากโล่งๆห้องนี้ได้ ด้านนอกก็คือทางเดินของตึกร้าง

ดูแล้ว จากตรงนี้ถึงด้านล่างน่าจะห่างกันเป็นหลายสิบชั้นอยู่

เสิ่นม่านใช้หัวโขกเสาข้างๆโดยหวังว่าพวกป๋อซือเหยียนจะได้ยินเสียง

ไม่นาน เสิ่นม่านก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดัง “ตึกตึก”

เสียงนี้ทำให้เสิ่นม่านอึ้งไปครู่หนึ่ง

เพราะมันไม่ใช่เสียงรองเท้าหนังของผู้ชาย แต่เป็นเสียงร้องเท้าส้นสูงของผู้หญิง

เสิ่นม่านเงยหน้าขึ้นมอง พบว่าเป็นซูเฉี่ยนเฉี่ยนที่กำลังเดินมาทางเธอ

สีหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนดูมืดมน เธอลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในตึกร้างเมื่อครู่นี้เพราะเธอเหลือบไปเห็นเสิ่นม่านที่อยู่บนตึก

ขอแค่เสิ่นม่านตาย ตำแหน่งคุณนายป๋อก็จะว่าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน