ชีวิตหลังความตายของเซินมาน นิยาย บท 5

รอยยิ้มของซูเฉี่ยนเฉี่ยนแข็งทื่อภายในชั่วพริบตา

“ทำไมหละคะ?”

“วันนี้ประธานป๋อพาคุณผู้หญิงป๋อไปออกงานด้วยกัน ดังนั้นคุณหนูซูเลยไปงานด้วยไม่ได้”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนฝืนยิ้ม “ที่แท้ก็ต้องการพาคุณผู้หญิงไปด้วยกันนี่เอง....งั้นก็ดีเลยค่ะ เดิมทีฉันก็ไม่ได้อยากไปอยู่แล้ว...”

“งั้นก็โอเคครับ”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนถือโทรศัพท์ที่วางสายไปแล้วเอาไว้ จากกนั้นก็กัดริมฝีปากของเธอ

รูมเมทที่อยู่ข้างหลังเขามองหน้ากัน

“เฉี่ยนเฉี่ยน แฟนของเธอคงไม่ได้เทเธอใช่ไหม?”

“ได้ยินมาว่าปาร์ตี้นี้เป็นปาร์ตี้นานาชาติ เธอบอกว่าแฟนเธอจัดปาร์ตี้นี้ขึ้นมาโดยเฉพาะเพื่อพาเธอไปทำความรู้จักกับนักธุรกิจต่างชาติไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อเห็นสายตาของคนอยู่ข้างหลังเธอที่กำลังสงสัย ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็ฝืนยิ้ม “เขามีลูกค้าคนสำคัญมากคนหนึ่งที่ต้องพาไปด้วย ดังนั้นฉันไม่ควรสร้างปัญหาให้เขา”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก้มศีรษะลงพร้อมมองดูชุดออกงานในมือของเธอที่ถืออยู่ สีหน้าของเธอดูเศร้าหมองเล็กน้อย

ป๋อซือเหยียนไม่ชอบเสิ่นม่านมาโดยตลอด แล้วจู่ๆทำไม......

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนกำชุดในมือของเธอแน่นขึ้น

เห็นได้ชัดว่าซูเฉี่ยนเฉี่ยนตั้งหน้าตั้งตารองานปาร์ตี้คืนนี้มานานแล้ว และเธอจะไม่ยอมแพ้ไปทั้งๆแบบนี้อย่างเด็ดขาด

ตกเย็น ป๋อซือเหยียนให้เลขาส่งชุดเดรสยาวสไตล์ฝรั่งเศสสีดำที่งดงามไปให้เสิ่นม่าน

ป๋อซือเหยียนมารอข้างล่างสักพักแล้ว เห็นเสิ่นม่านค่อยๆเดินลงบันไดจากชั้นสอง

แม้ว่าครั้งที่แล้วเขาจะเคยเห็นเสิ่นม่านใส่ชุดเดรสสีไวน์แดงแล้ว แต่ป๋อซือเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจเมื่อเห็นเสิ่นม่านใส่ชุดนี้

ในอดีตเขาไม่เคยสังเกตเห็นว่าเสิ่นม่านดูดีขนาดนี้มาก่อน

“ฉันพร้อมแล้ว”

เสิ่นม่านเงยหน้าขึ้น ป๋อซือเหยียนเม้มริมฝีปาก “ผมให้เลขาไปขับรถมาแล้ว”

เสิ่นม่านไม่ค่อยสนใจ เมื่อเธอเปิดประตูและบังเอิญเห็นเลขาหลี่รอที่ประตูพอดี

เลขาหลี่ประหลาดใจอยู่พักหนึ่งเมื่อเขาเห็นเสิ่นม่านในชุดทางการ

“คุณผู้หญิงใส่ชุดนี้แล้วดูดีจริงๆ ดูดีกว่าที่คุณหนูซูใส่ด้วยซ้ำ”

เมื่อพูดถึงซูเฉี่ยนเฉี่ยน ป๋อซือเหยียนก็เหลือบมองเขา

เลขาหลี่รู้ว่าตัวเองพูดผิดไป จึงรีบหุบปาก

“ไม่เป็นไร”

เสิ่นม่านไม่สนใจเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อยและกระทั่งเสิ่นม่านขึ้นรถ

ป๋อซือเหยียนจ้องไปที่เลขาหลี่ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "โบนัสเดือนนี้ของคุณไม่มีแล้ว!"

เลขาหลี่รู้สึกเสียใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ใครบอกให้เขาพูดมากกันหละ

เมื่อพวกเขามาถึงข้างนอกประตู ป๋อซือเหยียนพยุงเสิ่นม่านลงจากรถ

ทุกคนต่างพากันจ้องมองคนทั้งสองด้วยสายตาที่อิจฉา

“ผู้หญิงข้างๆท่านประธานป๋อคือใครหนะ?”

“ดูเหมือนจะเป็นคุณผู้หญิงป๋อ”

“เมื่อก่อน ดูเหมือนว่าจะไม่เคยเห็นท่านประธานป๋อกับคุณผู้หญิงป๋อออกงานด้วยกัน พวกเขาเก่งและหน้าตาดีจริงๆ”

…..

ป๋อซือเหยียนใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้จับมือของเสิ่นม่านขึ้นมาควงแขนเขา

เสิ่นม่านต้องการดึงมือของเขากลับ แต่เนื่องจากมีผู้คนมากมายรอบๆกำลังมองมาที่พวกเขา จึงทำได้เพียงร่วมมือกับป๋อซือเหยียนเท่านั้น

เธอไม่รู้ว่าต้องมีบัตรเชิญอะไรแบบนี้

แต่ก่อนเธอเดินอยู่ข้างๆป๋อซือเหยียน ล้วนเข้าออกตามได้ตามอำเภอใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรั้งเธอไว้ด้านนอก

“ขออภัยด้วยครับ คุณหนู ถ้าหากไม่มีบัตรเชิญไม่สามารถเข้าได้ครับ”

“ฉันหาประธานป๋อ ป๋อซือเหยียน ฉันเป็นคู่ควงของเขา”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนโกหกไปตามน้ำ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองดูซูเฉี่ยนเฉี่ยนอย่างละเอียดแล้วพูดว่า “ท่านประธานป๋อและคุณผู้หญิงป๋อเข้าไปแล้วนะครับ คุณคือ?”

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตารอบๆที่จ้องมองเธอ ใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

เลขาหลี่ที่อยู่นอกงานมาโดยตลอดเห็นซูเฉี่ยนเฉี่ยนจึงก้าวไปข้างหน้าทันทีและพูดว่า “ขออภัยครับ นี่คือพนักงานของบริษัทเราเองครับ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยักหน้าก่อนจะปล่อยเขาไป

เฉี่ยนเฉี่ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เลขาหลี่พูดอย่างจริงจัง "คุณซู คุณมาที่นี่ทำไมครับ?"

“ฉัน...ฉัน ฉันแค่อยากมาที่นี่เพื่อหาประสบการณ์ ประธานป๋อมักจะบอกฉันเสมอว่าฉันไม่ค่อยมีความกล้า อีกไม่กี่เดือนฉันก็จะไปต่างประเทศ โอกาสนี้แบบนี้ฉันเลยอยากมาสัมผัสด้วยตัวเอง เลขาหลี่ คุณพาฉันเข้าไปได้ไหมคะ?”

เลขาหลี่ลังเลอยู่พักหนึ่ง

“ฉันอยากไปเรียนให้จบและกลับมาให้เร็วที่สุดเหมือนกัน จะได้ช่วยท่านประธานป๋อได้ ที่ดินครั้งก่อนที่คุณผู้หญิงป๋อซื้อไปห้าหมื่นล้านต้องขาดทุนแน่ๆ คุณผู้หญิงป๋อคงจะไม่เข้าใจเกี่ยวกับด้านการเงิน ฉันกลัวว่าคุณผู้หญิงป๋อจะรับมือไม่ได้ถ้าต้องอยู่ข้างๆประธานป๋อ”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนพูดอย่างจริงใจ

ในที่สุดเลขาหลี่ก็เห็นด้วย

เสิ่นม่านไม่มีความรู้ด้านการเงินเลย ดังนั้นคนที่เคยอยู่ข้างๆป๋อซือเหยียนเมื่อก่อนก็คือเฉี่ยนเฉี่ยน และป๋อซือเหยียนก็ให้ความเคารพซูเฉี่ยนเฉี่ยนมาก เฉี่ยนเฉี่ยนนั้นมีพรสวรร์อย่างมากในด้านนี้

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเข้าไปในงานอย่างมีความสุข และสิ่งแรกที่เธอเห็นคือป๋อซือเหยียนซึ่งกำลังสนทนาอยู่กับชาวต่างชาติที่อยู่ไม่ไกล

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนยกกระโปรงของเธอขึ้นและต้องการจะวิ่งออกไป แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอจะชนเข้ากับชายชราคนหนึ่ง

แจกันในมือของคนสวนแก่ๆหลุดมือไปโดยไม่ได้ตั้งใจ และน้ำทั้งหมดในแจกันนั้นก็หกไปที่มุมกระโปรงของซูเฉี่ยนเฉี่ยน

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนอุทานโดยไม่รู้ตัว เธอก้มศีรษะลงและเห็นชายกระโปรงเปื้อน สีหน้าของซู่เฉี่ยนเฉี่ยนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก “เป็นอะไร? ไม่ได้ดูทางเลยรึไง!”