ชีวิตหลังความตายของเซินมาน นิยาย บท 6

เสียงของซูเฉี่ยนเฉี่ยนดังมากจนบริเวณโดยรอบเงียบไปชั่วขณะ

เมื่อซูเฉี่ยนเฉี่ยนตั้งสติได้ สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่เธอแล้ว

รวมทั้งป๋อซือเหยียนกับเสิ่นม่านด้วย

สายตาของทุกคนในตอนนี้ ซูเฉี่ยนเฉี่ยนดูเหมือนผู้หญิงที่พูดจาป่าเถื่อนและไร้การศึกษา

คนสวนสูงวัยหลังค่อมที่อยู่ตรงหน้าเธอก้มตัวลงไปเก็บดอกกุหลาบบนพื้นทีละดอก พร้อมกับกล่าวคำขอโทษออกมาจากปากอย่างต่อเนื่อง

เมื่อซูเฉี่ยนเฉี่ยนสังเกตได้ถึงสายตาของคนรอบๆข้าง สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที เธอรีบเปลี่ยนท่าทีและพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันรีบไปหน่อย คุณตาไม่เป็นไรนะคะ?”

ฉากนี้เสิ่นม่านเฝ้าดูอยู่ในที่ที่ไม่ไกลออกไป

แม้ซูเฉี่ยนเฉี่ยนจะแสดงออกว่าขอโทษ แต่มันก็สายเกินไป เมื่อเธอทำเช่นนี้ มีแต่จะทำให้คนอื่นคิดว่าเธอเสแสร้ง

ในขณะนี้ ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็สังเกตเห็นเสิ่นม่านที่ยืนอยู่ข้างๆป๋อซือเหยียน

“เธอมาที่นี่ได้ไง?”

ป๋อซือเหยียนขมวดคิ้ว

เสิ่นม่านดูกริยาท่าทางของป๋อซือเหยียนเหมือนคนที่ไม่รู้เลยว่าซูเฉี่ยนเฉี่ยนจะมางานนี้

หรือว่าซูเฉี่ยนเฉี่ยนจะมาเอง?

เสิ่นม่านเงียบไป

ฉากนี้ไม่เหมือนกับในชาติก่อน เสิ่นม่านจำได้ว่าในอดีตชาติ ป๋อซือเหยียนพาซูเฉี่ยนเฉี่ยนมางานนี้ ซูเฉี่ยนเฉี่ยนได้รับการอนุมัติจากคุณท่านเซียว ดังนั้นเรื่องไปเรียนต่างประเทศก็เลยราบรื่น หลังจากเรียนจบก็ยังอาศัยการสนับสนุนจากป๋อซือเหยียนกับคุณท่านเซียวจนประสบความสำเร็จ

เสิ่นม่านคิดมาตลอดเลยว่าการที่ป๋อซือเหยียนไม่ได้พาซูเฉี่ยนเฉี่ยนมางานในครั้งนี้ ซูเฉี่ยนเฉี่ยนจะไม่มาปรากฎตัวที่นี่

ไม่คิดเลยว่าซูเฉี่ยนเฉี่ยนจะกล้าเข้ามาด้วยตัวเอง

“ท่านประธานป๋อ!”

เมื่อได้ยินเสียงความวุ่นวายดังมาจากข้างใน เลขาหลี่จึงรีบเข้าไปในงาน

น้ำเสียงของป๋อซือเหยียนไม่ค่อยดีนัก “ใครให้เธอเข้ามา?”

“ผม……”

เลขาหลี่ก้มหัวลง “ผมคิดว่า คุณหนูซูจะสามารถช่วยท่านประธานป๋อได้”

ป๋อซือเหยียนขมวดคิ้ว

แต่ก่อนเขาคิดมาตลอดเลยว่าซูเฉี่ยนเฉี่ยนเป็นคนใจกว้างมาก

แต่ในโอกาสเช่นนี้ ในเมื่อป๋อซือเหยียนพาเสิ่นม่านมางานแล้ว ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็ไม่ควรมาปรากฎในงานนี้!

“คุณหนูซูไม่คุ้นเคยที่นี่เท่าไร นายรีบไปดูเธอเถอะ”

เสิ่นม่านจิบแชมเปญโดยไม่สนใจเท่าไรนัก

ป๋อซือเหยียนมองซูเฉี่ยนเฉี่ยนที่อยู่ไม่ไกลออกไป เธอดูเหมือนกวางตัวเล็กที่กำลังตื่นตระหนกและหวาดกลัว ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะทิ้งให้ซูเฉี่ยนเฉี่ยนอยู่คนเดียว “ผมไปดูซูเฉี่ยนเฉี่ยนแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวผมกลับมา”

เสิ่นม่านไม่ได้พูดอะไร

นี่เป็นเรื่องที่เธอไม่คาดคิดว่าป๋อซือเหยียนจะไป

เขาไม่สามารถปล่อยซูเฉี่ยนเฉี่ยนไปได้มาโดยตลอด

ป๋อซือเหยียนก้าวไปข้างหน้าแล้วถามว่า “เธอมายังได้ยังไง?”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก้มหัวลงด้วยความรู้สึกผิด

“ขอโทษค่ะ...ฉันแค่ แค่อยากเข้ามาดูเฉยๆ”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก้มหัวลงและสะอื้น และป๋อซือเหยียนก็ไม่พูดอะไรที่รุนแรง

อย่างไรเสีย เธอก็ถือเป็นนักศึกษาที่เขาฝึกมากับมือ หลายปีที่ผ่านมา เขาเห็นถึงความพยายามของซูเฉี่ยนเฉี่ยน

“ผมให้เลขาหลี่ส่งเธอกลับแล้วกันนะ”

เมื่อเห็นว่าป๋อซือเหยียนจะเดินออกไป ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็รีบดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้ “ประธานป๋อ ฉันสามารถอยู่ต่อได้ไหมคะ?”

ป๋อซือเหยียนขมวดคิ้ว

ในอดีตซูเฉี่ยนเฉี่ยนเชื่อฟังมาก และรู้สถานะตัวเองดี เธอไม่เคยพูดคำพูดพวกนี้ที่เกินกว่าสถานะของเธอออกมา

เมื่อซูเฉี่ยนเฉี่ยนเห็นสายตาของป๋อซือเหยียน ก็รู้สึกได้ในทันทีว่าเขาไม่พอใจ “ขอโทษค่ะ ท่านประธานป๋อ....ฉัน.....”

เมื่อเห็นท่าทางของซูเฉี่ยนเฉี่ยน ป๋อซือเหยียนก็ทำใจไม่ได้ที่จะพูดถ้อยคำแรงๆออกมา “อยู่ต่อเถอะ งานนี้เป็นประโยชน์สำหรับเธอในการไปต่างประเทศ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็ฉีกรอยยิ้มที่แสนหวานออกมา

“งั้น งั้นฉันตามคุณไปได้ไหมคะ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน