ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 67

ซูอี้เดินมาดมอย่างให้เกียรติ พยักหน้าเล็กน้อยแล้วรีบถอยกลับไปทันที

“หอมจริง ๆ ด้วย หอมกว่าจ้าวเจี่ยวเยอะเลย หอมยิ่งนัก!”

“ดีแล้วล่ะ เดี๋ยวเรามาลองดูผลลัพธ์ตอนผมแห้งกันนะ ถ้าดี พวกเราก็เก็บไว้ใช้เองสักสองสามก้อน!”

ซูหว่านได้ผลลัพธ์แล้วก็กลับไปห่อสบู่สระผมที่ยังไม่ได้ห่อด้วยความดีใจ

พอนางจากไป ซูอี้ก็เปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่าพลิกหนังสือ รอยยิ้มเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันในทันที

หวานหว่านบ้านเราเพิ่งจะอายุสิบสามเองนะ!”

“ข้ารู้” เจียงอวี้ตอบกลับอย่างใจเย็น

“รู้แล้วยังจะยั่วยวนนางอีกหรือ?” ซูอวิ๋นแทรกขึ้นมาอย่างโกรธจัด แถมยังกดเสียงลงเป็นพิเศษ เพราะกลัวซูหว่านจะได้ยิน

“สิ่งที่พี่สี่พูดช่างน่าสนใจจริง ๆ ข้าไปยั่วยวนนางตอนไหนกัน?” เจียงอวี้ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ แถมยังทำท่าทางยียวนอีกด้วย

“ใครคือพี่สี่ของท่านกัน เหอะ ท่านเนี่ยนะ จะมาตีสนิทกับข้า? ท่านแก่กว่าข้าสามปี อีกทั้งยังแก่กว่าหวานหว่านตั้งห้าปีเต็ม!”

ซูอวิ๋นชูห้านิ้ว ทำท่าเหมือนกำลังกัดฟันอยู่

“ข้าไม่เข้าใจว่าพี่สี่ถึงพูดอะไร!”

เจียงอวี้ลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าแล้วกลับห้อง ยิ่งเขาทำตัวไม่แยแส ซูอวิ๋นก็ยิ่งโกรธ

ซูอี้เดินมาตบไหล่เขาแล้วปลอบกลับว่า

“พอแล้วพี่สี่ เขารูปร่างหน้าตาเช่นนี้ เด็กสาวคนไหนเห็นก็ต้องหน้าแดงกันหมดนั่นแหละ หวานหว่านก็ไม่ต่างกัน คนแบบเขาน่ะ ถ้าไม่รวยก็ต้องมีอำนาจ เขาไม่มองเห็นคนฐานะอย่างเราๆ อยู่ในสายตาหรอก ท่านวางใจเถอะ!”

คนโบราณล้วนให้ความสำคัญกับความเหมาะสม เขานั้นเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์ มีทรัพย์สมบัติมหาศาล ส่วนหวานหว่านตอนนี้ก็เป็นเพียงเด็กสาวชาวบ้านธรรมดา ๆ สำหรับคนอย่างเขาแล้ว หวานหว่านคงสู้คุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่ร่ำรวยและมีอำนาจไม่ได้หรอก

ซูอวิ๋นคิด ๆ ดูแล้วก็จริง เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของเจียงอวี้ก็น่าจะราคาเป็นหมื่นตำลึงแล้ว จะมาสนใจครอบครัวเล็กๆ อย่างบ้านเขาได้อย่างไรกัน? เขาก็แค่หลบมาพักรักษาตัวก็เท่านั้นเอง กินอาหารชั้นเลิศมากเกินไป เลยอยากกินอาหารธรรมดา ๆ ดูบ้าง

พอคิดตกแล้ว เขาก็ไม่โกรธพลันปัดมือซูอี้ออกแล้วพูดว่า

“ห้ามเรียกข้าว่าพี่สี่ วันนี้ข้าไม่อยากได้ยินสองคำนี้!”

พูดจบเขาก็ไปจัดการเครื่องในแกะ คืนนี้จะได้กินซุปเครื่องในแกะกัน

ซูอี้ยักไหล่ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แล้วไปช่วยซูหว่านวาดลวดลายบนหีบห่อใหม่ที่ใช้บรรจุสบู่

พูดให้ฟังดูดีเข้าไว้ก็พอ

อย่างไรเสีย สบู่ของนางก็มีชื่อเสียงขึ้นมาแล้ว ยังจะกลัวว่าจะไม่มีใครซื้ออีกหรือ?

แค่สามสิบก้อนเอง คุณหนูเจ้าของที่ดินเหล่านั้นยังแบ่งกันไม่พอเลย

ได้บอกกับเถ้าแก่เนี้ยไปแล้วว่า นี่คือสบู่นมแพะชุดสุดท้ายของปีนี้ หลังจากนี้จะผลิตสบู่สระผมออกมาเป็นระยะๆ ในปริมาณไม่มากนัก รอจนถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้า หลังจากดอกไม้บานสะพรั่งแล้ว ถึงจะพิจารณาทำสบู่กลิ่นดอกไม้ออกมาอีกครั้ง

สิ่งที่น่าจับตามองก็อยู่ตรงนี้นั้นแหละ ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกสองเดือนก่อนถึงวันตรุษจีน พอพวกคุณหนูเหล่านั้นใช้จนหมด แล้วหาซื้อไม่ได้นั่นแหละถึงจะเห็นถึงความสำคัญของมัน

สินค้าชุดนี้รวมทั้งหมดห้าสิบสี่ตำลึงเต็ม

เถ้าแก่เนี้ยที่ทำเงินได้จากซูหว่าน นางย่อมจะดีใจอยู่แล้ว อย่างไรเสียตอนนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าสบู่จะขายไม่ออก ขอแค่เงินที่ได้มา เป็นของนางคนเดียวก็พอ

ถุงเงินของซูหว่านพองโต ซูอวิ๋นเห็นถุงเงินใบใหญ่ขนาดนั้น ดวงตาที่มองซูหว่านก็เต็มไปด้วยความชื่นชม

โอ้โห! ได้เงินห้าสิบตำลึงมาง่าย ๆ เลยนะเนี่ย นั่นเป็นจำนวนเงินที่พ่อแม่ของพวกเขาต้องทำงานในเหมืองตั้งหลายปีกว่าจะหามาได้เลยนะ

“พี่สาม พี่ช่วยเก็บไว้ให้หน่อย พี่ตัวสูงใหญ่ ข้ากลัวจะเจอคนร้ายหมายตา!”