ซุปเปอร์ครูฝึก นิยาย บท 10

“ไม่ทราบว่าคุณคือ ?” หวางโป๋อายุเกือบจะ 60 ปีแล้ว แต่ร่างกายยังคงแข็งแรง เมื่อเขาเห็นเซียวหยุนหลง จึงเอ่ยปากถามขึ้น

“ผมมาหาเซียวว่านจวิน”

“มาหาเจ้าบ้าน ? ช่วยแจ้งชื่อของคุณหน่อยได้ไหม ผมจะไปเรียนเจ้าบ้านให้”

“เซียวหยุนหลง !”

เซียวหยุนหลงพูดขึ้น

“อะไรนะ ? คุณ คุณพูดใหม่อีกครั้งซิ !” หวางโป๋ตกตะลึง น้ำเสียงของเขาแสดงออกถึงความประหลาดใจ ใบหน้าที่ชราภาพของเขาปรากฏทั้งความประหลาดใจและความยินดีไปพร้อมกัน

“ผมชื่อเซียวหยุนหลง ถ้าหากเซียวว่านจวินไม่สะดวกที่จะพบ เช่นนั้นผมก็ขอตัวกลับก่อน” เซียวหยุนหลงพูดด้วยน้ำเสียงแยแส

“หยุนหลง หยุนหลง......คุณ คุณก็คือคุณชายหยุนหลงหรือ ? คุณชายกลับมาแล้วหรือ ? ดีจริง ๆ เลย !”

หวานโป๋ตื่นเต้นอย่างยิ่ง เขารีบเปิดรั้วเหล็กออก แล้วเชิญเซียวหยุนหลงเข้ามา

“เซียวว่านจวินล่ะ ?”

เซียวหยุนหลงเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลเซียว แล้วเอ่ยปากถาม

“นายท่านเขา เขา--” หวางโป๋อ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วพูดว่า “นายท่านอยู่ที่ลานบู๊ในเรือนบูรพา อยู่กับคนของตระกูลบูที่พาลูกศิษย์เดินทางมาท้าประลองกับตระกูลเซียว ดังนั้นตอนนี้นายท่านอยู่ที่เรือนบูรพา คุณชาย จะให้ผมไปเรียนไหมว่าคุณต้องการพบ ?”

“ไม่ต้องหรอก พาผมไปที่เรือนบูรพาตอนนี้เลยก็แล้วกัน” เซียวหยุนหลงพูด

“ได้ครับ ๆ เชิญคุณชายเดินตามผมมา”

หวางโป๋พูดขึ้น เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างยิ่ง ครั้งแรกที่เขาเห็นเซียวหยุนหลง เขาก็รู้สึกว่าบนตัวของเซียวหยุนหลง มีเงาของเซียวว่านจวินในสมัยหนุ่มอยู่ หน้าตาก็คล้ายคลึงกันมาก ไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายของเซียวว่านจวินที่ใช้ชีวิตอยู่ในต่างแดนมาโดยตลอด จะกลับมาแล้วจริง ๆ

เรือนบูรพาตระกูลเซียว หวางโป๋เดินนำเซียวหยุนหลงเข้ามา

หวางโป๋หันไปตะโกนด้วยความตื่นเต้นกับเซียวว่านจวิน ซึ่งกำลังเผชิญหน้าอยู่กับหวู่เจี้ยนอยู่ตรงที่ไกล ๆ : “นายท่าน นายท่าน ดูสิครับว่าใครมา ? คุณชายหยุนหลงกลับมาแล้ว คุณชายหยุนหลงที่นายท่านเฝ้าคอยมาตลอดกลับมาแล้วครับ !”

“หยุนหลง--”