ซุปเปอร์ครูฝึก นิยาย บท 2

เซียวหยุนหลงเหลือบมองชายคนนั้น เมื่อเห็นแล้วก็หัวเราะเยาะพลางพูดออกมา : “มอร์ส ทำไมนายถึงมีเวลาว่างมาหาฉันได้ ?”

“ราชาปีศาจ นายไม่คิดว่านายหยิ่งยโสไปหน่อยหรือ ? เมื่อวานตกลงกันแล้วว่านายพานักเรียนของนายมาแลกเปลี่ยนความรู้กับนักเรียนของฉัน แต่ตอนนี้นักเรียนของฉันกลับยังลุกขึ้นไม่รอดเลยสักคน” ผู้ชายที่ชื่อมอร์สตะคอกด้วยความโมโห เขาเป็นครูฝึกของค่ายฝึกอีกแห่ง ได้รับสมญานามว่าขวานยักษ์ เคยต่อยมวยใต้ดินมาก่อน สามารถรักษาสถิติเอาชนะได้ทุกยก

“มอร์ส นายควรจะดีใจที่นี่เป็นเพียงการแลกเปลี่ยนความรู้ หากเป็นการแข่งขันของจริงบนเวทีมวยใต้ดิน นักเรียนของนายคงตายไปนานแล้ว ไม่ใช่แค่นอนอยู่เป็นเตียงเช่นนี้หรอก” เซียวหยุนหลงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“จองหอง ! ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องสั่งสอนราชาปีศาจอย่างนายสักสองสามกระบวนท่าแล้ว !” มอร์สพุ่งตรงเข้าไปด้วยความโกรธ แต่ผู้คุมที่ยืนอยู่ตรงประตูค่ายกลับไม่เข้ามาห้ามปราม

“นายคิดจะต่อสู้กับฉันจริง ๆ หรือ ?” เซียวหยุนหลงหรี่ตาลง

“แน่นอน !”

มอร์สพูดขึ้น เขาวิ่งพุ่งเข้ามา และยกขาเตะไปที่เซียวหยุนหลง

ช่างประจวบเหมาะกับที่โทรศัพท์มือถือของเซียวหยุนหลงดังขึ้นพอดี เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและผงะไปเล็กน้อย

ฟิ้ว !

ตอนนี้ขาขวาของมอร์สกลับเตะเข้ามาราวกับขวานยักษ์ เซียวหยุนหลงยกขาขวาขึ้นปัดป้องอย่างสบาย ๆ ท่าทางที่ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจนั้น กลับหยุดขาขวาของมอร์สที่มีแรงเตะกว่า 1,000 ปอนด์ลงได้

“ผมบอกแล้วไม่ใช่หรือ ต่อไปไม่ต้องโทรมาหาผมอีก !”

เซียวหยุนหลงรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย

“ลูกเป็นลูกของพ่อ ในฐานะของคนเป็นพ่อ โทรศัพท์หาลูกถือว่าเป็นเรื่องผิดด้วยหรือ ?” ในสายโทรศัพท์ มีน้ำเสียงที่หนักแน่นของชายชราดังขึ้น

“ผมไม่มีพ่อ ตั้งแต่ที่ผมเกิดมา คนที่ผมเห็นมีเพียงแค่แม่คนเดียวเท่านั้น สิ่งเดียวที่ผมจำได้ก็คือ แม่พาผมเร่ร่อนไปใช้ชีวิตอยู่ในต่างแดนเพียงคนเดียว ตอนนั้นคนที่เรียกตัวเองว่าพ่ออย่างคุณไปอยู่ที่ไหนกัน ?”

ปลายสายเงียบไป สักพักใหญ่เสียงของชายชราจึงค่อย ๆ ดังขึ้นมา : “หยุนหลง พ่อรู้ว่าพ่อทำผิดต่อลูกและแม่ พ่อไม่ขอให้ลูกยอมให้อภัย พ่อหวังเพียงแค่ว่าในวาระสุดท้ายของชีวิตพ่อ จะมีโอกาสได้พบหน้าลูกสักครั้ง”