ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 27

ตอนที่ 27ไม่เสียใจทีหลัง

“หลินหยาง นายต่อสู้เป็นด้วยหรือ” พอสติกลับมาหลี่หรูถามอย่างตื่นเต้น

“เป็นนิดหน่อย เรียนมาจากปู่” ปภารยิ้มแล้วพูดไม่ได้อยากโอ้อวดอะไร

“มิน่าล่ะรูปร่างนายดีขนาดนี้ อยู่บนเตียงก็ดุเดือดขนาดนั้น วันนี้นายต้องรักฉันให้รุนแรงเลยนะไม่ต้องกลัวฉันเจ็บ” หลีหรูพูดประโยคนี้เสร็จไฟความต้องการของหลินหยางจึงลุกโหมทันที

หลี่หรูผู้หญิงคนนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ภรรยาที่ดีแต่เป็นคู่นอนที่ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน

“หลินหยาง หลังจากเปิดเทอมแล้วฉันอยากมีอะไรกันกับนาย นายห้ามปฏิเสธนะอยู่ๆหลี่หรูพูดออกมา”

“ถ้าเธอคิดว่าแฟนเธอจะจับไม่ได้ ฉันก็ไม่ว่าอะไร” หลินหยางไม่ปฎิสธ

”ทั้งสองคนมาถึงโรงแรมตอนบ่ายสาม พนักงานที่เคาเตอร์เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามาจึงพูดอย่างขอโทษ “ขอโทษนะคะทั้งสองท่านตนอนี้เลยเที่ยงมาแล้วถ้าตามกฎแล้วพวกคุณจะต้องจ่ายเงินร้อยห้าสิบบาท”

“พวกเราไม่ได้จะเช็คเอ้าท์ จะอยู่ต่ออีกหกวัน” หลี่หรูหยิบบัตรเอทีเอ็มออกมาจากกระเป๋าเงิน

“ตกลงค่ะ”พนักงานดีใจเมื่อได้ยินว่าทั้งสองคนจะอยู่ต่อ ทุกครั้งที่มีคนมาพักที่โรงแรมเธอจะได้รับค่าคอมมิชชั่นเล็กน้อย แม้จะไม่มากแต่ก็ทำให้คนมีความสุขเสมอ

” หลังจากมาถึงห้องหลี่หรูนอนกางแขนขาลงบนเตียงแล้วพูด “อากาศร้อนขนาดนี้เดินรอบหนึ่งก็เหนื่อยแล้ว”

หลินหยางได้ยินที่หลี่หรูพูดก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี ตอนที่เดินช้อปปิ้งอยู่เห็นตื่นเต้นฮึกเหิม ตอนนี้ดันกลับมาโอดครวญว่าเหนื่อย

“ถ้าเหนื่อยก็นอน ฉันจะไปอาบน้ำ” หลินหยางถอดเสื้อ เดินไปทางห้องน้ำ

“แกร๊ก” หลินหยางอาบน้ำไม่นานประตูห้องอาบน้ำก็ถูกหลี่หรูเปิดเข้ามาด้วยร่างกายเปลือยเปล่า เมื่อเห็นรูปร่างขาวเนียนสะโอดสะองงดงามไปทั่งตัวของหลี่หรู ตรงนั้นของหลินหยางจึงพร้อมออกรบตั้งชันขึ้นมาทันที

หลี่หรูก้มหน้าลงมองชั่วครู่ มังกรที่เลื้อยอยู่ตรงระหว่างขาของหลินหยางทำให้ใจเธอสั่น ใบหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย

“เธอเข้ามาทำไม จะอาบด้วยกันหรือ” ปภารณถามเสียงแหบๆ

“ไม่ได้หรือ” หลี่หรูยกปากขึ้นทำท่าไม่พอใจพร้อมเดินบิดย้ายสะโพกเข้ามาแล้วใช้ฝักบัวอาบน้ำพร้อมกับหลินหยาง

“นายอาบน้ำให้ฉันหน่อยสิ” หลี่หรูพูดออดอ้อน

ได้ยินน้ำเสียงอ้อนอ้อนดูอ่อนโยน หลินหยางจึงถอนหายใจหลี่หรูเป็นสาวสวยที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ถึงแม้จิตใจเหมือนนางหมาป่าแต่กลับแสดงออกมาเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆออดอ้อนได้อย่างคาดไม่ถึง มือใหญ่ของหลินหยางลูบไล้ไปทั่วตัวของหลี่หรูด้วยความรวดเร็วมาถึงบริเวณหน้าอก แล้วตะครุบจับ หน้าอกกลมนั้นให้ความรู้สึกเหมือนจะจับไม่อยู่

“นายทะลึ่งจัง ให้นายอาบน้ำให้ฉัน นายไปจับอะไรน่ะ” หลี่หรูมองค้อนหลินหยางแล้วพูดน้ำเสียงอ้อนๆ

“ตรงนี้มันอาบยาก ฉันจะล้างให้สะอาดๆ” หลินหยางยิ้ม มือยังคงเคลื่อนไหวกระฉับกระเฉงขึ้นเรื่อยๆ

หลินหยางลูบคลำต่อไปเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน ร่างกายของหลี่หรูเริ่มบิดเร้า มือของเธอเริ่มลูบคลำไปที่ตรงนั้นของหลินหยางแล้วรูดเข้าออกอย่างต่อเนื่อง

“หลินหยางตรงนี้ของฉันดำมากใช่ไหม” หลี่หรูก้มหน้าลงมองลูกเชอรี่สีดำสองเม็ดของตัวเองแล้วถาม

เห็นเม็ดองุ่นสีม่วงคล้ำนั้นในสมองของหลินหยางจึงเกิดความคิดขึ้นมาถ้ากลั่นขึ้ผึ้งทำให้สีจางลง มันน่าจะขายดีหรือเปล่านะ

มาถึงนาทีนั้นหลินหยางจึงต้องพยักหน้า “ใช่แหละดำนิดหน่อย แต่ว่าน่าจะมีวิธีการรักษา กลับไปบ้านครั้งนี้ฉันจะไปลองดูว่าจะมีส่วนผสมยาจีนอะไรที่สามารถเอามาปรุงเพื่อเป็นยาทำให้สีมันจางลง”

“จริงหรือ” หลี่หรูถามด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“อืม ตรงนี้ของเธอสีคล้ำขนาดนี้ เธอถูกทำลายพรมจรรย์ตั้งแต่อายุเท่าไหร่เนี่ย” หลินหยางถามด้วยความประหลาดใจ

“ไม่เหลือตั้งแต่ตอนปีหนึ่งแล้ว แต่ว่าตอนมัธยมต้นนมของฉันถูกคนเลียมาก่อน” หลี่หรูหอบกระชั้นตอบ

“มัธยมต้นเลยหรือ”หลินหยางถามอย่างตกใจ

“ใช่แล้ว สมัยก่อนฉันเคยออกไปเที่ยวดลางคืนกับเพื่อนๆดื่มเหล้าเที่ยวด้วยกันสุดท้ายเมากันหมด แล้วเพื่อนมันก็อยากจะเลียตรงนั้นของฉัน ฉันจึงนั่งบนเก้าอี้ พวกเขาจึงบริการให้ฉันเต็มที่เลย”

หลี่หรูรู่จับมือชายหนุ่มไว้โดยเล็งไปที่ตรงนั้นที่รู้สึกถึงความร้อนแรงจากตรงนั้นส่งออกมาจึงยิ้มอย่างพอใจพูดต่อไป “หลังจากนั้นพวกนี้ก็นัดฉันออกมาบ่อยๆ แต่พวกเขาไม่กล้าทำอะไรเกินเลยกับฉัน ดังนั้นเยื่อพรรมจรรย์จึงยังคงอยู่”

เวลานี้หลินหยางรู้สึกแค่ว่า ถ้าใครแต่งงานกับหลี่หรูคงจะถูกสวมเขาอยู่ทุกวัน

ภายใต้การนวดคลึงจากสองมือของหลินหยาง ลมหายใจของหลี่หรูหอบรัวกระชั้นขึ้นเรื่อยๆใบหน้าแดงเถือก สายตาหลงใหลดูเชิญชวนมองที่หลินหยาง หลังจากหลินหยางอาบน้ำลวกๆแล้วจึงอุ้มหลี่หรูไปบนเตียง

หลังจากการร่วมรักสงบไป มือถือหลินหยางก็ดังขึ้น มองเห็นเบอร์โทรในพื้นที่ คิดแล้วน่าจะเป็นน้าฟางโทรเข้ามา

“ฮัลโหล ใช่ผมเองหลินหยาง” พอกดรับหลินหยางจึงพูดออกไป

“หลินหยาง ฉันเองน้าฟาง นายอยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปรับ” เสียงของจางฟางดังออกมาจากลำโพง

“ผมอยู่แถวตรงที่น้าส่งผมเมื่อวานนี้ โรงแรมป่ายหยิน น้ามาถึงแล้วบอกผมผมจะไปหา ” หลินหยางตอบ

“ตกลง ฉันเตรียมจะออกจากบ้านละ อีกหนึ่งชั่วโมงถึง” จางฟางพูด

“อืม ได้ครับ” หลังจากหลินหยางวางสายหลี่หรูที่นอนอยู่บนเตียงเกิดความรู้สึกงงงวย

“ก็คนไข้ที่ฉันบอกเธอเมื่อวานนี้นั้นแหละ จะมารับฉันไปตรวจ” หลินหยางมองหลินหรูแล้วพูด

“นายจะกลับกี่โมง” หลี่หรูไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นนอนอยู่บนเตียงโดยไม่รู้สึกอายถามน้ำเสียงออดอ้อน

“ออกจากนี้ห้าโมงเย็น ประมาณสามทุ่มน่าจะกลับ” หลินหยางคำนวณเวลา “อ้อ ใช่ละฉันจะไปเอาของกินที่ข้างล่าง เธอรอสักครู่นะ”

สักพักหลินหยางก็ถือถาดรองอาหารกลับขึ้นมา หลี่หรูกับหลินหยางจึงนั่งกินข้าวด้วยกัน หลี่หรูนั่งพิงที่ไหล่ของหลินหยางในมือกินน่องไก่ กินไปด้วยพูดไปด้วยว่า “หลินหยาง ฉันอยู่กับเธอรู้สึกว่ามันแปลกประหลาดมาก”