ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 15

ตอนที่15 ลึกซึ้งกว้างไกล

“ร้านยาสารพัด!” เมื่อหลินหยางเห็นศูนย์การแพทย์แห่งหนึ่ง แววตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที

หลินหยางเป็นนักศึกษาแพทย์แผนจีน เขาค่อนข้างจะคุ้นเคยกับที่นี่ ร้านยาสารพัดเป็นร้านยาที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเจียงหลิง มีทั้งยาจีน หรือยาแผนปัจจุบัน และราคาก็สมเหตุสมผล ทำให้คนมาซื้อยาที่นี่กันเป็นจำนวนมาก

หลินหยางเดินเขาไปด้านใน ครุ่นคิดว่าตัวเองจะเครื่องปรุงยากลับไปด้วยดีหรือไม่

เมื่อมองไปตรงเคาน์เตอร์ก็พบเครื่องปรุงยาที่มีจำนวนมากมายและหลากหลายเต็มไปหมด สมุนไพรเหล่านี้เป็นสมุนไพรที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ น่าสนใจจริงๆ คงจะมีประโยชน์ต่อการช่วยเหลือเขาในเรื่องของทางการแพทย์ได้มากเลยทีเดียว สมุนไพรที่ขึ้นเองตามนั้นจริงๆแล้วราคาแพงมาก หลินหยางจึงมองดูแต่สมุนไพรที่คนปลูกเลี้ยงเอง

“ตอนนี้ใครจะมาหาแพทย์แผนจีนกัน? มีประโยชน์อะไร? แพทย์แผนปัจจุบันดีกว่าอยู่แล้ว” ในขณะที่หลินหยางเดินดูอยู่นั้น มีเสียงหนึ่งดังลอยขึ้นมา

หลินหยางหันมามอง เห็นเป็นหญิงชายคู่หนึ่งที่เดินอยู่ตรงใกล้ๆร้านขายยาแผนปัจจุบัน ผู้ชายคนนั้นดูน่าจะอายุราวๆยี่สิบห้าถึงยี่สิบหกปี กำลังยืนบ่นว่าอยู่ตรงนั้น

“วัยรุ่นอย่างพวกเธอ แพทย์แผนจีนเป็นศาสตร์ที่ลึกซึ้งและกว้างไกล จะมาดูหมิ่นสบประมาทแบบนี้ไม่ได้นะ” เมื่อได้ยินสิ่งที่วัยรุ่นคนนั้นพูดออกมาแล้วนั้น บุคคลที่ดูมีอายุที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์นั้นเอ่ยขึ้น

“ลึกซึ้งอะไรกัน ก็ดูได้แค่พวกอาการเป็นหวัดเล็กๆน้อยเท่านั้น ถ้าอาการหนักหน่อยก็ต้องไปหาแพทย์แผนปัจจุบันอยู่ดี” วัยรุ่นคนนั้นเบะปากแล้วตอบกลับไป

ชายผู้สูงอายุผู้นั้นสายหัวแล้วเอ่ยต่อ “แพทย์แผนจีนก็มีข้อดีของเขา เราไม่สามารถไปตัดสินเขาแบบนั้น”

“ตอนนี้พวกแพทย์แผนจีนก็เป็นพวกต้มตุ๋นหลอกลวงกันตั้งมากมาย ติดสัญลักษณ์ว่าเป็นแพทย์แผนจีนหลอกคนอื่นไปทั่วแบบนั้น รักษาได้ไม่ดี แล้วยังหลอกเอาเงินของคนอื่น ผมโตมาจนป่านนี้แล้ว ได้ยินแต่แพทย์แผนปัจจุบันเก่งๆ ไม่มีใครพูดถึงแพทย์แผนจีนว่าเป็นแพทย์ที่เปรียบเสมือนเป็นเพเจ้าเลยซักคน” วัยรุ่นคนนั้นยังคงยกย่องแพทย์แผนปัจจุบันแล้วโต้แย้งกลับไปยังผู้สูงวัยท่านนั้นต่อไป

“เอาล่ะๆ หลิวกุ้ย พูดให้มันน้อยๆหน่อย” ผู้หญิงที่ยืนข้างๆเขา มองเห็นหลินหยางที่กำลังจ้องมองมายังทางพวกเขา จึงรีบบอกกับหลิวกุ้ยคนที่อยู่ข้างๆ

“แพทย์แผนจีนสืบทอดกันมาเป็นเวลานับพันๆปี ล้วนแต่มีแก่นแท้ด้วยกันทั้งสิ้น เทคนิคแพทย์แผนจีนระดับสูงจริงๆจะไม่สามารถคาดเดาได้เลย แต่คุณกลับมาดูหมิ่นเช่นนี้หรือ? มรดกตกทอดทางวัฒนธรรมของประเทศคุณเองคุณจะไม่รักษาไว้เลยหรือ? คุณไม่เข้าใจ แล้วยังบอกว่าตัวเองเป็นคนจีนอย่างนั้นหรือ?”

หลินหยางที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยแทรกขึ้นมา เพียงแต่น้ำเสียงนั้นดูแสดงถึงความดุดัน

"เจ้าเด็กนี่ กล้าเสียจริง หาเรื่องกันหรืออย่างไร" เมื่อได้ยินว่ามีคนพูดจาเหน็บแนมตัวเองนั้น หลิวกุ้ยจึงจ้องมองไปยังหลินหยางด้วยความความโมโห