ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 14

ตอนที่14 สับสนวุ่นวาย

จางชุ่ยฮัวไม่ได้จัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยเสียก่อน เธอกลับรีบเดินอ้อมไปแล้วปิดประตูลง แล้วถอดกางกางชั้นนั้นของตัวเองออก หลังจากนั้นจึงดึงกางเกงของหลินหยางลง

ไม่นานร่างกายท่อนล่างของทั้งสองก็เปลือยเปล่า เมื่อจางชุ่ยฮัวเห็นความยาวดาบของหลินหยางนั้น สายตาเธอก็แสดงออกถึงความเร่าร้อนราวกัเอ้อหนิวู่บนกองไฟ มือยึดเกาะอยู่ตรงโต๊ะยาว แล้วยกก้นขึ้น พลางหันมาบอกกับหลินหยาง “หลินหยาง เข้ามาเร็วเข้า!”

หลินหยางมองไปยังด้านล่างของจางชุ่ยฮัว ทั้งอวบและปกคลุมไปด้วยสีดำ และเต็มไปด้วยน้ำ ฉากเบื้องหน้าที่ร้อนแรงเช่นนี้ เขาจึงยืดตัวขึ้นแล้วค่อยๆสอดแทรกเข้าไปยังด้านใน

พลิกไปพลิกมา และแรงกระแทกไปมา

ดำเนินไปเป็นเวลาชั่วโมงกว่า จนในที่สุดหลินหยางก็ได้เวลาปลดอาวุธของตัวเองออกมา

จางชุ่ยฮัวที่หมดเรี่ยวแรงเอ่ยขึ้นกับเขา “หลินหยาง เธอแข็งแรงเสียจริงๆ ฉันแก่จนป่านนี้แล้ว ครั้งนี้ถือว่าเป็นครั้งที่ฉันมีความสุขมากที่สุด แต่ตรงนี้ส่งเสียงออกมาไม่ได้ อึดอัดเหลือเกิน รอเธอกลับมาก่อนนะ ฉันจะไปที่บ้านเธอ จะร้องเปล่งเสียงออกมาให้เธอฟัง”

เมื่อลูบไล้ก้อนเนื่อนุ่มๆสองก้อนนั้นแล้ว หลินหยางก็เตรียมตัวจะออกไป “รอผมกลับมาก่อน คุณก็ไปหาผมแล้วกันนะครับ ผมไปก่อน คุณลองเปิดประตูดูก่อนว่ามีคนอยู่ไหม”

จางชุ่ยฮัวเปิดประตูออก ยืนอยู่ด้านหน้าประตูแล้วมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นว่ามีใครเดินมา จึงเรียกให้หลินหยางออกมา

เมื่อล่ำรากับจางชุ่ยฮัวเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น หลินหยางก็มุ่งหน้าไปยังตำบลนั้นทันที

หลินหยางออกจากบ้านตอนแปดโมงเช้า เก้าโมงครึ่งถึงออกมาจากที่ร้านของจางชุ่ยฮัว รอจนถึงที่เขาเดินไปถึงตำบลป๋ายสารนั้นเป็นเวลาเที่ยงเข้าไปแล้ว

จึงทานอาหารมื้อเที่ยงที่นั่น เขารอจนถึงบ่ายโมงครึ่ง รถประจำทางคนหนึ่งถึงมา

ขณะที่นั่งอยู่บนรถประจำทางนั้น เขามองออกไปยังนอกหน้าต่าง วิวทิวทิศน์ด้านนอกเลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับชีวิตของคนเราเสียจริง เขาใจลอย

เวลาผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว เขาอายุยี่สิบเอ็ดปีเสียแล้ว ชีวิตคนเราจะมีปีที่ยี่สิบเอ็ดได้ซักกี่ครั้งกันเชียว?

จ้องมองออกไปยังนอกหน้าต่างเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง เขาจึงหันกลับมา แล้วลูบขวดครีมแผลลายห้าขวดที่อยู่ในกระเป๋าเป้ของเขา เขาตัดสินใจแล้วว่าครั้งนี้เขาจะต้องขายครีมห้าขวดนี้ให้ได้

ต้นทุนของยาแต่ละประเภท เขาลองคิดคร่าวๆได้ประมาณสองพันบาท