ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 45

ตอนที่45 ป้อนนมลูก

ใช้เวลาไม่นานก็ถึงบ้านของหลี่ถาว หลังจากเปิดประตูก็ได้ยินเสียงทารกร้องเสียงดังออกมา

เมื่อปิดประตูลานบ้านแล้ว หลี่ถาวก็รีบหยิบเอากุญแจออกมา หลังจากเปิดประตูห้องก็เดินเข้าไปข้างใน หันกลับมาพูดกับหลินหยาง “นายเอาข้าวโพดวางไว้บนพื้น จากนั้นก็เข้ามานั่งในห้องซักพัก”

หลินหยางเอาข้าวโพดจากบนรถลงมากองไว้ จากนั้นก็เข้าไปในห้อง

เมื่อเข้าไปก็เห็นหลี่ถาวนั่งอยู่บนโซฟา ในอกอุ้มทารกคนนึง หลี่ถาวกอดลูกไว้ในอกแล้วปลอบตลอด

“ ลูกคงหิวแล้ว” หลินหยางเอ่ย

“อืม พักซักแปปเดี๋ยวค่อยป้อนนม” หลี่ถาวปลอบลูกอีกครั้ง เธอเปิดเสื้อแล้วป้อนนมลูกโดยไม่ได้สนใจเลยว่าหลินหยางจะอยู่ข้างๆ

น่าจะเป็นเพราะว่าง่ายต่อการให้นมลูก หลี่ถาวจึงไม่ได้ใส่เสื้อใน เป็นส่วนหน้าอกที่เจริญเติบโตมาอย่างงดงาม เดิมทีคือใหญ่มาก ตอนนี้ยังมีลูกอีก เค้าโครงของหน้าอกยิ่งปรากฏออกมาใช้เห็นชัดเจน

มองดูส่วนปลายที่ยกนูนออกมายังคงเป็นสีแดง หลินหยางถึงกับอุทานในใจว่าช่างเป็นของเกรดดีมีคุณภาพจริงๆ รูปร่างที่มีเสน่ห์ดึงดูดและสองทรวงอกอันทนงนั้นกระตุ้นสายตาของหลินหยางอย่างมากเลยทีเดียว

เมื่อทารกได้ดูดกินนมแล้วก็ไม่ร้องไห้อีก

หลินหยางนั่งมองอยู่ข้างๆ แล้วคิดว่าสถานการณ์เริ่มตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง

พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นหลินหยางที่กำลังจ้องมองหน้าอกที่นุ่มขาวของตนเองอย่างจริงจัง หลี่ถาวก็หน้าแดงเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะพูดตำหนิออกมาว่า “นายมองอะไร?”

“ ไม่ได้มองอะไร” หลินหยางพูดด้วยเสียงเบาเล็ก

เมื่อเห็นหลินหยางมีท่าทีเก้อเขิน หลี่ถาวก็ขำในใจ และเริ่มถามต่อ “นายอยู่ที่มหาลัยไม่เคยเห็นมาก่อนใช่มั้ย”

“ไม่เคยเห็นใหญ่ขนาดนี้” หลินหยางพูดอย่างซื่อๆ

ใหญ่มากจริงๆหรอ? หลี่ถาวพูดด้วยตาที่เป็นประกาย น่าจะเป็นปัญหาที่กรรมพันธุ์ของหญิงสาวหมู่บ้านวี่หลง พวกเธอหน้าอกก็ใหญ่แบบนี้กันหมด

“ก็แน่สิ มันใหญ่แล้วก็ดูดี” หลินหยางกลืนน้ำลายแล้วพูด

“ เป็นเพราะว่านายไม่เคยเห็นก็เลยบอกว่ามันดูดีหน่ะสิ” หลี่ถาวแบะปากพูด

“จะเป็นไปได้ยังไง ใหญ่แบบนี้แล้วยังชิดกันอีก ดูแล้วมั่นคง มันดูดีมากจริงๆ” หลินหยางพูดอย่างจริงจัง

เมื่อถูกหลินหยางชื่นชมก็รู้สึกดีใจ หลี่ถาวจึงพูดขึ้นมาอย่างหน้าแดงอีกครั้ง “ถึงจะดูดีแต่นายก็ไม่ควรที่จะจ้องมองฉันแบบนี้ ฉันแต่งงานแล้วนะ”

“ฉันก็แค่ดูนิดหน่อย เป็นส่วนที่ดูดีขนาดนี้ ตอนนี้ไม่ดู ฉันกลัวว่าหลังจากนี้คงไม่ได้เห็นแล้ว” หลินหยางพูดอย่างรีบร้อน

เมื่อได้ยินคำกล่าวชมเชยของหลินหยาง ใบหน้าอันงดงามของหลี่ถาวก็ถูกปกคลุมด้วยเมฆสีชมพูผ่องใสสองก้อน และยังเหมือนกับดอกท้ออีกด้วย ดูคล้ายกับชื่อของเธอ

เมื่อมองที่ตาของหลินหยางหลี่ถาวก็เอ่ยขึ้นว่า “ถ้านายรู้สึกว่าดูดีงั้นนายก็ดูให้เยอะๆ”

ผ่านไปซักพัก ลูกของหลี่ถาวก็กินอิ่ม คายปากออกจากเต้านม นอนที่อกแม่แล้วหลับต่อ

มองไปที่ลูกน้อยกำลังหลับปุ๋ย หลี่ถาวก็วางเขาไว้ในเปลเด็ก แล้วไกวไปอีกด้าน

มองไปที่หลินหยางที่ยังคงกำลังจ้องมองตนเองอย่างละเอียด หลี่ถาวก็พูดอย่างหน้าแดง “นายดูพอรึยัง”

หลินหยางที่เดิมทีนั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับหลี่ถาวก็รีบลุกมานั่งข้างๆหลี่ถาวทันที

เมื่อเห็นหลินหยางเข้ามา ใจหลี่ถาวก็เต้นสั่น ผู้ชายคนนี้คงจะไม่มาฉวยโอกาสกับตนเพียงเพราะว่าตอนนี้ในบ้านไม่มีคนหรอกนะ ในใจหลี่ถาวทั้งเฝ้ารอและตื่นเต้นนิดหน่อย

ตนเองหลังจากที่แต่งงานแล้ว สามีก็มักจะไปทำงานข้างนอก ปีนึงกลับบ้านอย่างมากก็สองสามครั้ง และเฉพาะปีใหม่เท่านั้นถึงจะอยู่บ้านนานๆประมาณหนึ่งถึงสองเดือน

นอกนั้นก็มาแค่สองสามวันแล้วก็ไป รสชาติชีวิตที่พึ่งเริ่มต้นของผู้หญิงอย่างหลี่ถาวก็ยังรอคอยเรื่องอย่างว่าของหนุ่มสาว

อีกทั้งใจของตนเองก็ไม่ได้ต่อต้านหลินหยางแม้แต่นิดเดียว แถมยังรู้สึกรอคอยให้เขามากลืนกินตน

ในใจของหลี่ถาวก็เกิดความยุ่งเหยิง มองไปที่แววตาของหลินหยางที่แอบซ่อนความเลสนัย

“แน่นอนว่ายังดูไม่พอ ถ้าเธอไม่รีบแล้วหล่ะก็ ให้ฉันดูอีกซักพัก” หลินหยางมองไปยังสิ่งของเอิบอิ่มนั้นยิ่งไปกว่านั้นยังมีความนุ่มของเนื้อที่ขยายเพิ่มขึ้น หลินหยางกลืนน้ำลายคำใหญ่แล้วพูดเอ่ย

โดนเพื่อนร่วมห้องตอนมัธยมต้นจ้องมองที่หน้าอกทั้งใจของหลี่ถาวก็รู้สึกกระดากอาย แต่มองไปที่สายตาอันเร่าร้อนของหลินหยางและบนตัวของเขา คล้ายกับมีอะไรบางอย่างที่เฉพาะตัวกำลังดึงดูดตัวเอง หลี่ถาวจับพลัดจับผลูตอบตกลงให้หลินหยางดู

“เอาถ้วยนั้นมาให้ฉัน” หลี่ถาวถกเสื้อตัวเองขึ้นโดยไม่ให้เสื้อตกลงมา พูดกับหลินหยาง

หลินหยางถือถ้วยเปล่าจากบนโต๊ะมาวางไว้ที่หน้าหลี่ถาวแล้วถามด้วยเสียงเบาๆ “จะเอาถ้วยมาทำอะไร?”

“คัดเต้านิดหน่อย เอาน้ำนมออกมาหน่อย นายช่วยฉันยกถ้วย” หลี่ถาวพูดเขินอายอย่างหน้าแดง

เมื่อได้ยินหลี่ถาวพูด หลินหยางก็รีบเอาถ้วยวางไว้ที่ใต้ราวนมข้างขวา

หลี่ถาวสองมือจับไปที่นมของตนเอง ใช้แรงบีบ ทันใดนั้นน้ำนมที่ถูกบีบก็ไหลออกมา

หลินหยางที่อยู่ข้างๆก็ใจเต้นเร็วขึ้น มองไปยังหน้าอกที่เปลี่ยนรูปร่างอยู่ตลอดเวลา แล้วพูดขึ้นว่า “ไม่งั้นให้ฉันช่วยเธอบีบมั้ย”

เมื่อได้ยินหลินหยางพูดใบหน้าของหลี่ถาวก็กลับมาแดงอีกครั้ง ใจก็เต้นแรงขึ้น พยักหน้าอย่างเขินอาย “ได้ แต่นายทำเบาหน่อยนะ”

ตรงนั้นของหลินหยางก็นูนปูดตั้งขึ้น ในมือก็บีบอย่างต่อเนื่อง ไม่นานน้ำนมก็ถูกหลินหยางบีบออกมา

หลินหยางฝึกบทหลงเฟิงเจว๋ เป็นแรงดึงดูดยั่วยวนหญิงสาวที่ถึงกับชีวิต ความรู้สึกที่ได้ลูบคลำบนยอดเขาที่สวยงาม ก็ยิ่งสบายและสดชื่นกว่าคนปกติ

เพียงเวลาอันเล็กน้อย ภายใต้การกระตุ้นของหลินหยางอย่างต่อเนื่อง ลมหายใจของหลี่ถาวก็ถี่กระชั้นขึ้นมา

หลินหยางได้ยินดังนั้นก็อยู่ไม่นานแล้วก็บอกลาหลี่ถาวอย่างยิ้มแย้ม กลับไปทางบ้านของตนเอง

ขณะนี้ถึงเวลาของอาหารกลางวันแล้ว หลินหยางทำข้าวหน้าเนื้อมาหนึ่งที่ หลังจากทานอาหารแล้ว เขาก็ฝึกเขียนตัวอักษรอยู่ที่บริเวณลานบ้าน ผ่านไปไม่นานเขาก็หยิบครีมบำรุงออกมาจากกระเป๋าเป้ ปิดประตูหน้าบ้านของตนเองแล้วก็เดินไปทางร้านเล็กๆตรงทางเข้าหมู่บ้าน

เมื่อกินข้าวกลางวันเสร็จ คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่น่าจะไปที่ไร่ของตัวเองเพื่อหักข้าวโพดแล้ว ทั้งหมู่บ้านก็จะเจอไม่กี่คน

เมื่อไปถึงทางเข้าหน้าหมู่บ้านแล้ว หลินหยางก็เดินอย่างย่องๆเข้าใป

“ทำไมเจ้าหนุ่มหลินหยางถึงยังไม่มา ครีมบำรุงแม่ใกล้จะใช้หมดแล้ว” พอมาถึงที่หน้าประตูร้าน โสตประสาทที่ดีมากๆของหลินหยางก็ได้ยินเสียงที่พูดจากข้างในร้านออกมา

เมื่อหลินหยางได้ยินก็ยิ้มอ่อน มองไปที่หน้าต่างข้างๆ นั่งยองตัวลง จากนั้นเอาครีมบำรุงที่อยู่ในมือยกวางไปบนทางหน้าต่าง

ชีวิตที่ไม่มีชีวิตชีวาของจางหุ้ยฉุ้ย เธอพูดซุบซิบนั่งฟุบหมอบอย่างเบื่อหน่ายอยู่บนโต๊ะ จู่จู่ก็มีเสียงออกมาจากข้างตัว จางหุ้ยฉุ้ยก็ตื่นตกใจในทันทีทันใด

เธอหันกลับมาอย่างเร็ว แต่ไม่มีคน ขณะที่กำลังแปลกใจอยู่นั้น มองไปแวบๆก็เห็นครีมบำรุงที่ริมขอบหน้าต่าง

รู้สึกแปลกใจจึงยืนขึ้นมองที่นอกหน้าต่าง แต่ก็ไม่มีคน จางหุ้ยฉุ้ยยื่นมือจะไปเอาครีมบำรุงขวดนั้น

“ป้าจาง ฉันกลับมาแล้ว” หลินหยางที่กำลังนั่งยองๆอยู่นั้นก็ยืนขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ข้างหน้าสายตามีคนลุกยืนขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ป้าจางตกใจกลัว เมื่อเห็นว่าคนที่มาคือหลินหยาง จึงพูดด่าพลางยิ้มว่า “เจ้าหนุ่มคนนี้ จะมาก็มา ยังมาหลบหลบซ่อนซ่อนทำให้คนตกใจ”

“ใช่ซะที่ไหน แบบนี้เป็นการทำให้ป้าจางแปลกใจและดีใจ” หลินหยางพูดพลางยิ้ม เขาเดินอ้อมหน้าต่างแล้วเข้ามาทางประตู

“นี่คือครีมบำรุงที่นายซื้อมาหรอ ดูเหมือนว่าจะคุณภาพดี ราคาเท่าไหร่?” จางหุ้ยฉุ้ยยิ้มแล้วถาม

“แปดสิบกว่าหยวน” หลินหยางตอบตามความจริง

“ทำไมแพงขนาดนี้?” งั้นฉันเอาเงินให้เธอเพิ่ม เมื่อได้ยินหลินหยางพูดราคาออกมา ถึงแม้ว่าจางหุ้ยฉุ้ยจะรู้สึกเสียดายเงินนิดหน่อย แต่เธอก็ไม่เอาผลประโยชน์จากหลินหยาง

“ อาสะไภ้ ฉันซื้อมาแล้ว จะเอาเงินป้าได้ยังไง ครั้งนี้ฉันไปเมืองเจียงหลิง หาเงินมาได้นิดหน่อยก็เลยซื้อที่ใช้แล้วดีหน่อยให้ป้า” หลินหยางปฏิเสธอย่างยิ้มๆ

“จะเป็นไปได้ยังไงกัน นายไปอยู่ที่นั่นกี่วัน จะหารายได้อะไรได้” จางหุ้ยฉุ้ยพูดด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“แน่นอนว่าหาเงินได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะเอาเงินจากที่ไหนซื้อของให้ป้า ฉันช่วยชีวิตคนหนึ่งที่ในเมือง คนนั้นให้เงินฉันมานิดหน่อย ฉันคิดแล้วคิดอีกว่าป้าจางสวยขนาดนี้ใช้ของที่ดีหน่อยถึงจะเหมาะสมก็เลยซื้ออันนี้มา”

คำพูดของหลินหยางก็ทำให้จางหุ้ยฉุ้ยจิตใจเบิกบานเป็นอย่างยิ่ง

“ดูนายพูดสิ ฉันโตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้ละ จะสวยตรงไหน?” จางหุ้ยฉุ้ยพูดอย่างเสียงอ่อน

“แน่นอนว่าสวย ใบหน้าก็สวย ดูแล้วสบายตา ทำให้รู้สึกถึงรสชาติของความสุกงอมเป็นผู้ใหญ่ ใครที่พบเห็นก็จะต้องประหลาดใจ” หลินหยางพูดประจบสอพลอออกมาอย่างเต็มปาก

แม้จะรู้ว่าหลินหยางพูดออกแนวประจบประแจงแต่จางหุ้ยฉุ้ยก็ยังรู้สึกได้รับสิ่งที่มีประโยชน์อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ รีบเร่งเปิดครีมบำรุงที่หลินหยางให้มา ดมกลิ่นที่อยู่ข้างใน กลิ่นหอมสดชื่นแต่ไม่เลี่ยนทำให้จางหุ้ยฉุ้ยชอบมาก เป็นสินค้าที่ดีกว่าต้าเปาที่ตัวเองใช้อยู่เป็นมาก