ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 58

ตอนที่58หญิงสาวแห่งแม่น้ำหลงเหอ

เมื่อได้เห็นกับข้าวทั้งหมดลั่วหยิ่งก็ประหลาดใจแล้วถามไปว่า“พี่หลินหยางทำกับข้าวพวกนี้เองเลยหรอ？”

“อื้มไปล้างมือตรงแม่น้ำก่อนแล้วมาชิมดู”หลินหยางหยิบสบู่ออกมาแล้วไปล้างมือพร้อมกับลั่วหยิ่งเมื่อล้างเสร็จก็เริ่มกินข้าว

“อร่อยจริงๆพี่หลินหยางต่อไปใครได้เป็นเมียพี่นะโครตมีความสุขอ่ะพี่ทั้งทำกับข้าวเป็นวิชาแพทย์ขั้นเทพแถมนวดเก่งอีกต่างหากต่อไปพี่ก็คงจะทำกับข้าวให้เมียพี่แล้วก็นวดให้เมียพี่ชีวิตคงจะแฮปปี้........”ในขณะที่เธอพูดก็เห็นว่าหลินหยางหน้าบึ้งขึ้นเรื่อยๆก็หยุดพูดแล้วกินข้าวต่อ

จากคำพูดของลั่วหยิ่งหลินหยางทั้งดีใจและเสียใจเขาชี้ไปที่ลั่วหยิ่งแล้วพูดว่า“ที่พูดเนี่ยจะให้พี่เป็นพี่เลี้ยงหรือเป็นผัวแกกันแน่เนี่ย？”

“เดี๋ยวหนูจะให้พี่เป็น......”ลั่วหยิ่งก็พูดเสริมที่หลินหยางได้พูดไปแต่กลับพบสิ่งที่ไม่เหมาะสมจึงไม่ได้พูดต่อแล้วส่งสายตามองลงไป

“อ๊า”ขณะที่หลินหยางเตรียมที่จะพูดต่อเธอก็กรี๊ดขึ้นมา

หลินหยางที่คิดว่าลั่วหยิ่งเป็นคนที่เรียบร้อยเป็นคนที่เสียงไม่ใหญ่แต่เสียงที่ออกมานั้นก็ดังกว่าที่หลินหยางคิดไว้เขากลืนข้าวเข้าไปครึ่งหนึ่งอีกครึ่งค้างไว้ที่ปาก

หลินหยางก็ไม่ได้ติดใจอะไรแล้วพูดว่า“นี่แกร้องทำไม？”

“คนตาย......คนตายอ้า！พี่หลินหยางนั่นศพคนอ่ะ！”ลั่วหยิ่งก็ยิ่งตกใจแล้วชี้ไปในแม่น้ำ

“ศพอะไร？”ขณะที่ยังไม่เข้าใจลั่วหยิ่งหลินหยางก็หันไปที่แม่น้ำก็เห็นว่าตรงฝั่งตะวันตกนั้นมีร่างคนๆหนึ่งลอยอยู่

คนๆนี้เป็นผู้หญิงใส่เสื้อสีดำจากสายตาที่ดีของหลินหยางก็มองเห็นว่าผมของผู้หญิงนั้นลอยกระจายในน้ำและไม่รู้ว่าลอยมานานเท่าไหร่เพราะผิวก็ขาวซีดหมดแล้ว

ถ้าลอยน้ำอย่างนี้ไม่รู้ว่าเป็นหรือตายใครๆเห็นก็ตกใจจึงไม่แปลกที่ลั่วหยิ่งจะร้องออกมาขนาดนั้น

เมื่อเห็นว่าร่างผู้หญิงได้ลอยน้ำเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆหลินหยางก็ขมวดคิ้วมองทันใดนั้นเขาก็ตาเบิกโพลงในช่วงเวลานี้เองเขาได้เห็นว่าที่คิ้วผู้หญิงคนนี้กำลังขมวดอยู่เหมือนกัน

ยังไม่ตายหรอ？หลินหยางได้แต่สงสัยก็มองให้ละเอียดอีกครั้งหน้าของผู้หญิงคนนั้นซีดมากและไม่มีความรู้สึกใดๆ

เมื่อกี้เรามองผิดไปหรอ？หลินหยางก็เกิดคำถามในใจอีกครั้งแต่ก็ตัดสินใจว่าเอาเธอขึ้นมาก่อนค่อยว่ากัน

หลินหยางก็ถอดเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจลั่วหยิ่งที่อยู่ข้างๆเพราะกลัวว่าถ้ากางเกงในเปียกแล้วจะรู้สึกรำคาญเขาจึงถอดกางเกงในออกด้วย

ลั่วหยิ่งที่อยู่ข้างๆก็มองหลินหยางที่ยืนแก้ผ้าอยู่ด้านหน้าตัวเองของใหญ่ๆอันนั้นก็ทำให้เธอใจสั่นขึ้นมา

ไม่รอให้ลั่วหยิ่งร้องออกมาหลินหยางก็โดดงไปในแม่น้ำหลงเหอ

ตอนนี้เป็นฤดูร้อนเวลาโดดลงไปในแม่น้ำก็ไม่หนาวเมื่อเห็นผู้หญิงที่ลอยน้ำอยู่หลินหยางจึงว่ายไปอย่างรวดเร็วดึงแขนเธอแล้วลากขึ้นมาที่ชายฝั่ง

เมื่อขึ้นฝั่งหลินหยางก็ใช้แรงดึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาจากน้ำก็หาที่ๆเหมาะสมเพื่อให้ผู้หญิงคนนี้นอนลง

ถึงผู้หญิงคนนี้จะหน้าซีดมากและหลับตาแน่นิ่งแต่หลินหยางก็ยังสามารถแยกแยะได้ว่าผู้หญิงคนนี้สวยมากอย่างน้อยก็เรือนร่างของเธอหน้าอกที่นูนและก้นที่งอนนั้นก็สวยจนน่าหลงใหล

เขาได้เดินลมปราณและถ่ายพลังไปที่ผู้หญิงในขณะที่มือทั้งสองข้างแปะอยู่บนด้านหลังน้ำที่อยู่ในตัวผู้หญิงก็ไหลออกมาทางปาก

หลินหยางก็ยังคงเอามือไว้บนหลังของหญิงคนนั้นเมื่อน้ำไหลออกจากปากของผู้หญิงจนหมดหลินหยางก็ประคองผู้หญิงนอนลงแล้วใช้มือทั้งสองข้างถ่ายพลังไปตรงหัวใจ

ลั่วหยิ่งที่อยู่ข้างๆก็มองอย่างกลัวๆและสงสัยถึงทางปากจะไม่กล้าพูดอะไรออกไปแต่สายตาของเธอนั้นก็ได้แต่จับจ้องไปที่ระหว่างขาของหลินหยาง

หลินหยางที่เพิ่งถอดเสื้อผ้าเพื่อช่วยคนแม้แต่กางเกงในก็ไม่ได้ใส่ซึ่งตอนนี้เขาได้แก้ผ้าอยู่ต่อหย้าลั่วหยิ่งก็เห็นว่าของลับของหลินหยางนั้นใหญ่มากใหญ่กว่าที่ตงฟางเยี่ยนเพื่อนตัวเองเคยบอกอีก

เมื่อนึกถึงตอนที่อ่านหนังสือในหอพักตกฟางเยี่ยนเคยอธิบายเรื่องที่ตัวเองเคยเห็นของลับของผู้ชายให้ฟังซึ่งขนาดใหญ่ที่สุดที่เธอเล่ามานั้นยังเล็กกว่าของหลินหยางอีก

ในขนาดที่ลั่วหยิ่งกำลังมองอยู่นั้นหลินหยางก็ยังไม่รู้ตัวเมื่อลมปราณที่นุ่มนวลดั่งเส้นไหมได้ไหลเข้าไปในหัวใจของผู้หญิงอย่างต่อเนื่องสิบนาทีผ่านไปหัวใจของผู้หญิงก็เริ่มเต้นเป็นจังหวะอ่อนๆ

“ได้ผล！”หลินหยางก็ตกใจขณะที่ถ่ายพลังลงไปประมาณสิบนาทีกว่าๆหัวใจของผู้หญิงก็เต้นไม่หยุด

ตอนนี้หลินหยางก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นอ่อนแรงมากถ้าตอนนี้เป็นลมปราณขั้นสองหรือขั้นสามตอนนี้ก็สามารถทำให้ผู้หญิงคนนี้ฟื้นขึ้นมาได้

แต่ตอนนี้เรื่องที่ต้องรีบทำก็คือพาผู้หญิงคนนี้ไปที่บ้านเขาเองเพื่อฝังเข็ม

“เสี่ยวหยิ่งเอาดอกไม้พวกนี้กลับไปส่วนเบ็ดตกปลาของพี่ถ้าสะดวกก็เอากลับไปให้ที่บ้านพี่ด้วยนะเดี๋ยวพี่พาเธอคนนี้กลับไปฝังเข็มที่บ้านก่อนไม่งั้นจะเป็นอันตราย”หลินหยางพูดกำชับ

“โอเคเดี๋ยวหนูจะไปเอาจักรยานมาขนไป”ลั่วหยิ่งก็ตอบรับ