ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 7

ตอนที่7 บทหลงเถิงฟิ่งอู่

“มีคนอยู่ไหม? เอาไอศครีมสองก้อน” จู่ๆมีเสียงหนึ่งดังเข้ามาจากทางด้านนอกทำลายความสุขของทั้งสอง

“มาแล้ว มาแล้ว” จางชุ่ยฮัวคายน้องชายของหลินหยางออกมา แล้วรีบเดินออกไปขายของ

“หลินหยาง ถ้าฉันว่างฉันจะไปหานะ” จางชุ่ยฮัวหัวเราะออกมา ถึงแม้ว่าครั้งนี้เธอจะไม่ได้ลิ้มล้องเด็กหนุ่มคนนี้ แต่ดูแล้วยังมีโอกาส เพราะดูเหมือนกับว่าเด็กหนุ่มจะสนใจในตัวเธออยู่ไม่น้อย คงไม่กลัวว่าจะไม่ได้กินเขาหรอก

“ตอนกลางคืนจะไปหาผมอย่าลืมบอกผมนะ หากตอนกลางวันผมอยู่บ้าน ต้อนรับสาวๆได้ทุกเวลา” เขาจับคลื่นลูกยักษ์ของเธอทิ้งเงินค่าหมึกไว้แล้วเดินออกไป

“หลินหยาง เงินเธอเก็บไว้เถอะ ต่อไปถ้าต้องการอะไรก็มาเอาไปได้เลยนะ” จางชุ่ยฮัวเอ่ยตะโกนออกไปอย่างรีบร้อน

“พี่น้องแท้ๆยังคิดบัญชีกันเลย ไม่ต้องการเงินได้อย่างไร คุณรับไว้เถอะ” หลินหยางหัวเราะพลางโบกมือให้เธอ

มองเบื้องหลังหลินหยางที่เดินจากไปแล้ว นึกถึงก่อนหน้านี้ที่เขาเรียกเธอสาวสวย เธอรู้สึกสุขใจยิ่งนัก

หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้วนั้น หลินหยางหยิบขวดหมึกออกมาแล้วฝึกเขียนพู่กันต่อ

ตัวอักษรที่เขาเขียนออกมานั้นนับว่าไม่เลวเลยทีเดียว แล้วบวกกับเมื่อคืนนี้ที่ได้รับสัจปราณ ยิ่งทำให้อักษรที่เขียนออกมานั้นดูมีพลัง เกรงว่านักเขียนพู่กันจะละอายใจเสียเหลือเกิน

หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น หลินหยางจึงฝึกฝนกังฟูอยู่ตรงลานบ้าน คุณปู่ของเขาไม่เพียงแต่ถ่ายทอดบทหลงเฟิ่งเจว๋ให้กับเขาเพียงเท่านั้น แต่ยังถ่ายทอดกังฟูบทหลงเถิงฟิ่งอู่ให้กับเขาอีกด้วย

ฝึกเขียนพู่กันและฝึกฝนกังฟูเช่นนี้ เวลาในหนึ่งวันหมดไปเร็วเหลือเกิน เพียงพริบตาเดียวก็เป็นเวลาหกโมงเย็นเสียแล้ว

สีท้องฟ้าค่อยมืดลง คืนฤดูร้อนในหมู่บ้าน มีลมเย็นๆพัดผ่านให้ความรู้สึกสบายยิ่งนัก

อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น หลินหยางจึงเดินออกมาด้านนอก

“คุณหลี่หลัน ผมช่วยแบกครับ” เพิ่งจะเดินออกมา ก็เห็นคนหนึ่งที่กำลังแบกกระเป๋าที่บรรทุกหญ้าไว้เดินมาทางเขา เขาจึงรีบเดินเข้าไปช่วย

หลี่หลัน หญิงหม้ายในหมู่บ้านวี่หลง ปีนี้เธออายุสามสิบห้าปี สามีของเธอเสียชีวิตไปเมื่อปีก่อน หน้าตาถือว่าไม่ขี้เหร่ ใบหน้าเรียวยาว ปากเล็กๆ ดวงตาเรียวเล็กราวกับสุนัขจิ้งจอก รูปร่างของเธอยิ่งไม่ต้องพูดถึง