ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1

นี่เป็นไปไม่ได้เลย

จางจิ่นสมควรรักษาชีวิตไว้เพื่อรับใช้ต้าเว่ย

เขายังไม่ได้เป็นขุนนางที่แท้จริง ดังนั้นจะมาตายเช่นนี้ไม่ได้

ทว่าหลังจากคิดแล้วคิดอีก จางจิ่นใช้สมองอย่างหนัก และไม่สามารถคิดหาวิธีที่จะได้รับสิ่งที่ดีที่สุดจากทั้งสองทางได้

ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ เฮยหลังผู้ติดตามคนโปรดที่อยู่เคียงข้างเว่ยเชียนชิวก็กลับมาแล้ว

เฮยหลังบอกเว่ยเชียนชิวว่ายามนี้ในเมืองหลวงมีเสียงสาปแช่งเว่ยเชียนชิวและยกย่องเซียวเฉวียนทั่วทุกที่ ขณะที่ยกย่องเซียวเฉวียนขึ้นฟ้า ก็สาปแช่งเว่ยเชียนชิวลงหล่มไปด้วย

ประชาชนต่างเตรียมตัว เพื่อมาสร้างปัญหาที่จวนจาง

เมื่อเขาได้ยินข่าวที่เฮยหลังไปสืบมา ใบหน้าเว่ยเชียนชิวมืดลงทันที

โอ้บรรพบุรุษ!

พิธีบังสุกุล[1]ถูกทำลาย เว่ยเชียนชิวจำต้องระงับความโกรธไว้ เนื่องจากไม่มีที่ให้จะระบายความโกรธ

ตอนนี้เขาตกเป็นเป้าหมายของการวิจารณ์จากสาธารณชนแล้ว!

เซียวเฉวียนช่างมีความสามารถ!

ความโกรธในหัวใจของเว่ยเชียนชิวทำให้เส้นเลือดโป่งพอง ศีรษะของเขาเริ่มปวด เขาลูบขมับอย่างอ่อนแรง ดวงตาแดงก่ำระเบิดความดุร้าย

ในสถานการณ์เช่นนี้ เว่ยเชียนชิวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าวังเพื่อซ่อนตัวจากข่าวลือ

เขาไม่เชื่อว่าคนไร้ยางอายเหล่านั้นสามารถไปสร้างปัญหาถึงประตูวังโดยยังชีวิตได้!

ไม่เสียเวลาอีกต่อไป เว่ยเชียนชิวเข้าวังเงียบๆ โดยไม่แม้แต่จะเอ่ยคำใด

ช่างน่าละอายจริงๆ!

ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าฮ่องเต้จะเชิญอย่างไร เว่ยเชียนชิวก็ไม่ยอมก้าวเข้าวังเลยด้วยซ้ำ

ยามนี้เว่ยเชียนชิวกลับริเริ่มที่จะเข้าไปหลบภัยในวังหลวงด้วยความสิ้นหวัง

มันคงเป็นเรื่องน่าอายมากที่จะกล่าวถึง

ดังนั้นเว่ยเชียนชิวจึงเข้าไปในวังอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้ใครถูกค้นพบ จากนั้นเว่ยเชียนชิวก็เข้าไปซ่อนตัวอยู่ในที่ประทับของไทเฮาโดยตรง

นับตั้งแต่ไทเฮาถูกเซียวเฉวียนแช่ในบ่อน้ำ ที่ประทับของไทเฮาก็ว่างเปล่า ข้ารับใช้ทั้งหมดล้วนถูกส่งออกไป

ดังนั้นเว่ยเชียนชิวจึงอาศัยอยู่ที่นี่ได้อย่างสงบสุข

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ จึงไม่จำเป็นต้องอับอาย

หึ!

เจียนกั๋วผู้สง่างามแห่งแคว้น ถูกเซียวเฉวียนเด็กเหลือขอตัวน้อย

บังคับให้ต้องทำเช่นนี้ เว่ยเชียนชิวยังมีความรู้สึกผสมปนเปด้วยความสับสน

ทว่าบ่อน้ำที่ไทเฮาทรงอยู่นั้นอยู่ไม่ไกลจากที่ซึ่งไทเฮาประทับอยู่

ดังนั้นเว่ยเชียนชิวจึงได้ยินเสียงแหบแห้งของไทเฮาร้องขอความช่วยเหลือเป็นครั้งคราว “ช่วยด้วย ปล่อยข้าออกไป!”

เสียงแหบแห้งนี้ ทำให้เว่ยเชียนชิวอารมณ์เสียเล็กน้อย

แต่เขาต้องอดทน

เขาไม่สามารถช่วยไทเฮาได้ และเขาก็ไม่อยากช่วย ไม่อยากให้ไทเฮารู้ว่าตนเข้ามาในวังหลวง

ถูกหญิงผู้หนึ่งรู้ว่าเว่ยเชียนชิวกำลังใช้ชีวิตอยู่ในความยุ่งเหยิงเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ยอม

ด้วยวิธีนี้ เว่ยเชียนชิวจึงออกจากจวนจางเพียงลำพัง แม้กระทั่งจางจิ่นก็ยังไม่รู้ และจางจิ่นยังคงคิดหนักเพื่อเกี่ยวกับหนทางช่วยเว่ยเชียนชิวลี้ภัยชั่วคราว

จางจิ่นคิดเรื่องนี้ทั้งคืน แต่เขายังไม่สามารถคิดหาเหตุผลที่น่าเชื่อถือไปกว่านี้ได้

เรื่องนี้ทำให้จางจิ่นกังวลมากจนเขาไม่อยากอาหารและเครื่องดื่มด้วยซ้ำ

ไม่ใช่เรื่องตลกสำหรับคนธรรมดาที่สร้างปัญหา เมื่อปัญหาเกิดขึ้นในจวนจาง แม้พวกเขาจะไม่รื้อจวนจาง อย่างไรจวนจางก็ต้องไม่จบลง

ขอเพียงพวกเขาตรวจสอบว่าไม่มีร่องรอยของเว่ยเชียนชิวในจวนจางจริงๆ พวกเขาจึงจะปล่อยจวนจางไป

ทันใดนั้น พ่อบ้านก็เข้ามาอย่างตื่นเต้น “ใต้เท้า”

พ่อบ้านตระหนักได้ว่าตนตื่นเต้นเกินไป เกรงว่ากำแพงจะมีหู เขาจึงเอาปากแนบหูแล้วลดเสียงลง “ใต้เท้า ข่าวดี เจียนกั๋วไม่ได้ออกจากห้องพัก ไม่แน่ว่าอาจจากไปแล้วขอรับ”

“โอ้? จริงหรือ?” ดวงตาของจางจิ่นเป็นประกายเมื่อเขาได้ยินเช่นนี้

“จริงขอรับ เมื่อครู่ข้าน้อยไปส่งอาหารเช้า ก่อนพบว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน จึงค้นดูอีกครั้งก็ยังไม่พบใครเลย” พ่อบ้านกล่าวยืนยัน

“เยี่ยม!” จางจิ่นพูดอย่างตื่นเต้น