ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ผู้อาวุโสทั้งสามก็รีบออกจากค่ายทั้งไม้ค้ำยืนอยู่ใต้ฟ้า มองดูดาบที่ลอยไปในอากาศไปในทิศทางเดียวกันด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

สำหรับตำแหน่งที่ชี้ไปนั้น ผู้อาวุโสทั้งสามรู้ดีว่าเป็นเกาะจูเสิน

หรือว่าหัวใจดาบรวมตัวร่างดาบบนเกาะจูเสิน?

ความคิดนี้ทำให้ผู้อาวุโสทั้งสามตัวสั่น นี่หมายความว่าหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษกลับมาแล้ว

“เอาล่ะ ไปดูกันว่าใครคือร่างดาบ” ผู้อาวุโสคนหนึ่งพูดด้วยเสียงอันดัง

ต้องไปดูก่อน แต่ก่อนไป ต้องจัดการกับทหารก่อน

อาวุธของทหารเหล่านี้ล้วนได้รับการขัดเกลาจากวัสดุที่พบในเทือกเขาคุนหลุน พวกมันล้วนตอบสนองต่อเสียงเรียกและลอยขึ้นไปในอากาศแล้ว

ส่งผลให้ในมือทหารไร้อาวุธ

คงจะแย่มากถ้าศัตรูพบมันและใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้เพื่อโจมตี

ดังนั้นผู้อาวุโสทั้งสามจึงสั่งให้ทหารทั้งหมดถอยทัพชั่วคราว ถอนตัวไปยึดครองแคว้นเล็กๆ ที่อยู่ใกล้เคียง แล้วหาอาวุธให้เร็วที่สุด

หลังจากเตรียมการแล้ว ผู้อาวุโสทั้งสามก็ลอยตัวไปยังเกาะจูเสินอย่างเร่งรีบ

........

เกาะจูเสิน

เซียวเฉวียนผู้ตื่นตัว รู้สึกว่าการเคลื่อนไหวเช่นนี้จะทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ โดยธรรมชาติแล้วมันจะดึงดูดความสนใจของกองกำลังมากมายจากทุกทิศทุกทาง

เพื่อที่จะปกป้องเว่ยอวี๋ และป้องกันไม่ให้ผู้อื่นรู้ว่าร่างดาบคือเว่ยอวี๋ เซียวเฉวียนจึงใช้ม่านพลังเพื่อซ่อนเว่ยอวี๋เอาไว้

ในเวลาเดียวกัน เซียวเฉวียนก็เก็บซ่อนตนเองและชิงหลงด้วย

ด้วยวิธีนี้ คนเหล่านั้นจะไม่สามารถหาเบาะแสใดๆ และจะไม่นึกถึงเว่ยอวี๋

แม้พวกเขาจะรู้ว่าหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษกำลังจะกลับมา ตราบใดที่พวกเซียวเฉวียนไม่เปิดเผยตัว พวกเขาก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าใครคือผู้ถือครองหัวใจดาบ

มันไม่เลวเลยที่จะปล่อยให้พวกเขาครุ่นคิด

ดังนั้นยามนี้พวกเซียวเฉวียนจึงอยู่บนเกาะจูเสิน ทว่าบุคคลภายนอกกลับไม่สามารถมองเห็นพวกเขาได้

เมื่อคนเหล่านั้นมาถึง พวกเขาเห็นเพียงดาบทั่วท้องฟ้า และได้ยินเพียงเสียงหึ่งที่สั่นสะเทือนทั้งฟ้าดิน

ท้ายที่สุดเซียวเฉวียนพลาดบางอย่าง เขาลืมปิดกั้นเสียงของเว่ยอวี๋

พูดตรงๆ เซียวเฉวียนก็ประมาทเช่นกัน

จนถึงตอนนี้เว่ยอวี๋ได้รับการทดสอบโดยหัวใจดาบ เสียงเขาแหบแห้งจากการตะโกน เซียวเฉวียนคิดว่าเสียงนี้ไม่สามารถส่งไปได้ไกล ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเสียงหึ่งๆ ดังกึกก้อง ดังนั้นย่อมไม่มีใครสามารถได้เสียงเขาได้

คาดไม่ถึงว่าภายใต้การทรมานของหัวใจดาบที่เพิ่มขึ้น เว่ยอวี๋จะร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง “อ๊าก!!!”

เสียงนี้ทั้งดังและทอดยาว...

มันน่ากระตุ้นจิตใต้สำนึกรุนแรงจนเซียวเฉวียนและชิงหลงต้องปิดหู

ไม่รู้ว่าคนอื่นได้ยินเสียงนี้หรือไม่ แต่เซียวเฉวียนรู้ว่าเฮยหลังได้ยิน เพราะเซียวเฉวียนเห็นเฮยหลังมาใกล้เกาะจูเสินอย่างรวดเร็ว

คำนวณพลาด

อย่างไรก็ตามหลังจากตะโกนเช่นนี้ สีหน้าของเว่ยอวี๋ก็ดีขึ้นเล็กน้อย

“เหล่าจู พวกเขาต้องใช้เวลานานเพียงใด?” เซียวเฉวียนถามผ่านจิตใจ

เขากังวลมากว่าเว่ยอวี๋จะรอดจากสถานการณ์นี้ได้หรือไม่

นอกจากนี้ หากยังอยู่ที่นี่นานขึ้น อาจดึงดูดศัตรูได้มากขึ้น และการต่อสู้ก็จะเริ่มต้นขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้วเซียวเฉวียนไม่อาจรับประกันว่าจะไม่มีใครค้นพบการมีอยู่ของเขา

“ข้าไม่รู้” หลังจากผนึกจูเสินตอบกลับสามคำด้วยเสียงต่ำ มันก็เงียบลง

พูดตามตรง ด้วยสภาพร่างกายของเว่ยอวี๋ เกรงว่าเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานสักพัก ส่วนจะนานแค่ไหนนั้น ผนึกจูเสินไม่อาจบอกได้