ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1

ฮ่องเต้เชื่อคำสาบานของผู้อื่น แต่ไม่เชื่อคำของเซียวเฉวียน

พฤติกรรมของเซียวเฉวียนนั้นผิดปกติ ทั้งยังผิดกฎ ในสายตาของเขา การสาบานไม่ต่างจากคำพูดปกติ

สีหน้าของฮ่องเต้ดูเหมือนไม่เชื่อเลย

เซียวเฉวียนแสดงสีหน้าจริงใจ “เหตุใดฝ่าบาทไม่เชื่อในอาจารย์?”

นี่คือสิ่งที่เซียวเฉวียนกล้าที่จะถาม

หากเป็นผู้อื่น แม้เขาจะเป็นราชครูของฮ่องเต้ ก็ยังไม่กล้าพูดกับฮ่องเต้เช่นนี้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮ่องเต้ก็ยกยิ้มแล้วตรัสว่า “ราชครูกำลังกล่าวถึงสิ่งใด? ข้าย่อมต้องเชื่อในราชครูอยู่แล้ว”

แต่เขาพึมพำอยู่ในใจว่า ‘แม้จะไม่เชื่อ แล้วอย่างไรเล่า? อย่างไรเซียวเฉวียนก็ไม่บอกความจริง’

เขาพูดได้ไม่เต็มปากเท่าไร เซียวเฉวียนตามรอยฮ่องเต้ ด้วยการกล่าวอย่างคลุมเครือ “ทุกสิ่งที่อาจารย์กล่าวกับฝ่าบาทล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้นหากมีสิ่งใดที่ยังไม่ได้พูดอีก นั่นคงเป็นเพราะอาจารย์คิดไม่ถึงเรื่องนั้น จึงลืมกล่าวกับฝ่าบาทไป ดังนั้นหากในอนาคตฝ่าบาททรงรู้สึกว่าอาจารย์ซ่อนบางสิ่งบางอย่างไว้ ก็ขอให้ฝ่าบาททรงทราบไว้ว่าอาจารย์ไม่มีเจตนา”

นี่เป็นเพียงระเบิดควันเมื่อได้ยิน

อย่างไรก็ตาม ฮ่องเต้ไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้

ด้วยความสามารถของเซียวเฉวียน เขาจะพูดในสิ่งที่เขาต้องการจะพูดอย่างแน่นอน แม้ว่าฮ่องเต้จะกดหัวและถามเกี่ยวกับสิ่งที่เขาไม่ต้องการพูด เขาก็จะไม่พูดอะไรสักคำ

ดังนั้นฮ่องเต้จึงแสดงรอยยิ้มแล้วกล่าวว่า “ย่อมเป็นเช่นนั้น”

ภูมิหลังของไป๋ฉี่ไม่มีอิทธิพลต่อเขาในการยึดครองรัฐมู่อวิ๋น

แม้ว่าฮ่องเต้มุ่งหมายที่จะลดสถานะขุนนาง แต่ไป๋ฉี่ก็ไม่ใช่ผู้รับช่วงต่อ แต่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากฮ่องเต้โดยตรง

ทั้งยังได้รับการแนะนำโดยเซียวเฉวียน

ไป๋ฉี่เป็นผู้อารักขาของเซียวเฉวียนและเขาจดจำว่าเซียวเฉวียนเป็นนาย ดังนั้น กล่าวอีกนัยหนึ่งก็เทียบเท่ากับรัฐมู่อวิ๋นถูกควบคุมโดยเซียวเฉวียน

อีกทั้งฮ่องเต้ยังคงวางใจในเซียวเฉวียน

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้คนในรัฐมู่อวิ๋นถูกเอารัดเอาเปรียบมาหลายปี ปัญหาการดำรงชีวิตของพวกเขาจำเป็นต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน

เป็นการเหมาะสมที่สุดที่จะให้ปัญหาประเภทนี้ตกเป็นหน้าที่ของคนจากจวนตระกูลเซียว

เมื่อมีเซียวเฉวียนสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง เช่นนี้จึงไม่มีปัญหาใด

เซียวเฉวียนพูดจบแล้ว ความสงสัยในใจฮ่องเต้ก็คลี่คลายแล้ว เซียวเฉวียนไม่ได้มีอะไรผิด ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงลุกขึ้นและออกจากวัง

เมื่อเซียวเฉวียนกลับมาที่จวนตระกูลเซียว เขาเรียกหาเว่ยเป้ยและบอกว่าตนต้องการให้เขาย้ายกลับไปที่จวนเจียนกั๋ว

ในตอนแรกเว่ยเป้ยปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ข้าไม่อยากกลับไป เมื่อข้ากลับไปแล้ว เจ้าโจรเฒ่าเว่ยเชียนชิวจะบีบคอข้าจนตายเป็นแน่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เซียวเฉวียนจึงยิ้มและพูดว่า “เว่ยเป้ยเจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้ากลับไปเช่นนี้หรือ? ไม่ต้องกังวล เว่ยเชียนชิวตายแล้ว หากเจ้ากลับไปที่จวนเจียนกั๋ว เจ้าจะเป็นนาย และเจ้า ก็สามารถเป็นเจ้าจวนได้”

หลังจากพูดอย่างนั้น เซียวเฉวียนก็มองเว่ยเป้ยด้วยท่าทีประชดประชัน

“ตายแล้วหรือ?” เว่ยเป้ยยังคงประหลาดใจเมื่อจู่ๆ เขาก็ได้ยินว่ายักษ์อย่างเว่ยเชียนชิวเสียชีวิตแล้ว

และเขายังมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

แม้เว่ยเชียนชิวจะทำสิ่งชั่วร้ายมากมาย แต่เขาก็เป็นบิดาของร่างกายนี้ เขาทำให้เว่ยเป้ยมีอาหารและเสื้อผ้าอย่างไร้กังวล และเขาได้วางแผนเพื่ออนาคตของเว่ยเป้ย

ความรักของเว่ยเชียนชิวที่มีต่อเว่ยเป้ยเป็นของจริง

ทว่าในใจของเว่ยเชียนชิว ญาติไม่สำคัญเท่ากับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เว่ยเป้ยก็พูดว่า “เซียวเฉวียนข้าอยากคำนับเพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของเขาในการเลี้ยงดูข้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา”