ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1

แต่หลังจากมีความสุขแล้ว ในไม่ช้าเขาและเจินฮ่าวก็ไม่มีความสุขอีกครั้ง

เมื่อพวกเขาจัดการกับพวกอันธพาลในท้องถิ่นและคนอื่นๆ จนไม่กล้าออกมา

จากนั้นพวกเขาก็กลับไปสู่สภาวะเกียจคร้าน

ดังนั้นเสวียนอวี๋จึงใช้ประโยชน์จากจดหมายของชือหลิวเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ และต้องการหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา

เซียวเฉวียนเข้าใจความคิดของเสวียนอวี๋ แต่ไม่มีสิ่งใดที่ทำให้เสวียนอวี๋ต้องดำเนินการในขณะนี้ เซียวเฉวียนตอบได้เพียง “หากมีอะไรเกิดขึ้นในอนาคต ข้าจะเรียกหาเจ้าแน่นอน”

หลังจากฟังคำพูดของเซียวเฉวียนแล้ว เสวียนอวี๋ก็กลับมาด้วยความพึงพอใจและเตรียมที่จะออกจากห้องหนังสือ

ในยามนี้ เซียวเฉวียนส่งจดหมายให้เสวียนอวี๋แล้วพูดว่า “ส่งให้พี่สาวชือหลิว นกพิราบส่งสารอยู่ที่เรือนของเสี่ยวเซียนชิว”

เสวียนอวี๋รับจดหมายแล้วเดินออกไปทันที

เมื่อเขาไปถึงประตู เซียวเฉวียนก็พูดอย่างสงบว่า “ถ้าเจ้าเต็มใจ เจ้าสามารถไปที่สถานศึกษาเพื่อสอนกังฟูแก่เหล่าศิษย์ได้”

เสวียนอวี๋ไม่เพียงแต่มีกังฟูที่ยอดเยี่ยมเท่านั้น แต่เขายังสามารถสอนผู้คนได้อีกด้วย

เว่ยเป้ยเป็นตัวอย่างที่ดี

ในอดีตเว่ยเป้ยไม่รู้แม้แต่การเคลื่อนไหวเดียว แต่หลังจากได้รับการสอนจากเสวียนอวี๋เขาก็ไม่มีปัญหาในการปกป้องตัวเอง

ตั้งแต่ต้นจนจบใช้เวลาไม่นาน แค่สองหรือสามเดือนเท่านั้น

นี่อาจเป็นเพราะพรสวรรค์หรือความขยันหมั่นเพียรในการเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ของเว่ยเป้ย แต่วิธีการสอนที่ดีของเสวียนอวี๋นั้นย่อมขาดไม่ได้อย่างแน่นอน

เซียวเฉวียนไม่ได้คาดหวังว่าศิษย์จากชิงหยวนจะบรรลุความสำเร็จในระดับเว่ยเป้ย เขาขอให้พวกเขาเรียนรู้วิชากังฟูจากเสวียนอวี๋ สิ่งสำคัญคือการทำให้ร่างกายของพวกเขาแข็งแรงขึ้น ไม่ว่าพวกเขาจะประสบความสำเร็จในการศึกษาหรือไม่ก็ล้วนเป็นเรื่องรอง

ท้ายที่สุดแล้วไม่ใช่ทุกคนจะเหมาะกับการฝึกฝนกังฟู

แต่สมรรถภาพทางกายนั้นทุกคนเหมาะสมที่จะพัฒนา

แน่นอนว่าเซียวเฉวียนทำได้แค่ฝันว่าทุกคนจะเก่งพอๆ กับเว่ยเป้ย

ในชีวิตไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรก็ตาม เจ้าต้องมั่นใจในความปลอดภัยในชีวิตของตนเองก่อน

เป็นการดีที่สุดสำหรับคนที่จะมีความสามารถในการป้องกันตนเอง

เมื่อชีวิตสูญสิ้น สิ่งที่เขาพูดก็ไร้สาระ

ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงสนใจวิธีการสอนของเสวียนอวี๋

หากมีการสอนของเสวียนอวี๋ และหากยังมีคนที่ไม่สามารถเรียนรู้ได้ คนเหล่านี้ที่คิดว่าตนมีความสามารถทั้งทักษะทางบุ๋นและบู๊ เราทำได้เพียงปล่อยให้พวกเขามีอคติ

หลังจากได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียน เสวียนอวี๋ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

เซียวเฉวียนคิดว่าเสวียนอวี๋ไม่เต็มใจที่จะสอนศิลปะการต่อสู้ของเขาให้กับศิษย์ในชิงหยวน จึงกล่าวว่า “ถ้าเจ้าไม่ยินดีก็ไม่เป็นไร”

ในตอนแรกเสวียนอวี๋ไม่เต็มใจที่จะสอนทักษะของเขาให้ผู้อื่นจริงๆ แต่นี่คือสิ่งที่เซียวเฉวียนร้องขอ ดังนั้นนั่นจึงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เสวียนอวี๋ยิ้มและพูดว่า “ท่านอาเซียวเข้าใจผิดแล้ว เสวียนอวี๋ไม่ได้ไม่เต็มใจ แต่แค่สงสัยว่าทำไมท่านถึงอยากให้ข้าสอน”

ในจวนเซียวทั้งหมด ยกเว้นมู่จิ่นที่ไม่รู้วิชาแม้เพียงครึ่งท่า ใครๆ ก็สามารถสอนกะหล่ำปลีเล็กๆ เหล่านั้นในชิงหยวนได้ นั่นเพราะพวกเขาล้วนโดดเด่น

พูดตามตรง การให้เสวียนอวี๋ไปนั้นเกินกำลังไปจริงๆ

อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่เสวียนอวี๋คิด

ในความเป็นจริง แม้แต่เซียวเฉวียนก็รู้สึกแบบเดียวกัน

แต่เซียวเฉวียนคิดว่าวิธีการสอนของเสวียนอวี๋นั้นดีมาก

เขามีความมั่นใจอย่างมากในตัวเสวียนอวี๋

หากเสวียนอวี๋สามารถสอนเว่ยเป้ยซึ่งเป็นมือใหม่ได้เช่นนี้ เขาก็สามารถสอนผู้อื่นได้เช่นกัน

มันก็แค่นั้นแหละ

เสวียนอวี๋อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุข หลังจากได้ยินสิ่งนี้เซียวเฉวียนชื่นชมเขา

เขาตอบตกลงทันที “ไม่มีปัญหา!”

ในเวลานี้ เจินฮ่าวที่บังเอิญผ่านมาก็เอ่ยขัดจังหวะขึ้นว่า “มีปัญหาอะไรหรือ พวกเจ้ากำลังวางแผนอะไรอยู่?”

เสวียนอวี๋ยกจดหมายในมือไปทางเซียวเฉวียนแล้วพูดว่า “ท่านอาเซียว ข้าขอตัวไปหาพี่สาวชิวก่อน”

เซียวเฉวียนพยักหน้าและโบกมือให้เขาออกไป

จากนั้นเสวียนอวี๋ก็เหลือบมองเจินฮ่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง ราวกับจะบอกว่า ถ้าเจ้าอยากรู้ ให้ถามเซียวเฉวียนด้วยตัวเอง