ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1

“นายท่าน ข้าหาของกินได้แล้ว”

ในเวลานี้โย่วควนกลับมาพร้อมกับน้ำ ทั้งยังมีลูกแพร์ป่าในเสื้อผ้าของเขา

กล่าวอีกนัยหนึ่ง พวกเซียวเฉวียนทั้งสามต้องกินลูกแพร์เหล่านี้เป็นอาหารเย็น

เซียวเฉวียนมองดูลูกแพร์สดเหล่านั้นและคิดว่าผลไม้นั้นดี แต่ก็ยังลังเลเล็กน้อยที่จะกินมันเพื่อสนองความหิว ยิ่งเขากินมากเท่าไร เขาก็ยิ่งหิวมากขึ้นเท่านั้น?

เซียวเฉวียนเป็นคนที่ไม่รักอะไรนอกจากความสุข เขารู้สึกว่าตนเป็นชายสง่าสูงเจ็ดฉื่อ[1]ที่ไม่มีอะไรจะกิน ไม่ว่าเขาจะกินอะไร ไม่ว่าจะกินมากแค่ไหน เขาก็มักจะรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่ได้กินอะไรเลย

ผนึกจูเสินซึ่งสัมผัสได้ถึงจิตใจของเซียวเฉวียนอยู่ข้างเดียวกับเขา ผนึกจูเสินก็อยากกินเนื้อสัตว์เช่นกัน มันคิดถึงขาแกะย่างของโรงเตี๊ยมฉางหมิงเป็นอย่างมาก

“โครก!”

“โครก คราก!!!”

เซียวเฉวียนกำลังคิดถึงขาแกะ ขณะที่เขาคิด ท้องเซียวเฉวียนก็เริ่มกระหน่ำร้อง

หลังจากได้ยินเช่นนี้ โย่วควนซึ่งมีน้ำใจมาก รีบวางกาน้ำลง แล้วหยิบลูกแพร์มาส่งให้เซียวเฉวียน “นายท่านรีบทานเถิด ข้าล้างมาให้แล้ว”

เซียวเฉวียนหยิบลูกแพร์ขึ้นมาอย่างสะเทือนใจ ถือมันไว้ในมือ แล้วมองครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ยังหุบปากไม่ได้

เขาอยากกินเนื้อสัตว์และผนึกจูเสินก็อยากกินเนื้อด้วย

เซียวเฉวียนอยากกินเนื้อ

ถึงไม่มีเนื้อก็ต้องได้กินอะไรร้อนๆ ที่ดีกว่ากินลูกแพร์...

แม้เซียวเฉวียนจะมีชีวิตที่วุ่นวายมากนับตั้งแต่เขามาถึงต้าเว่ย แต่ในเรื่องการกิน แต่เซียวเฉวียนไม่เคยปฏิบัติต่อตนเองอย่างเลวร้ายเลย

ตอนนี้เซียวเฉวียนถูกขอให้แทะลูกแพร์เพื่อสนองความหิว ซึ่งเซียวเฉวียนกลืนไม่ลงจริงๆ

“มู่จิ่น เจ้าล่าสัตว์เป็นไหม?”

เซียวเฉวียนมองท้องฟ้าซึ่งมีนกสองสามตัวบินผ่านเป็นครั้งคราว

ดวงอาทิตย์ตกทางทิศตะวันตกซึ่งเป็นเวลาที่นกบินกลับคืนสู่ป่าอย่างเหน็ดเหนื่อยกลับคืนสู่ป่า

นกอ้วนเหล่านั้นโชคไม่ดีที่เป็นเป้าหมายของเซียวเฉวียน ถ้ามู่จิ่นจับได้สักสองสามตัวแล้วย่างพวกมันคงอร่อยไม่น้อย

มู่จิ่นรู้ว่าเซียวเฉวียนกำลังพูดถึงการล่าสัตว์ ไม่ใช่ด้วยปืน แต่ด้วยหนังสติ๊กที่เขาทำ

มู่จิ่นเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า โดยทั่วไปแล้วนกไม่ได้บินสูงมากนัก มู่จิ่นมั่นใจที่จะยิงพวกมันด้วยหนังสติ๊กและก้อนหิน “ได้”

มู่จิ่นมักจะทำเรื่องแบบนี้เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก

สถานที่ที่มู่จิ่นอาศัยอยู่ตอนที่เขายังเป็นเด็กนั้นมีต้นไม้หนาทึบ มีนกหลายชนิด เมื่อมู่จิ่นมีเวลาว่าง เขาและเพื่อนๆ มักยิงนกด้วยหนังสติ๊กที่ทำด้วยตนเอง

“แต่เราไม่มีหนังยาง”

ในการทำหนังสติ๊ก ต้องผูกปลายทั้งสองของไม้ด้วยหนังยาง จากนั้นใช้ความยืดหยุ่นของหนังยางเพื่อยิงหิน

“ง่ายมาก ข้ามี” หลังจากพูดเช่นนั้น เซียวเฉวียนก็ดึงหนังยางออกจากตัวของตน

เซียวเฉวียนจะไม่ขอให้มู่จิ่นทำอะไรที่ไม่มีพื้นฐาน เซียวเฉวียนต้องเตรียมพร้อมก่อนที่เขาจะพูดเรื่องนี้ เซียวเฉวียนได้เตรียมหนังยางไว้แล้ว หรือก็คือเซียวเฉวียนนำมันมาจากต้าเว่ยมาจนถึงซินเจียง

ส่วนไม้ก็แค่ใช้วัสดุในท้องถิ่น

ในสมัยโบราณมีป่าดึกดำบรรพ์อยู่ทั่วทุกแห่ง ยังต้องกังวลว่าจะไม่พบต้นไม้แม้แต่ต้นเดียวได้อย่างไร?

เยี่ยมมาก!

มู่จิ่นหยิบหนังยางขึ้นมา แล้วหยิบดาบจิงหุนขึ้นมาเหวี่ยงต้นไม้เล็กๆที่มีกิ่งก้านอยู่ข้างทาง ที่จากนั้นจึงมัดหนังยางไว้ที่ปลายไม้ทั้งสองข้าง หนังสติ๊กเสร็จแล้ว

จากนั้นมู่จิ่นก็หยิบหินขนาดกลางขึ้นมาสองสามก้อน จัดท่าทางที่ดีในการดึงหนังสติ๊ก เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อเพื่อให้เป้าหมายปรากฏตัว

ดวงอาทิตย์กำลังตกลงเรื่อยๆ เมื่อไม่มีแสง อุณหภูมิบนภูเขาก็ลดลงหลายองศา ลมกระโชกแรงพัดผ่าน มู่จิ่นและโย่วควนรู้สึกหนาวสั่น ขนลุกไปทั้งร่าง จนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น