ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 114

ดวงตาของเซียวเฉวียนสว่างแวววาว เขาเข้าใจลักษณะเฉพาะของคนโบราณเป็นอย่างดี พวกเขาจะยึดมั่นคำสัญญา ไม่เกี่ยงเรื่องความเป็นความตาย

คุณสมบัติลักษณะนี้ จะโดดเด่นอยู่ในตัวไพร่คุนหลุน

"ลองว่ามาซิ"

ชายผู้นำกล่าวอย่างหนักแน่น ดูเหมือนว่าเขามีฐานะค่อนข้างดีในอ้านย้วน ทุกครั้งที่เขาเอ่ยปาก ไพร่คุนหลุนคนอื่นๆ จะตั้งใจฟังอย่างเงียบๆ

"ถ้าฉันเซียวเฉวียนสามารถปล่อยพวกเจ้าทุกคนพ้นจากการเป็นไพร่ได้ ถ้าวันข้างหน้าตระกูลเซียวมีความต้องการ พวกเจ้าจะตอบแทนบุญคุณของการพ้นไพร่ครั้งนี้"

เซียวเฉวียนช่วยเหลือผู้คน และหวังผลตอบแทน

เขาไม่ใช่ปราชญ์ เขาทำดีช่วยเหลือผู้อื่น ไม่ขอให้ผู้อื่นตอบแทนเขาทุกอย่าง แต่อย่างน้อยผู้อื่นต้องรู้สึกถึงบุญคุณนั้น

ชายคนนั้นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ตกลง”

ไพร่คุนหลุนไม่มีอะไรจะเสีย มีเพียงชีวิตเดียว ตอบตกลงก็ไม่เห็นจะเป็นไร

ขอให้ได้หลุดพ้นจากการเป็นไพร่ ใช้ชีวิตได้อย่างมนุษย์ พวกเขาก็เต็มใจที่จะตาย

"ไป่ฉี ไปกันเถอะ"

เซียวเฉวียนหันกลับมาและกำลังจะจากไป ชายคนนั้นผงะ "คุณชายเซียว เดี๋ยวก่อน ทำสัญญา คุณไม่ทำหนังสือเป็นหลักฐานหรือ"

เมื่อใดก็ตามที่ทำข้อตกลง จะต้องเขียนเป็นหนังสือกระดาษสีขาวตัวอักษรสีดำและพิมพ์ลายนิ้วมือด้วย

"ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น วาจามีค่าเยี่ยงทองคำและหยก พวกเราเพียงตกลงกันด้วยคำพูด ตราบใดที่เจ้ากับฉันซื่อสัตย์ต่อกัน คำพูดก็ถือเป็นสัญญา แต่ถ้าไม่ซื่อสัตย์ต่อกัน มีอักษรขาวอักษรดำแล้วจะมีประโยชน์อะไร?"

เซียวเฉวียนดูเฉยเมยอย่างมาก และดูเหมือนจะไว้ใจพวกเขาอย่างมากด้วย

ไพร่คุนหลุน ไม่เคยเห็นผู้รู้หนังสือเช่นนี้มาก่อน

เท่าที่ผ่านมาพวกผู้รู้หนังสือมองพวกเขาเหมือนหมูและสุนัข มองพวกเขาก็ไม่เคยมากกว่าหนึ่งครั้ง

มีเพียงเซียวเฉวียนเท่านั้นที่สายตาส่งประกายอบอุ่น ในสายตาของเขา พวกเขาดูเหมือนจะเป็นคนปกติ

เซียวเฉวียนกระโดดขึ้นหลังม้าเหงื่อโลหิต เปล่งเสียงเหมือนดั่งระฆัง "เซียวเฉวียนขอตกลงกับพวกเจ้า! ถ้าฉันเซียวเฉวียนทำให้พวกเจ้าไม่เป็นไพร่อีกต่อไป วันข้างหน้าถ้าตระกูลเซียวมีภัยต่อชีวิต พวกเจ้าต้องช่วยฉัน พวกเจ้าจะเต็มใจสาบานว่าจะรักษาทำตามสัญญานี้ไหม?"

ลมแรงพัดอู้ๆ ทรายปลิวว่อนกวนตา

เสียงของไพร่คุนหลุนราวกับเสียงฟ้าร้องในทะเลทราย ตอบกลับพร้อมเพรียงกันว่า "พวกเรา! สัญญา!"

"ตกลง! รอข่าวดีของฉันแล้วกัน!" เซียวเฉวียนจิตใจท่วมท้นและทำคำนับ "ฉันเซียวขอตัวก่อน! อีกสามวัน ฉันเซียวจะจัดงานเลี้ยงที่ตึกหมิงเยว่ ถ้าพวกเจ้าอยากมา ก็เชิญ!"

นี่เป็นบุคคลแรกที่แสดงคำนับต่อไพร่คุนหลุน

เขาเป็นปัญญาชนคนแรกที่เรียกตัวเองว่าเซียวและใช้คำสุภาพต่อหน้าพวกเขา

ทั้งเป็นคนแรกที่เชื้อเชิญไพร่คุนหลุนไปทานอาหาร

ด้วยความตกตะลึง พวกเขาตอบคำนับโดยจ้องตาของเซียวเฉวียน แสดงความเคารพในสายตาของพวกเขา

"ไป่ฉี ฉันจะไปที่จวนฉินก่อน คุณพาครอบครัวของคุณกลับไปที่บ้านของเซียว!"

"เจ้านาย......" ไป่ฉีผงะไปครู่หนึ่ง เซียวเฉวียนหันกลับมามอง "ต่อไปนี้ สมาชิกในครอบครัวคุณจะเข้ามาร่วมตระกูลเซียว"

ไป่ฉีน้ำตาเต็มเบ้า เซียวเฉวียนยิ้มเบาๆ "อย่าลืมคัดเลือกพนักงานสำหรับร้านอาหารและบ่อนพนันด้วย"

ที่นี่เป็นสถานที่ที่ไป่ฉีเติบโต รู้ทั้งรากและเหง้า เรื่องของคัดเลือกบุคคลนั้น ให้ไป่ฉีไปจัดการดีที่สุด

เซียวเฉวียนมาที่อ้านย้วนวันนี้ เดิมที่คือตั้งใจที่จะมาคัดเลือกคน ใครจะไปรู้องค์จักรพรรดิถือโอกาสทำเช่นนี้ ทำให้มีผู้บาดเจ็บมากมาย ตอนนี้เขาก็ต้องมาส่งฉินเฟิงกลับไปยังจวนฉิน

ฉินเฟิงได้รับบาดเจ็บสาหัส ส่วนใหญ่เจ็บที่ศีรษะและไหล่ โชคดีที่ยังไม่ถึงแก่ชีวิต

ในบรรดาคนที่ฉินเฟิงนำมานั้น มีเพียงสองสามคนที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ละคนไม่ขาดมือก็ขาดขา คนเดียวที่สามารถส่งฉินเฟิงกลับบ้านได้คือเซียวเฉวียน

ตอนที่ฉินเฟิงเป็นลมหมดสติ เขายังกำดาบดีๆ เล่มนั้นไว้ในมืออย่างแน่น ดาบเป็นดาบที่ดี แต่ทำไมดูเหมือนเป็นของรักของหวงขนาดนั้น เซียวเฉวียนส่ายหัว ได้แต่ปล่อยให้เขากอดแน่นๆ ไว้อยู่อย่างนั้น

ที่เมืองหลวง

เซียวเฉวียนควบม้าเหงื่อโลหิตปรากฏตัวบนถนน ทันใดนั้นก็ดึงดูดความสนใจของทุกคน

ประการแรก ม้าตัวนี้ดีมาก

ประการที่สอง เซียวเฉวียนเป็นเจ้าของม้าตัวนี้ด้วย?

ประการที่สาม คนที่นั่งพิงหลังของเซียวเฉวียนดูเหมือนหุ่นเชิดที่สายเชือกขาด ดูทุลักทุเลมาก ผู้สัญจรไปมาต่างตกตะลึงเพราะจำไม่ได้ว่าเป็นใคร พวกเขามองอย่างสงสัย คนๆ นี้มีชีวิตหรือตายไปแล้ว?

ทั้งสองคนโชกไปด้วยเลือด ดูน่ากลัวอย่างมาก

เลือดส่วนใหญ่บนร่างของพวกเขาเหือดแห้งไปแล้ว ส่งกลิ่นคาวเลือดอย่างรุนแรง ซึ่งแม้ความหนาวเย็นของปลายฤดูใบไม้ร่วงก็ยังไม่อาจผ่อนเบาได้

ทุกคนต่างปิดจมูก ลุงเขยบ้านฉินคงไปก่อปัญหาเรื่องใหญ่มาแน่ๆ!

ที่จวนตระกูลฉิน

พอเซียวเฉวียนมาถึงหน้าประตูใหญ่ คนรับใช้ที่เฝ้ารอคุณชายใหญ่ต่างตกตะลึง ทำไมลุงเขยถึงกลับมาเอง?

คุณชายใหญ่อยู่ไหน?