ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1192

เป็นไปไม่ได้

เว่ยเชียนชิวจะไม่แอบเข้าไปในพระราชวัง

เซียวเฉวียนคิดอย่างนั้น เขาจึงถาม “นอกจากพระราชวังแล้ว ยังมีที่ไหนอีกไหม?”

ทั้งแผ่นดิน สถานที่ที่เว่ยเชียนชิวไม่น่าไปมากที่สุดก็คือพระราชวัง

ชิงหลงคิดสักครู่แล้วส่ายหัว “ไม่มีแล้ว”

พระราชวังสามารถปิดกั้นพลังของบาเรียหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษได้ เนื่องจากมีผนึกตราประทับสีขาวอยู่ในพระราชวัง

สรรพสิ่งในโลกล้วนมีข้อดีและข้อเสีย

ก็เหมือนกับน้ำ น้ำสามารถพยุงเรือได้และสามารถจมเรือได้เช่นกัน

ผนึกตราประทับสีขาวเป็นสิ่งประดิษฐ์เฉพาะของราชวงศ์ต้าเว่ย สามารถกดขี่ฮ่องเต้ได้ และแน่นอนว่าก็ยังสามารถปกป้องฮ่องเต้ได้เช่นกัน

หนึ่งในการแสดงออกของการปกป้องฮ่องเต้ก็คือการขัดขวางการสอดส่องของชาวคุนหลุนต่อพระราชวัง รวมถึงหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษได้ด้วย

พูดง่ายๆ ก็คือ พระราชวังต้าเว่ยเป็นสวรรค์ที่แท้จริงสำหรับบรรพบุรุษที่มีพลังเหนือธรรมชาติของหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ

พูดง่ายๆ ก็คือ ฟังก์ชันนี้ของผนึกตราประทับสีขาวนั้น มุ่งเป้าไปที่ชาวคุนหลุนโดยเฉพาะ

สิ่งนี้ทราบกันเฉพาะในหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผู้ที่กระหายอำนาจในต้าเว่ยล้วนเป็นคนธรรมดา ดังนั้นความลับนี้จึงไม่มีใครค้นพบ

แม้แต่คนในราชวงศ์ก็ไม่รู้

คิดไม่ถึงเลยว่า ในโลกนี้ยังมีสถานที่ที่ชิงหลงและผนึกจูเสินไม่สามารถสอดส่องได้

อย่างไรก็ตาม เซียวเฉวียนยังคงไม่เชื่อว่าเว่ยเชียนชิวจะซ่อนตัวอยู่ในพระราชวัง

แล้วเว่ยเชียนชิวไปที่ไหนกันแน่?

เซียวเฉวียนคิดไม่ออก

ส่วนนักพรตสูงสุด เมื่อไม่สามารถหาเว่ยเชียนฉิวได้ เขาจึงหันกลับมาคิดว่าจะมีวิธีใดในการช่วยเหลือเสวียนอวี๋ออกมา เพื่อให้เสวียนอวี๋ช่วยติดตามเบาะแสของเว่ยเชียนชิว

ดังนั้น ในเวลานี้ นักปราชญ์จึงยืนอยู่หน้าประตูของจวนเซียว เขากำลังคิดหาวิธีแอบเข้าไปในจวนเซียว

แต่เขาลองแล้วลองอีก แต่ก็เข้าไปไม่ได้

ไอ้เวรชิงหลงนี่ช่างยุ่งเหยิงนัก ทิ้งตำแหน่งองค์ชายแห่งคุนหลุนมายุ่งกับเรื่องฉาวโฉ่ในจวนเซียวนี้ ทำลายแผนการของนักปราชญ์

นักปราชญ์โกรธจัด เขาจ้องมองประตูใหญ่ของสำนักเซียวอย่างไม่พอใจ

ประตูใหญ่ของจวนเซียวมีทวารบาลสองคนติดอยู่ พวกเขาจ้องมองนักปราชญ์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ

นักปราชญ์โกรธจนแทบอยากจะฉีกทวารบาลทั้งสองออกด้วยมือ แต่น่าเสียดายที่แม้แต่กระดาษสองแผ่นก็มีบาเรียป้องกันอยู่

นักปราชญ์ไม่สามารถขยับจวนเซียวได้เลย

มันน่าหงุดหงิดจริงๆ!

“เสวียนอวี๋?” นักปราชญ์ใช้จิตสำนึกส่งเสียงเรียกเสวียนอวี๋เขาหวังว่าเสวียนอวี๋จะได้ยินและพยายามหาวิธีหลบหนีออกมา

แม้ว่าจะไม่สามารถหนีออกมาได้ แต่เสวียนอวี๋ก็ควรบอกนักปราชญ์ว่าสถานการณ์ภายในจวนเซียวเป็นอย่างไร และนักปราชญ์จำเป็นต้องทำอย่างไรจึงจะช่วยเหลือเสวียนอวี๋ออกมาจากจวนเซียวได้

อย่างไรก็ตาม เสียงเรียกของนักปราชญ์ แม้แต่ละอองน้ำก็ไม่ได้กระเด็นแม้แต่น้อย ก็จมลงสู่ก้นทะเล

นักปราชญ์ ไม่รอคำตอบจากเสวียนอวี๋แต่กลับดึงดูดเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนอยู่ข้างหลัง และชิงหลงก็ยืนอยู่

ทั้งสองยืนอยู่บนกำแพงอย่างสง่างาม มองนักปราชญ์ จากมุมสูง

“ท่านนักปราชญ์ พบกันครั้งแรก ยินดีที่ได้รู้จัก” เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ชายชราคนนี้ ดูมีใบหน้าเหมือนนักปราชญ์ มีลมปราณบริสุทธิ์และเมตตา ดูเหมือนเป็นคนดี แต่จริงๆ แล้วเป็นคนเลว

ทุกสิ่งที่เซียวเฉวียนพบเจอ ล้วนเกี่ยวข้องกับชายชราคนนี้

เมื่อได้ยินเสียงของเซียวเฉวียน นักปราชญ์ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เขาเงยหน้าขึ้นมองเซียวเฉวียน และคิดในใจว่า เซียวเฉวียนปรากฏตัวที่นี่ นักปราชญ์กลับไม่รู้สึกตัวเลย