ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1192

เป็นไปไม่ได้

เว่ยเชียนชิวจะไม่แอบเข้าไปในพระราชวัง

เซียวเฉวียนคิดอย่างนั้น เขาจึงถาม “นอกจากพระราชวังแล้ว ยังมีที่ไหนอีกไหม?”

ทั้งแผ่นดิน สถานที่ที่เว่ยเชียนชิวไม่น่าไปมากที่สุดก็คือพระราชวัง

ชิงหลงคิดสักครู่แล้วส่ายหัว “ไม่มีแล้ว”

พระราชวังสามารถปิดกั้นพลังของบาเรียหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษได้ เนื่องจากมีผนึกตราประทับสีขาวอยู่ในพระราชวัง

สรรพสิ่งในโลกล้วนมีข้อดีและข้อเสีย

ก็เหมือนกับน้ำ น้ำสามารถพยุงเรือได้และสามารถจมเรือได้เช่นกัน

ผนึกตราประทับสีขาวเป็นสิ่งประดิษฐ์เฉพาะของราชวงศ์ต้าเว่ย สามารถกดขี่ฮ่องเต้ได้ และแน่นอนว่าก็ยังสามารถปกป้องฮ่องเต้ได้เช่นกัน

หนึ่งในการแสดงออกของการปกป้องฮ่องเต้ก็คือการขัดขวางการสอดส่องของชาวคุนหลุนต่อพระราชวัง รวมถึงหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษได้ด้วย

พูดง่ายๆ ก็คือ พระราชวังต้าเว่ยเป็นสวรรค์ที่แท้จริงสำหรับบรรพบุรุษที่มีพลังเหนือธรรมชาติของหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ

พูดง่ายๆ ก็คือ ฟังก์ชันนี้ของผนึกตราประทับสีขาวนั้น มุ่งเป้าไปที่ชาวคุนหลุนโดยเฉพาะ

สิ่งนี้ทราบกันเฉพาะในหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผู้ที่กระหายอำนาจในต้าเว่ยล้วนเป็นคนธรรมดา ดังนั้นความลับนี้จึงไม่มีใครค้นพบ

แม้แต่คนในราชวงศ์ก็ไม่รู้

คิดไม่ถึงเลยว่า ในโลกนี้ยังมีสถานที่ที่ชิงหลงและผนึกจูเสินไม่สามารถสอดส่องได้

อย่างไรก็ตาม เซียวเฉวียนยังคงไม่เชื่อว่าเว่ยเชียนชิวจะซ่อนตัวอยู่ในพระราชวัง

แล้วเว่ยเชียนชิวไปที่ไหนกันแน่?

เซียวเฉวียนคิดไม่ออก

ส่วนนักพรตสูงสุด เมื่อไม่สามารถหาเว่ยเชียนฉิวได้ เขาจึงหันกลับมาคิดว่าจะมีวิธีใดในการช่วยเหลือเสวียนอวี๋ออกมา เพื่อให้เสวียนอวี๋ช่วยติดตามเบาะแสของเว่ยเชียนชิว

ดังนั้น ในเวลานี้ นักปราชญ์จึงยืนอยู่หน้าประตูของจวนเซียว เขากำลังคิดหาวิธีแอบเข้าไปในจวนเซียว

แต่เขาลองแล้วลองอีก แต่ก็เข้าไปไม่ได้

ไอ้เวรชิงหลงนี่ช่างยุ่งเหยิงนัก ทิ้งตำแหน่งองค์ชายแห่งคุนหลุนมายุ่งกับเรื่องฉาวโฉ่ในจวนเซียวนี้ ทำลายแผนการของนักปราชญ์

นักปราชญ์โกรธจัด เขาจ้องมองประตูใหญ่ของสำนักเซียวอย่างไม่พอใจ

ประตูใหญ่ของจวนเซียวมีทวารบาลสองคนติดอยู่ พวกเขาจ้องมองนักปราชญ์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ

นักปราชญ์โกรธจนแทบอยากจะฉีกทวารบาลทั้งสองออกด้วยมือ แต่น่าเสียดายที่แม้แต่กระดาษสองแผ่นก็มีบาเรียป้องกันอยู่

นักปราชญ์ไม่สามารถขยับจวนเซียวได้เลย

มันน่าหงุดหงิดจริงๆ!

“เสวียนอวี๋?” นักปราชญ์ใช้จิตสำนึกส่งเสียงเรียกเสวียนอวี๋เขาหวังว่าเสวียนอวี๋จะได้ยินและพยายามหาวิธีหลบหนีออกมา

แม้ว่าจะไม่สามารถหนีออกมาได้ แต่เสวียนอวี๋ก็ควรบอกนักปราชญ์ว่าสถานการณ์ภายในจวนเซียวเป็นอย่างไร และนักปราชญ์จำเป็นต้องทำอย่างไรจึงจะช่วยเหลือเสวียนอวี๋ออกมาจากจวนเซียวได้

อย่างไรก็ตาม เสียงเรียกของนักปราชญ์ แม้แต่ละอองน้ำก็ไม่ได้กระเด็นแม้แต่น้อย ก็จมลงสู่ก้นทะเล

นักปราชญ์ ไม่รอคำตอบจากเสวียนอวี๋แต่กลับดึงดูดเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนอยู่ข้างหลัง และชิงหลงก็ยืนอยู่

ทั้งสองยืนอยู่บนกำแพงอย่างสง่างาม มองนักปราชญ์ จากมุมสูง

“ท่านนักปราชญ์ พบกันครั้งแรก ยินดีที่ได้รู้จัก” เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ชายชราคนนี้ ดูมีใบหน้าเหมือนนักปราชญ์ มีลมปราณบริสุทธิ์และเมตตา ดูเหมือนเป็นคนดี แต่จริงๆ แล้วเป็นคนเลว

ทุกสิ่งที่เซียวเฉวียนพบเจอ ล้วนเกี่ยวข้องกับชายชราคนนี้

เมื่อได้ยินเสียงของเซียวเฉวียน นักปราชญ์ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เขาเงยหน้าขึ้นมองเซียวเฉวียน และคิดในใจว่า เซียวเฉวียนปรากฏตัวที่นี่ นักปราชญ์กลับไม่รู้สึกตัวเลย

นักปราชญ์ คิดมาสักพักแล้ว ก็เงียบ ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความเย็นชา และจ้องมองเซียวเฉวียนอย่างแน่นหนา

ดังนั้น เส้นทางของนักปราชญ์ ในเมืองหลวง เซียวเฉวียนก็น่าจะรู้คร่าว ๆ แล้ว

ในเวลานี้ นักปราชญ์ เข้าใจแล้วว่าทำไมหมิงเจ๋อถึงพ่ายแพ้ต่อเซียวเฉวียนอย่างน่าสังเวช

เดิมทีเซียวเฉวียนยากกว่าที่นักปราชญ์คิดไว้มาก

ไม่จริง พูดให้ชัดคือ แม้ความสามารถของหมิงเจ๋อจะโดดเด่น แต่เมื่อเทียบกับเซียวเฉวียนแล้ว หมิงเจ๋อยังด้อยกว่าเซียวเฉวียนอยู่

แม้แต่นักปราชญ์ที่เผชิญหน้ากับเซียวเฉวียนจริงๆ นักปราชญ์ก็รู้สึกถึงพลังฆ่าที่รุนแรงและความรู้สึกกดดันที่มาจากเซียวเฉวียนอย่างชัดเจน

ยังไม่ทันที่นักปราชญ์จะตั้งสติได้ เซียวเฉวียนก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ใช่แล้ว เสวียนอวี๋อยู่ในจวนเซียวของข้า แต่เขาสนุกสนานและกินดีอยู่ในสำนักเซียว คิดว่าจะทำให้นักปราชญ์ผิดหวังแล้วสิ”

เป็นไปไม่ได้!

นักปราชญ์มีสีหน้าไม่เชื่อ

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา เสวียนอวี๋เชื่อฟังปรมาจารย์และพึ่งพาปรมาจารย์อย่างมาก เขาจะไปสนุกสนานและกินดีอยู่ในสำนักเซียวได้อย่างไร?

ยิ่งกว่านั้น เซียวเฉวียนคือคนที่ปรมาจารย์ต้องฆ่าให้ได้ เสวียนอวี๋ย่อมรู้เรื่องนี้ ศัตรูของนักปราชญ์ก็คือศัตรูของเสวียนอวี๋ เสวียนอวี๋จะไปดีกับเซียวเฉวียนได้อย่างไร?

ต้องเป็นเซียวเฉวียนที่กำลังหลอกนักปราชญ์

นักปราชญ์ใช้สายตาที่สงสัยมองเซียวเฉวียน มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มดูถูก “ข้ารู้จักลูกศิษย์ของข้าดีที่สุด เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเป็นแบบที่เจ้าพูด จะต้องเป็นเจ้าที่นี่ที่พูดจาเหลวไหล เพื่อสร้างความแตกแยกระหว่างข้ากับลูกศิษย์”

เสวียนอวี๋ได้รับการเลี้ยงดูจากนักปราชญ์ด้วยตนเอง เสวียนอวี๋เชื่อฟังและเชื่อฟังมาก เขาจะทำอย่างไรที่จะทรยศต่อนักปราชญ์

ไม่ นี่ต้องเป็นกลอุบายของเซียวเฉวียน

“ท่านนักปราชญ์จะคิดแบบนี้ก็ได้” เซียวเฉวียนเลิกคิ้ว มองนักปราชญ์ด้วยท่าทางที่ทะนงตน จากนั้นจึงหันหลังและหายตัวไปจากกำแพง

พร้อมกับเซียวเฉวียน ชิงหลงก็หายตัวไปจากกำแพงเช่นกัน

ไปง่ายๆ แบบนี้?

ทำให้ชิงหลงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย “นายท่าน ทำไมไม่ฆ่าท่านผู้เฒ่านั่นซะ?”