ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1228

เมื่อได้ยินคำพูดของเว่ยเชียนชิว หัวใจของหวังหลินก็ลงตาตุ่มแล้ว

เว่ยเชียนชิวทั้งสูงและทรงพลัง ด้วยการแสดงออกที่จริงจัง นัยน์ตาสีเข้มคู่หนึ่งราวกับเหวลึก

บวกกับเขาได้ฆ่าคนมามากมาย ความโหดเหี้ยมบนตัวของเขาก็รุนแรงเล็กน้อย เมื่อบัณฑิตผู้อ่อนแออย่างหวังหลินเห็นเขา ก็ต้องรู้สึกเคารพยำเกรงอยู่แล้ว

ตอนนี้ หวังหลินทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากเว่ยเชียนชิวล้มเหลว หวังหลินอดไม่ได้ที่จะก้มศีรษะลง พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา: "เรียนท่านเจียนกั๋ว ข้าน้อยไม่ได้พบอ๋องรองขอรับ"

หลังจากพูดสิ่งนี้หวังหลินก็ยกเปลือกตาขึ้นและมองไปที่เว่ยเชียนชิวอย่างเงียบๆ แล้วกล่าวเสริม: "แต่ทว่า ข้าน้อยได้พบกับเซียวเฉวียน"

คำพูดเหล่านี้ ทำให้เว่ยเชียนชิวโกรธมาก เว่ยเชียนชิวสั่งให้หวังหลินไปพบเว่ยเป้ย เขาไม่ได้พบกับเว่ยเป้ย แต่บอกว่าได้พบกับเซียวเฉวียน นั่นมีประโยชน์อะไร!

เว่ยเชียนชิวมองไปที่หวังหลินด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ และหลังจากมองแล้ว ดวงตาของเขาก็ตกลงไปที่เนื้อในมือของหวังหลิน

จึงเปลี่ยนความคิด เด็กคนนี้ ซื้อเนื้อกลับมามากมาย นับเป็นคนที่ปรนนิบัติรับใช้เว่ยเชียนชิวเต็มที่ทีเดียว

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เว่ยเชียนชิวก็ระงับความโกรธในใจ โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้หวังหลินลงไป

ก็จริบ แม้แต่หมาป่าดำก็ไม่สามารถได้พบเว่ยเป้ย จะไปคาดหวังหวังหลินมือใหม่คนนี้อะไรได้

เฮ้อ!

ตอนนี้ อยากจะพบลูกชายคนโปรดก็ช่างเป็นเรื่องยากยิ่งนัก

หากยังคงดำเนินเช่นนี้ต่อไป เว่ยเชียนชิวจะสามารถเอาสมบัติเงินทองเหล่านั้นคืนได้เมื่อใดกัน และเมื่อไหร่จะได้สร้างจวนเจียนกั๋วใหม่ล่ะ?

มันช่างน่าเศร้าจริงๆ

เว่ยเชียนชิวอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปนวดระหว่างคิ้ว พยายามขจัดความเบื่อหน่ายในใจ

“หยุด!”

ทันใดนั้นเว่ยเชียนชิวตะโกนเรียกหวังหลินซึ่งกำลังจะเลี้ยวเข้าไปในครัวอย่างเย็นชา

หวังหลินสะดุ้ง หันกลับมาด้วยความตื่นเต้น และพูดด้วยความเคารพ "ท่านเจียนกั๋ว มีอะไรให้รับใช้ขอรับ?"

เมื่อครู่ยังคิดว่าจะสามารถรอดตัวไปได้แล้ว ไม่ต้องทนต่อความบั่นทอนใจของเว่ยเชียนชิว คิดไม่ถึงว่าสิ่งที่ควรจะเกิดขึ้นก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี

ฮือฮือฮือ

หวังหลินกำลังตีฆ้องตีกลองอยู่ในใจ อธิษฐานต่อสวรรค์ขอให้ปกปักรักษา ขอให้เว่ยเชียนชิวอย่าได้โกรธเกรี้ยว

ดูเหมือนสวรรค์จะได้ยินคำอธิษฐานของหวังหลิน

เว่ยเชียนชิวไม่โกรธ และไม่ได้มองไปที่หวังหลิน เขาแค่ถามอย่างเย็นชา: "เจ้าบอกว่าเจ้าเห็นเซียวเฉวียน แล้วเซียวเฉวียนพูดอะไรหรือ?"

ด้วยหัวสมองอันชาญฉลาดของเซียวเฉวียน คิดว่าเขาต้องเดาได้ว่าเว่ยเชียนชิวพักอาศัยอยู่ในบ้านของหวังหลิน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง บ้านของหวังหลินที่นี่ ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป

ข้อนี้ เว่ยเชียนชิวคิดมากเกินไป แม้ว่าเซียวเฉวียนจะรู้แล้วว่าเว่ยเชียนชิวอาศัยอยู่ที่นี่ แต่เซียวเฉวียนจะไม่บอกใคร อย่างน้อยตอนนี้ยังไม่บอกใคร

เมื่อเว่ยเชียนชิวอาศัยอยู่ในพระราชวัง เซียวเฉวียนบอกกับฮ่องเต้ เพราะเซียวเฉวียนไม่ต้องการให้เว่ยเชียนชิวใช้ชีวิตอย่างสบายเกินไป

แต่ตอนนี้สถานการณ์แตกต่างไปมาก เว่ยเชียนชิวถูกลดบทบาทให้อาศัยอยู่ในกระท่อมมุงจาก ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงไม่จำเป็นต้องไล่โจมตีตามเขาอย่างไม่หยุด

ว่ากันว่ากระต่ายจนมุมแล้วจะกัดคน

คงจะดีไม่น้อย หากปล่อยให้เว่ยเชียนชิวได้สัมผัสชีวิตของชนชั้นล่างอย่างเหมาะสม ใช้ชีวิตแบบชนชั้นล่าง

อย่างมากที่สุด เซียวเฉวียนจะมาพบเว่ยเชียนชิวในตอนที่เขาว่าง มาซ้ำเติมบ้าง และบอกเขาว่า เซียวเฉวียนจะไม่เปิดเผยที่อยู่ของเว่ยเชียนชิว

หวังหลินนึกคิด และบอกเว่ยเชียนชิวในทุกคำพูดจากเซียวเฉวียน

เมื่อเว่ยเชียนชิวได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็บึ้งตึง และก็ตะโกนทันที: "เซียวเฉวียน! เจ้าคนบัดซบ!"

เงินมากมายเช่นนี้ เขาเอาติดตัวไว้ได้จริงหรือ?

ในเวลานี้ ในที่สุดเว่ยเชียนชิวก็นึกขึ้นได้ว่าเซียวเฉวียนมีภาพวาดชื่อ ภาพรุ่งอรุณของฤดูใบไม้ผลิแห่งคุนหลุน ซึ่งสามารถเก็บทุกสิ่งในโลกได้

Xเอ้ย!

คนอย่างเซียวเฉวียน มันเป็นไปได้จริงๆ ที่จะนำเงินทองเข้าไปไว้ในภาพรุ่งอรุณของฤดูใบไม้ผลิและพกติดตัวไปด้วย

ให้เว่ยเชียนชิวไปทวงเอากับเขารึ?

จะเอากลับมาได้ไหมล่ะ?

เซียวเฉวียนเหลือบมองเสวี่ยเยี่ยนอย่างเฉยเมย พยักหน้าแล้วพูดว่า: "ตั้งแต่นี้ไป เจ้าไม่จำเป็นต้องสุภาพกับข้า และเจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกตัวเองว่าข้าน้อย"

ความสัมพันธ์ระหว่างเสวี่ยเยี่ยนและองค์หญิง หากวางไว้ในยุคปัจจุบัน จะเป็นความสัมพันธ์แบบเพื่อนสนิทหรือเพื่อน

ต่อหน้าเซียวเฉวียน ไม่จำเป็นต้องถ่อมตัวขนาดนี้

เห็นได้ชัดว่าเสวี่ยเยี่ยนตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้

องค์หญิงยิ้มเบา ๆ และพูดว่า: "เสวี่ยเยี่ยน สามีของข้าเป็นคนไม่คิดเล็กคิดน้อยโดยตลอด และไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้ แค่ทำตามที่เขาบอก นอกจากนี้ จากนี้ไปเจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกเขาว่าราชบุตรเขยอีกต่อไป เรียกเขาว่านายท่านก็ได้”

“เจ้าค่ะ องค์หญิง” เสวี่ยเยี่ยนเชื่อฟัง

จากนั้นเธอก็ถอยออกไปอย่างชาญฉลาด โดยปล่อยให้องค์หญิงและเซียวเฉวียนได้พูดคุยกัน

เมื่อเห็นเสวี่ยเยี่ยนถอยกลับ เซียวเฉวียนก็ก้าวไปข้างหน้าและกอดองค์หญิงไว้ในอ้อมแขนของเขา ยิ้มเล็กน้อย: "มีเพียงองค์หญิงที่เข้าใจข้า"

องค์หญิงเอนศีรษะพิงอกของเซียวเฉวียน ยิ้มแล้วพูดว่า "สามีมาที่นี่ได้ เรื่องในเมืองหลวงจัดการเรียบร้อยแล้วหรือเจ้าคะ?"

“ยังเลย แต่ข้าเพิ่งเสร็จสิ้นพิธีบังสุกุลของกองทัพตระกูลเซียวแล้ว” เซียวเฉวียนเอื้อมมือไปสัมผัสผมขององค์หญิงด้วยความรัก และพูดเบา ๆ “อย่างไรก็ตาม ช่วงนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ ข้าจึงมาพบองค์หญิงและลูกสาวของข้า”

ทันที เซียวเฉวียนถามด้วยความกังวลอย่างยิ่ง: "ช่วงนี้เสี่ยวเหมียนเอ้าตัวน้อยประพฤติตัวดีไหม? สร้างปัญหาให้เจ้าหรือไม่?"

“ประพฤติตัวดี ไม่ต้องคอยกังวล” เซียวเฉวียนเอาอกเอาใจเช่นนี้ องค์หญิงทั้งรู้สึกซาบซึ้งและทั้งรู้สึกผิด

สิ่งที่หมิงเจ๋อพี่ชายของเธอทำกับเซียวเฉวียนนั้นเป็นบาปอย่างยิ่ง แต่เซียวเฉวียนไม่มีความตั้งใจที่จะระบายความโกรธของเขากับองค์หญิงและยังคงใจดีกับเธอเช่นเคย

เป็นเรื่องยากที่จะพบผู้ชายที่มีความชัดเจนระหว่างความรักและความเกลียดชังเยี่ยงนี้

ต้องบอกว่า การได้แต่งงานกับเซียวเฉวียนเป็นสิ่งที่ถูกต้องและน่าภาคภูมิใจที่สุดที่องค์หญิงทำ

แล้วเซียวเฉวียนจะไม่รู้สึกได้อย่างไรว่า เขาโชคดีที่ได้แต่งงานกับภรรยาที่มีคุณธรรมเช่นองค์หญิง?

เพื่อเซียวเฉวียน องค์หญิงทำเรื่องการปองร้ายรัชทายาทแห่งซินเจียง ในอนาคต องค์หญิงอาจไม่สามารถกลับไปยังซินเจียงได้อีก

“องค์หญิง ขอบคุณที่ทำเพื่อข้ามากมายเช่นนี้” นอกจากเซียวเฉวียนจะรักองค์หญิงแล้ว ยังรู้สึกขอบคุณเธอเสมออีกด้วย