ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 127

เหวินฮั่น ครูของจักรพรรดิ์ ผู้เก่งกาจและโดดเด่นในบรรดานักวิชาวรรณคดี ยามปกติไม่ว่าขุนนางใหญ่โตที่ไหนมาเชิญก็มิอาจเชิญตัวเขาได้!

อี้กุย คุณชายตระกูลร่ำรวยหมายเลขหนึ่ง ผู้คนร่ำรวยมีอำนาจไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไรต้องการคบหาสมาคมกับเขา แต่พวกเขาแม้แต่ประตูก็ไม่ได้แตะ!

สวีซูผิง ไม่มีชื่อเสียงอะไร แต่เขาเป็นข้าราชการระดับสูง!

แม้บุคคลมีสถานะมาเพียงสามคน แต่ก็มีสุภาพบุรุษที่มีชื่อเสียง พ่อค้าร่ำรวย เจ้าหน้าที่รัฐก็มากันครบครันแล้ว!

ทันทีที่พวกเขามาถึง ท่วงทำนองของงานเลี้ยงเฉลิมฉลองทั้งบริเวณก็ยกระดับขึ้นทีละระดับทันที!

ก่อนที่ทั้งสามคนจะมาถึง คนจำนวนมากไม่ยี่หระงานเลี้ยงนี้เลย

หลังจากที่ทั้งสามคนมาถึง ใครก็ตามที่บอกว่าเขาไม่สนงานเลี้ยงนี้กลายเป็นเรื่องตลกไปจริงๆ! ใครบ้างจะไม่อยากมีความสัมพันธ์เล็กๆ น้อยๆ กับบุคคลสำคัญอย่างเหวินฮั่นและอี้กุย?

ในขณะนี้ จูเหิงแทบอยากจะก้าวไปเสนอหน้า แต่เขายังทำใจไม่ได้!

”เข้ามาเลย” เหวินเจี้ยวยวี่ยิ้มอย่างใจดี อี้กุยและสวีซูผิงตามมาข้างหลัง ไพร่คุนหลุนสิบเอ็ดคนลังเลแวบหนึ่งแล้วเดินตามเข้าไป

บุคคลสำคัญเหล่านี้ล้วนยินดีร่วมรับประทานอาหารร่วมกับไพร่คุนหลุน แล้วคนอื่นจะสูงส่งกว่าสามคนนี้ได้อย่างไร?

โดยปกติแล้วการพบปะคนรวยมีอำนาจเป็นเรื่องยาก แต่ตอนนี้คุณสามารถกินร่วมกับคนรวยมีอำนาจได้และยังเป็นมื้ออาหารของฟรีที่หรูหรา ใครจะยอมพลาดโอกาสนี้?

พวกชาวบ้านเปลี่ยนท่าทีเหนียมๆ อายๆ เมื่อตะกี้ เบียดเสียดพร้อมกันเข้าไปในตึกหมิงเยว่ เบียดจนจูเหิงและคนอื่นๆ แทบจะยืนไม่ติด!

จูเหิงตกใจ เหวินฮั่นชื่นชอบเซียวเฉวียนมาโดยตลอด เขารู้ดี

สวีซูผงชอบร่วมสนุก จึงไม่น่าแปลกใจที่เขามา

อี้กุย......

อี้กุยลือชื่อในนิสัยที่ไปไหนมาไหนตัวคนเดียว ทำไมเขาไปเข้ากับเซียวเฉวียนได้อย่างไร?

เดิมทีฉินซูโหรวสีหน้าดูแย่เต็มที หลังจากสามคนมาถึงแล้ว หน้าตาเธอดูสดใสขึ้น

จูเหิงกำหมัดไว้ วันนี้เขาและเซียวเฉวียนไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำ แต่เขารู้สึกเหมือนเซียวเฉวียนได้ทำให้เขาอับอายอย่างรุนแรง!

ผู้หญิงของเขาอยู่เคียงข้างกายเซียวเฉวียน!

เหวินฮั่นและอี้กุย ซึ่งปกติเขาไม่อาจเอื้อมถึงได้ก็อยู่ข้างๆ ตัวเซียวเฉวียน!

ทำไม! ทำไมไอ้สารเลวระดับรากหญ้าจะเก่งกว่าเขาได้อย่างไร?

“คุณชายจู องค์ชายากำลังรออยู่ครับ”

ทุกคนต่างมองเห็นความโกรธแค้นของจูเหิง จูหมิงเตือนเขาอย่างระมัดระวัง ในที่สุดจูเหิงก็คืนสติได้

ใช่แล้ว คุณป้ายังรอเขาอยู่!

คุณป้าจะต้องจัดการให้เขาได้อย่างแน่นอน!

คุณป้าจะต้องกำจัดเจ้าสุนัขตัวนี้ให้เขาอย่างแน่นอน!

”ฮึ ไอ้สารเลว!” จูเหิงพูดเยาะ แล้วสะบัดแขนเสื้อออกไป! คอยดู! เซียวเฉวียนจะอวดดีได้สักกี่วัน!

เมื่อจูเหิงเห็นจูหมิง ก็เหมือนเขามองเห็นเซียวเฉวียน จึงตะคอกว่า "ฉันจะไปจวนอ๋องเอง คุณไม่ต้องตามไป ฉันเห็นคุณแล้วจะอ๊วก!"

“ได้ครับ คุณชายจู ตามสบายครับ” จูหมิงก้มศีรษะและทำความเคารพเพื่อปิดบังใบหน้าที่ดูย่ำแย่สุดๆ ของเขา

จูเหิงระบายความเกลียดชังที่มีต่อเซียวเฉวียนลงกับตัวจูหมิงจนหมด คนที่เลี้ยงดูโดยมารดาผู้เป็นม่ายทำให้ทัศนียภาพเสียหมดจริงๆ!

“ต่อไปนี้ ถ้าคุณยังมาเรียกฉันว่าน้องชายอีกครั้ง ฉันจะตอนคุณทิ้ง! ส่งคุณเข้าวังทำเป็นขันที! ดูว่าคุณจะยังมีพี่น้องอีกไหม!” คำพูดของจูเหิงนั้นเลอะเทอะสิ้นดี และเขาก็ควบม้าออกไป

จูหมิงอึดอัดเต็มทนยืนอยู่หน้าตึกหมิงเยว่ กัดฟันและส่งจูเหิงจากไปด้วยความนอบน้อม โชคดีที่วันนี้เขาไม่ได้สวมชุดเสื้อคลุมราชการ มิเช่นนั้นความภาคภูมิใจในตนเองในฐานะลูกผู้ชายและข้าราชการจะหมดสิ้นไป

เมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังถูกปลูกฝังเข้าไปในหัวใจของจูเหิง

เขาเกลียดเซียวเฉวียน เขาไม่ได้ตำหนิจูเหิง แต่เกลียดเซียวเฉวียน ทำให้เขาต้องทนทุกข์กับความอัปยศอดสูนี้

สายตาของพี่น้องสองคนนี้เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนรู้สึกบัดซบยิ่งนัก เขาไม่ได้ทำอะไรเลย คนโบราณก็โกรธเคืองได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ?

ถ้าเขาจะลองขยับนิ้วทำอะไรสักหน่อย สองพี่น้องนี้ไม่ต้องไปโกรธเคืองจนหาโลงซุกเข้าไปเองหรือ?

เหตุการณ์ที่จู้หมิงถูกเหยียดหยามเมื่อสักครู่นี้ องค์หญิงต้าถงที่สวมชุดสามัญมาเยือนได้มองเห็นทั้งหมด

”คนที่หยิ่งผยองไม่เห็นผู้คนอยู่ในสายตานั้นคือจูเหิง?”

องค์หญิงต้าถงเคยเห็นจูเหิง ตอนนั้นเขาและเซียวเฉวียนปรากฏตัวบนเวทีท่องบทกวีของหอจืออี้เป็นครั้งแรก เมื่อก่อนเขาดูเป็นคุณชายบุคลิกสง่างาม มีลักษณะเป็นสุภาพบุรุษอ่อนโยนดั่งหยก หลังจากถูกปล่อยตัวออกมาจากคุก นิสัยเปลี่ยนไปคนละคน ดูไม่ต่างจากพวกคนพาลบนท้องถนนเลย?

สาวใช้พยักหน้า “คนนั้นแหละ”

”ฮึ่ม” องค์หญิงต้าถงส่ายหัว “คนในตระกูลจูเหิมเกริมจริงๆ”