ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1281

ไม่อยู่ในจวนเหรอ?

“ใต้เท้าจางบอกว่าจะกลับมาเมื่อไหร่?” ไม่ได้อยู่ที่จวนในเวลานี้ หวังหลินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจร้อนเล็กน้อย ตามมาด้วยความไม่สบายใจที่คลุมเครือ

“ไม่ได้แจ้งขอรับ” พ่อบ้านพูดอย่างใจเย็น

“เช่นนั้นพ่อบ้านบอกข้าได้ไหมว่า ใต้เท้าไปที่ใดหรือ?” หวังหลินรู้สึกกังวลมากจนฝ่ามือของเขาเหงื่อชุ่ม

พ่อบ้านกล่าวว่า: "ใต้เท้ารับราชโองการของฝ่าบาท ไปที่รัฐมู่อวิ๋นเพื่อระงับความวุ่นวาย ในเวลานี้ นายท่านคงได้เดินทางไปหนึ่งในสามของเส้นทางแล้วขอรับ"

นัยน์ตาของหวังหลินตัวสั่นเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้

อะไร!

ไปรัฐมู่อวิ๋น?

การกลับไปกลับมาและระงับความวุ่นวายอาจใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนหรือนานเป็นหลายเดือน

จะให้รอขนาดนั้นได้ยังไง!

จางจิ่นเป็นกระดูกสันหลังของหวังหลิน เขาไปที่รัฐมู่อวิ๋นโดยไม่พูดอะไรสักคำ หวังหลินควรทำอย่างไร?

จะอธิบายให้เว่ยเชียนชิวอย่างไรดี?

“ใต้เท้าจางมีเรื่องสำคัญบอกเจ้าไว้หรือไม่?” หวังหลินปักหมุดความหวังสุดท้ายของเขาที่นี่ อธิษฐานในใจอย่างเงียบๆ หวังว่าจางจิ่นจะเชื่อถือได้และฝากเรื่องเงินไว้กับพ่อบ้านก่อนเดินทาง

ตรงกันข้ามกับความคาดหวัง พ่อบ้านส่ายหัวแล้วพูดว่า “นายท่านรีบเดินทาง ท่านบอกว่ามีธุระอันใดก็รอจนกว่าท่านจะกลับมา”

คำพูดของพ่อบ้านช่วยดับไฟในหัวใจของหวังหลินอย่างไร้ความปราณี

ทันใดนั้นหวังหลินก็รู้สึกเหมือนลูกโป่งที่ลมรั่ว ไหล่ของเขาตกโดยไม่มีพลัง เขาพึมพำอยู่ในใจ: "จบแล้ว มันจบลงแล้ว"

รอจางจิ่นกลับมา ไม่มีใครบอกได้ว่ากระดูกของหวังหลินจะเหลืออยู่ที่ใด

หวังหลินออกจากจวนจางอย่างกระสับกระส่ายและเดินกลับบ้านเหมือนซอมบี้

ทันทีที่เขาเข้าไปในลานบ้าน หวังหลินได้ยินเว่ยเชียนชิวฮัมเพลงเป็นครั้งแรก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าวันนี้เขาอารมณ์ดี

ภายใต้สถานการณ์นี้ ถ้าหวังหลินพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เว่ยเชียนชิวไม่มีความสุขการเทน้ำเย็นใส่เขา เขาคงจะโกรธมากแน่

ช่างเถอะ ช่างเถอะ เรื่องเงิน ค่อยพูดทีหลังก็แล้วกัน

หวังหลินปรับอารมณ์ของเขา แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเดินเข้าไป และพูดด้วยรอยยิ้มที่ฝืนบังคับ “ท่านเจียนกั๋ว มีอะไรน่ายินดีหรือขอรับ?”

เว่ยเชียนชิวหยุดฮัมเพลงและมองไปที่หวังหลิน เป็รเรื่องยากที่เขาจะพูดอย่างสงบ: "รัฐมู่อวิ๋นเกิดความวุ่นวาย"

สำหรับความวุ่นวาย มันไม่คู่ควรให้เว่ยเชียนชิวมีความสุข

ความไม่สงบที่เกิดจากราษฎร จะส่งผลกระทบต่อผู้คนของเว่ยเชียนชิวในการปล้นทรัพย์สมบัติของราษฎร

แต่เมื่อความไม่สงบปะทุขึ้น ขุนนางท้องถิ่นไม่สามารถควบคุมได้ ราชสำนักก็ต้องส่งคนไปปราบปราม การปราบปรามความไม่สงบเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวมาตั้งแต่สมัยโบราณ

เมื่อฮ่องเต้น้อยทราบเรื่องนี้ เขาคงกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเหตุนี้อย่างแน่นอนสินะ?

ฮ่าฮ่าฮ่า!

ฮ่องเต้โชคร้าย เว่ยเชียนชิวก็มีความสุข

เกิดความวุ่นวายในรัฐมู่อวิ๋น

เว่ยเชียนชิวยังคงมีความสุข สันนิษฐานว่าเว่ยเชียนชิวไม่รู้ว่าจางจิ่นถูกส่งไปยังรัฐมู่อวิ๋นโดยฮ่องเต้สินะ?

“ท่านเจียนกั๋ว ใต้เท้าจางถูกส่งไปยังรัฐมู่อวิ๋นแล้ว ท่านทราบเรื่องนี้หรือไม่?” หวังหลินถามอย่างไม่แน่ใจ

เว่ยเชียนชิวตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คาดคิดว่าข่าวจะเข้าหูของฮ่องเต้เร็วขนาดนี้ และได้ส่งคนไปที่นั่นแล้วด้วยซ้ำ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ฮ่องเต้รู้ข่าวนี้เร็วกว่าเว่ยเชียนชิว

ตอนนี้ข่าวของฮ่องเต้มีข้อมูลครบถ้วนแล้วหรือยัง?

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเว่ยเชียนชิวก็พูดด้วยความไม่เชื่อ: "เจ้าฟังใครมา?"

"พ่อบ้านของจวนจาง ข้าเพิ่งกลับมาจากจวนจาง" หวังหลินบอกกับเว่ยเชียนชิวว่าพ่อบ้านพูดอะไร

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเว่ยเชียนชิวก็มืดลง: "บัดซบ!"

ตั้งแต่จวนเจียนกั๋วถูกเผา เว่ยเชียนชิวก็ซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ต่างๆ ก็ไม่ได้สนใจเรื่องของจวนจางมากนัก ข่าวกรองของราชสำนักก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน

สาเหตุหลักมาจากจวนเจียนกั๋วถูกไฟไหม้ คนของเว่ยเชียนชิวไม่สามารถสื่อสารกันได้ง่ายเหมือนเมื่อก่อน และการส่งข่าวก็ช้าลง

ถ้าหวังหลินไม่ได้ขอเงินจากจางจิ่น ถึงพรุ่งนี้เว่ยเชียนชิวก็อาจไม่รู้ว่าจางจิ่นออกจากเมืองหลวงแล้วด้วยซ้ำ

ในเวลานี้ จู่ๆ เว่ยเชียนชิวก็จำอะไรบางอย่างได้ เซียวเฉวียนไม่สามารถไปรัฐมู่อวิ๋นได้!

จากนั้น ก็ไม่มีขุนนางจากราชสำนักเลยออกจากประตูเมืองไป

เพื่อความปลอดภัย หมาป่าดำไปที่จวนเซียว เพื่อตรวจสอบ และบังเอิญเห็นเซียวเฉวียนอยู่ที่ลานบ้านของจวนเซียว

จากมุมมองนี้ เซียวเฉวียนไม่ควรถูกส่งไปยังรัฐมู่อวิ๋น

ไม่เช่นนั้นเขาคงจะจากไปนานแล้ว จะไม่อยู่ในจวนเซียวอีกต่อไป

เมื่อได้ยินว่าเซียวเฉวียนยังคงอยู่ในจวนเซียว เว่ยเชียนชิวก็รู้สึกโล่งใจ

คงจะดีกว่านี้ถ้าเซียวเฉวียนไม่ได้ไปรัฐมู่อวิ๋น!

“สั่งการลงไป ให้คนในรัฐมู่อวิ๋นสงบความวุ่นวายโดยเร็วที่สุด ไม่ว่าพวกเขาจะใช้วิธีการใดก็ตาม” เว่ยเชียนชิวพูดด้วยสายตาเย็นชา “ถ้าพวกเขาทำไม่สำเร็จ ก็รอความตายได้เลย!”

ไอ้พวกไร้ประโยชน์!

ให้พวกเขางาน รีดไถราษฎรแค่นี้ยังก่อความวุ่นวายขึ้นได้!

สร้างแต่ปัญหาตลอด!

หากเรื่องนี้ไม่คลี่คลายโดยเร็วที่สุด ฮ่องเต้น้อยส่งเซียวเฉวียนไปยังรัฐมู่อวิ๋น มันจะทำลายงานของเว่ยเชียนชิว!

เมื่อนึกถึงเซียวเฉวียน เว่ยเชียนชิวก็ตกใจเมื่อรู้ว่าไม่มีอะไรน่ายินดีในความวุ่นวายในรัฐมู่อวิ๋น

ก่อนหน้านี้มีความสุขจนฮัมเพลง แต่ตอนนี้กลับรู้สึกสับสนมาก

“ขอรับ! ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้!” ก่อนที่จะสิ้นเสียง คนก็หายตัวไปแล้ว

ความสามารถของหมาป่าดำแข็งแกร่งกว่าเดิม

สำหรับจวนเซียว เนื่องจากเซียวเฉวียนมีวิชาเคลื่อนย้ายวิญญาณ เขาจึงสั่งให้ไป๋ฉี่ไปบอกให้จางจิ่นไปก่อน ไปพบกันที่รัฐมู่อวิ๋น

เมื่อนับเวลาแล้ว อย่างเร็วที่สุด จางจิ่นก็ต้องใช้เวลาสี่หรือห้าวันจึงจะถึงรัฐมู่อวิ๋น

เซียวเฉวียนมีเวลามาก จึงไม่รีบร้อน

เพื่อแหกตาคน เซียวเฉวียนจึงจงใจเดินไปที่ลานบ้านเป็นครั้งคราว เพื่อให้สายลับเห็นเขาและแจ้งข่าวของเซียวเฉวียนอยู่ในเมืองหลวงกลับไปยังเว่ยเชียนชิว

เป็นเวลาสามวันติดต่อกัน คนของเว่ยเชียนชิวเห็นร่างของเซียวเฉวียน จากนั้นเว่ยเชียนชิวจึงเชื่ออย่างสมบูรณ์ว่า เซียวเฉวียนไม่ได้ถูกฮ่องเต้ส่งไปยังรัฐมู่อวิ๋น