ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1281

ไม่อยู่ในจวนเหรอ?

“ใต้เท้าจางบอกว่าจะกลับมาเมื่อไหร่?” ไม่ได้อยู่ที่จวนในเวลานี้ หวังหลินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจร้อนเล็กน้อย ตามมาด้วยความไม่สบายใจที่คลุมเครือ

“ไม่ได้แจ้งขอรับ” พ่อบ้านพูดอย่างใจเย็น

“เช่นนั้นพ่อบ้านบอกข้าได้ไหมว่า ใต้เท้าไปที่ใดหรือ?” หวังหลินรู้สึกกังวลมากจนฝ่ามือของเขาเหงื่อชุ่ม

พ่อบ้านกล่าวว่า: "ใต้เท้ารับราชโองการของฝ่าบาท ไปที่รัฐมู่อวิ๋นเพื่อระงับความวุ่นวาย ในเวลานี้ นายท่านคงได้เดินทางไปหนึ่งในสามของเส้นทางแล้วขอรับ"

นัยน์ตาของหวังหลินตัวสั่นเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้

อะไร!

ไปรัฐมู่อวิ๋น?

การกลับไปกลับมาและระงับความวุ่นวายอาจใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนหรือนานเป็นหลายเดือน

จะให้รอขนาดนั้นได้ยังไง!

จางจิ่นเป็นกระดูกสันหลังของหวังหลิน เขาไปที่รัฐมู่อวิ๋นโดยไม่พูดอะไรสักคำ หวังหลินควรทำอย่างไร?

จะอธิบายให้เว่ยเชียนชิวอย่างไรดี?

“ใต้เท้าจางมีเรื่องสำคัญบอกเจ้าไว้หรือไม่?” หวังหลินปักหมุดความหวังสุดท้ายของเขาที่นี่ อธิษฐานในใจอย่างเงียบๆ หวังว่าจางจิ่นจะเชื่อถือได้และฝากเรื่องเงินไว้กับพ่อบ้านก่อนเดินทาง

ตรงกันข้ามกับความคาดหวัง พ่อบ้านส่ายหัวแล้วพูดว่า “นายท่านรีบเดินทาง ท่านบอกว่ามีธุระอันใดก็รอจนกว่าท่านจะกลับมา”

คำพูดของพ่อบ้านช่วยดับไฟในหัวใจของหวังหลินอย่างไร้ความปราณี

ทันใดนั้นหวังหลินก็รู้สึกเหมือนลูกโป่งที่ลมรั่ว ไหล่ของเขาตกโดยไม่มีพลัง เขาพึมพำอยู่ในใจ: "จบแล้ว มันจบลงแล้ว"

รอจางจิ่นกลับมา ไม่มีใครบอกได้ว่ากระดูกของหวังหลินจะเหลืออยู่ที่ใด

หวังหลินออกจากจวนจางอย่างกระสับกระส่ายและเดินกลับบ้านเหมือนซอมบี้

ทันทีที่เขาเข้าไปในลานบ้าน หวังหลินได้ยินเว่ยเชียนชิวฮัมเพลงเป็นครั้งแรก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าวันนี้เขาอารมณ์ดี

ภายใต้สถานการณ์นี้ ถ้าหวังหลินพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เว่ยเชียนชิวไม่มีความสุขการเทน้ำเย็นใส่เขา เขาคงจะโกรธมากแน่

ช่างเถอะ ช่างเถอะ เรื่องเงิน ค่อยพูดทีหลังก็แล้วกัน

หวังหลินปรับอารมณ์ของเขา แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเดินเข้าไป และพูดด้วยรอยยิ้มที่ฝืนบังคับ “ท่านเจียนกั๋ว มีอะไรน่ายินดีหรือขอรับ?”

เว่ยเชียนชิวหยุดฮัมเพลงและมองไปที่หวังหลิน เป็รเรื่องยากที่เขาจะพูดอย่างสงบ: "รัฐมู่อวิ๋นเกิดความวุ่นวาย"

สำหรับความวุ่นวาย มันไม่คู่ควรให้เว่ยเชียนชิวมีความสุข

ความไม่สงบที่เกิดจากราษฎร จะส่งผลกระทบต่อผู้คนของเว่ยเชียนชิวในการปล้นทรัพย์สมบัติของราษฎร

แต่เมื่อความไม่สงบปะทุขึ้น ขุนนางท้องถิ่นไม่สามารถควบคุมได้ ราชสำนักก็ต้องส่งคนไปปราบปราม การปราบปรามความไม่สงบเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวมาตั้งแต่สมัยโบราณ

เมื่อฮ่องเต้น้อยทราบเรื่องนี้ เขาคงกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเหตุนี้อย่างแน่นอนสินะ?

ฮ่าฮ่าฮ่า!

ฮ่องเต้โชคร้าย เว่ยเชียนชิวก็มีความสุข

เกิดความวุ่นวายในรัฐมู่อวิ๋น

เว่ยเชียนชิวยังคงมีความสุข สันนิษฐานว่าเว่ยเชียนชิวไม่รู้ว่าจางจิ่นถูกส่งไปยังรัฐมู่อวิ๋นโดยฮ่องเต้สินะ?

“ท่านเจียนกั๋ว ใต้เท้าจางถูกส่งไปยังรัฐมู่อวิ๋นแล้ว ท่านทราบเรื่องนี้หรือไม่?” หวังหลินถามอย่างไม่แน่ใจ

เว่ยเชียนชิวตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คาดคิดว่าข่าวจะเข้าหูของฮ่องเต้เร็วขนาดนี้ และได้ส่งคนไปที่นั่นแล้วด้วยซ้ำ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ฮ่องเต้รู้ข่าวนี้เร็วกว่าเว่ยเชียนชิว

ตอนนี้ข่าวของฮ่องเต้มีข้อมูลครบถ้วนแล้วหรือยัง?

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเว่ยเชียนชิวก็พูดด้วยความไม่เชื่อ: "เจ้าฟังใครมา?"

"พ่อบ้านของจวนจาง ข้าเพิ่งกลับมาจากจวนจาง" หวังหลินบอกกับเว่ยเชียนชิวว่าพ่อบ้านพูดอะไร

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเว่ยเชียนชิวก็มืดลง: "บัดซบ!"

ตั้งแต่จวนเจียนกั๋วถูกเผา เว่ยเชียนชิวก็ซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ต่างๆ ก็ไม่ได้สนใจเรื่องของจวนจางมากนัก ข่าวกรองของราชสำนักก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน

สาเหตุหลักมาจากจวนเจียนกั๋วถูกไฟไหม้ คนของเว่ยเชียนชิวไม่สามารถสื่อสารกันได้ง่ายเหมือนเมื่อก่อน และการส่งข่าวก็ช้าลง

ถ้าหวังหลินไม่ได้ขอเงินจากจางจิ่น ถึงพรุ่งนี้เว่ยเชียนชิวก็อาจไม่รู้ว่าจางจิ่นออกจากเมืองหลวงแล้วด้วยซ้ำ

ในเวลานี้ จู่ๆ เว่ยเชียนชิวก็จำอะไรบางอย่างได้ เซียวเฉวียนไม่สามารถไปรัฐมู่อวิ๋นได้!