ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 133

“คุณชายจูเจ้าจะทำอะไร? การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันนี้ทําให้ ฉินซูโหรวต่อต้าน เธอกับจูเหิ่งไม่ได้สนิทสนมกันขนาดนั้น!

จูเหิ่งไม่ปิดบังความปรารถนาของเขาที่มีต่อฉินซูโหรวได้อีกต่อไป!

“ชูโหรวจะไม่คู่ควรกับข้าได้อย่างไร? คุณมีคืนฤดูใบไม้ผลิกับเซียวเฉวียนจริงหรือ?” เขาจับมือของฉินซูโหรวแน่น มือของหญิงสาวแตกต่างกัน มันทั้งลื่นและนุ่มนวล!

ไฟในดวงตาของเขาน่ากลัวมากจนทำให้ฉินซูโหรวต้องหลบสายตา : “เจ้าเป็นอะไรไป?”

เขาเป็นอะไร?

จูเหิ่งกัดฟันแน่น : “ข้าจะเป็นอะไรไปได้นอกจากคิดถึงเจ้า? เจ้าไปอยู่กับเซียวเฉวียนได้อย่างไร!”

“เขา... เขาเป็นสามีของข้า...” ฉินซูโหรวไม่เคยคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่ตัวเองจะยอมรับว่าเซียวเฉวียนเป็นสามีของนางในสถานการณ์เช่นนี้

“ไร้สาระสิ้นดี!” ใบหน้าที่ดุร้ายของจูเหิ่งเต็มไปด้วยความโกรธและไม่พอใจที่สุด

“เจ้ามีข้าแล้ว!”

“เจ้าเป็นของข้า จูเหิ่งคนนี้เพียงคนเดียว”

“เซียวเฉวียนเป็นแค่ชาวนา! ทั้งตัวเต็มไปด้วยโคลน! มันจะคู่ควรกับเจ้าได้อย่างไร?”

“เมื่อก่อนเจ้าไม่ได้พูดแบบนี้เหรอ? เจ้าบอกว่ามันยากจนและน่าขยะแขยงใช่หรือไม่? เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าชื่นชมแต่ข้าเพียงผู้เดียวหรอกเหรอ?”

จูเหิ่งพูดพร้อมกับถอดเสื้อผ้าออก : “ข้ามาที่นี่เพื่อทำให้เจ้าได้ลิ้มรสความสนุก”

“ซูโหรวอย่ากลัวข้าเลย ข้ารักเจ้ามาก! มันไม่มีอนาคตหรอก!” จูเหิ่งพูดในขณะที่ตัวเองเปลือยกายว่า: “รอให้ข้าได้แต่งงานกับเจ้าหญิงก่อน? แล้วข้าจะให้เจ้ามาเป็นนางสนมของข้า ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดี”

“อะไรนะ”

ฉินซูโหรวรู้สึกถึงได้ถึงฟ้าผ่ากลางใจของเธอ! เธอเป็นได้เพียงนางสนมของจูเหิ่งเท่านั้นเหรอ?

เธอรีบก้าวถอยหลังหนี : “เจ้าบังอาจมาก!”

เธอกลัวมากจนไม่รู้ว่านี่มันเกิดเรื่องอะไร : “พี่สะใภ้นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

จูหลิวซื่อกัดฟันและพูดว่า “คุณหนูฉินอย่าโทษข้าเลย ถ้าจะต้องโทษก็ต้องโทษที่ตัวเจ้านั่นแหละที่ยังมีความสัมพันธ์ซับซ้อนกับจูเหิ่งอยู่ ”

พูดเสร็จเธอก็หันศีรษะและกําลังเดินออกไป และปล่อยให้ฉินซูโหรวเผชิญหน้าอยู่คนเดียว

โดยไม่คาดคิดว่าจูเหิ่งจะคว้าตัวเธอไว้และพูดว่า “แม่สาวน้อยหนีจะไปไหน?”

จูหลิวซื่อตกใจมาก: “เจ้าจะทําอะไร? ข้าเป็นพี่สะใภ้ของเจ้านะ!”

ตลอดเวลาครึ่งเดือนที่อยู่ในคุก จูเหิ่งนั้นเกลียดชังเซียวเฉวียนจนเข้ากระดูก

“จูหมิงกับเซียวเฉวียนเหมือนกันไม่มีผิด ข้านะปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร?” จูเหิ่งยิ้มชั่วร้าย ภาพลักษณ์ที่ดูเป็นสุภาพบุรุษได้หายไปแล้ว

อย่างน้อยจูหมิงก็มีตำแหน่งขุนนางระดับสี่เธอตะโกนว่า “ปล่อยข้านะ! ไม่อย่างนั้นสามีของข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”

“ข้าไม่กลัวไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างจูหมิงหรอก” จูเหิ่งจูบลงบนใบหน้าบอบบางของจูหลิวซื่อ : “คืนนี้เจ้าทั้งสองอยู่รับใช้ข้าเป็นอย่างไร?”

“ไอ้คนสารเลว!” จูหลิวซื่อโกรธมาก จูเหิ่งกดเธอลงกับพื้นพร้อมกับถอดเสื้อผ้าของเธออย่างชํานาญ: “เผ็ดร้อนจังเลยนะ?”

จูหลิวซื่อถูกจูเหิ่งบดขยี้จนเธอน้ําตาไหล: "คุณหนูฉินช่วยข้าด้วย โปรดช่วยข้าด้วย!”

เรียกให้ฉินซูโหรวที่กำลังตื่นตระหนกตกใจมาช่วยเหรอ? เธอจะช่วยได้อย่างไร?

เซียวเฉวียน! เซียวเฉวียน! เขาต้องมาช่วยเธออย่างแน่นอน!

ในขณะนั้นประตูก็ถูกพังเข้ามา ! ฉินซูโหรวคิดว่าต้องเป็นเซียวเฉวียนแน่นอน!

เธอหันศีรษะและเห็นว่าจูหมิงที่กำลังโกรธแค้นพร้อมกับตะโกนว่า : “จูเหิ่ง! เจ้ากําลังทําอะไร??

ภรรยาของข้าแค่นัดให้เจ้าและคุณจะไม่ถูกทําลาย!"

ในเวลานี้ร่างกายส่วนบนของจูหลิวซื่อถูกเปลือยกายอย่างสมบูรณ์ จูเหิ่งจะยอมลุกขึ้นจากร่างกายของเธอได้อย่างไร!ไม่มีทาง!

จูหมิงโกรธมาก เมื่อเห็นจูเหิ่งใช้ปากสัมผัสร่างกายของนางพร้อมกับหันมามองเขาอย่างเย็นชา

“อาเหนียงรีบหนีออกมา!” จูหมิงรู้สึกโกรธมาก

จูเหิ่งตะโกนเสียงดัง “จูหมิงเจ้าคิดลองคิดดีๆนะ ผู้คุ้มกันของข้าซ่อนตัวอยู่ในความมืด เจ้าลองพูดอะไรอีกคำสิ?”

ผู้คุ้มกันที่ปกป้องจูเหิ่งเป็นผู้คุ้มกันพิเศษของเว่ยเจียนกั๋วมีอำนาจมาก ที่สามารถใช้กฎประหารชีวิตก่อนแล้วค่อยรายงานต่ออัครเสนาบดีทีหลังได้ ไม่ต้องพูดถึงจูหมิงที่เป็นเพียงขุนนางระดับสี่

“สามีช่วยข้าด้วย!”

เส้นผมกระจายปิดหน้าอกของจูหลิวซื่อ เธอร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง

จูหมิงค่อยๆเก็บมือลงอย่างช้าๆ