ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1552

พวกเขาไม่สนใจสถานการณ์ของต้าเว่ยเลยแม้แต่น้อย พวกเขาแค่ต้องการโค้นล่มเซียวเฉวียน เพราะถ้าไม่ทำเช่นนั้นทุกสิ่งที่พวกเขาสร้างมาก็จะสูญสิ้น

เซียวเฉวียนมีพลังเหลือล้น และตัวเขาเองก็ได้รับความนิยมอย่างมากเช่นกัน

ตราบใดที่เซียวเฉวียนยังอยู่ ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามกันหนักหนาเท่าไหร่ พวกเขาก็ไม่มีทางเทียบเซียวเฉวียนได้ และทั้งหมดที่ได้ทำลงไปนั้นก็เปล่าประโยชน์

ไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นใด เพียงแค่ตำแหน่งราชครู ซึ่งเป็นตำแหน่งที่เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างใฝ่ฝันและต้องการ แต่เซียวเฉวียนกับได้รับมันไปอย่างง่ายดาย

สิ่งที่น่ารำคาญใจที่สุดคือ พวกเขาได้ยินมาว่าเซียวเฉวียนได้ปลดคนที่ตำแหน่งราชครูออก และฮ่องเต้ก็รีบมอบตำแหน่งนั้นให้กับเซียวเฉวียน

พวกเขาไม่สามารถได้รับตำแหน่งที่ตนเองต้องการ แต่เซียวเฉวียนกับรับมันมาอย่างไม่ยินดี

เป็นใคร ใครก็โกรธ ไม่จริงอย่างนั้นหรือ?

เขาเป็นลูกศิษย์ของปีศาจกวี และประมุขแห่งชิงหยวน

โชคดีของพวกเขาที่เซียวเฉวียนไม่ได้เปิดเผยมันต่อหน้าพวกเขา ไม่อย่างนั้นสถานะลูกศิษย์ปีศาจกวีคงจะทำให้พวกเขาเลิกชูหน้าชูตาไปนานแล้ว

พวกเขาไม่เข้าใจว่าเซียวเฉวียนมีคุณงามความดีอะไร ถึงได้รับความโปรดปราณของปีศาจกวีและฮ่องเต้มากมายนัก?

เมื่อเขามีชื่อเสียงเขาก็ทะเย้อทะยานขึ้นไปบนเบื้อสูง

กระทั่งในตอนนี้ พระองค์ยังมีความไว้วางใจให้แก่เซียวเฉวียน แม้เเต่ข่าวลืออื้อฉาวก็ไม่สามารถสั่นคลอนความไว้วางใจของฮ่องเต้ที่มีต่อเซียวเฉวียนได้

พวกเขาสงสัยว่าเซียวเฉวียนได้วางยาอะไรให้ฮ่องเต้ดื่มหรือไม่?

แม้ว่าจะเป็นยาเสน่ห์หรืออะไรก็ตาม หากเผชิญหน้ากับข่าวลือที่เกี่ยวกับราชวงศ์ อ่องเต้ก็ควรถึงเวลาที่ต้องตื่นไม่ใช่อย่างนั้นหรือ?

แต่ฮ่องเต้กลับถูกคลอบงำโดยเซียวเฉวียนเหมือนดังเคย และยังช่วยเซียวเฉวียนให้พ้นข้อกล่าวหา และยังเป็นพยานว่าเขาและเม่ยซีนั้นเป็นผู้บริสุทธิ์

ข่าวลือนี้ไม่สามารถกระทบต่อเซียวเฉวียนได้แม้แต่น้อย ไม่คิดว่ามันน่ารำคาญใจอย่างนั้นหรอกหรือ?

ในเมื่อฮ่องเต้ปกป้องเซียวเฉวียน ผู้คนที่ต้องการให้เซียวเฉวียนตาย ต่อให้ระดมสมองคิดหาวิธีที่แยบยล ก็คงไม่สามารถทำอะไรเซียวยเฉวียนได้!

น่ารำคาญ!

น่ารำคาญเป็นที่สุด!

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะโกรธมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่สามารถวางตัวว่าพวกเขากำลังปกป้องอนาคตตัวเอง และพวกเขาไม่สามารถรุกรานฮ่องเต้ได้เช่นกัน

ฮ่องเต้แสดงออกอย่างชัดเจนเพื่อที่จะปกป้องเซียวเฉวียนไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม

แล้วใครมันจะกล้าไปกระตุกหนวดเสือกันเล่า?

ดูอย่างจ้าวจินไหลและอู๋ฟาน นี้ถือว่าเป็นตัวอย่างที่ดีเลยทีเดียว！

ไม่ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจ แต่ขุนนางเหล่านี้ทำได้เพียงกัดฟันแล้วกลืนมันลงไป

ในท้ายที่สุด การว่าการในช่วงเช้าเรื่องเซียวเฉวียนก็สิ้นสุดลง

เมื่อมองไปที่เหล่าเสนาบดีในห้องโถงฉางหมิงที่ต้องการให้เซียวเฉวียนตายแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ใบหน้าของพวกเขาดูน่าเกียจสิ้นดี ต้องกล้ำกลืนฝืนทนกับความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ เซียวเซียนชิวเห็นใบหน้าพวกนั้นก็รู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก

คนพวกนี้ยังอยากลองดีกับท่านพ่ออย่างนั้นหรือ?

ขนาดท่านพ่อยังไม่โต้เถียงด้วย พวกเขายังต้องประสบกับความหายนะหลายต่อหลายครั้ง

ช่างโง่เขลาเหลือเกิน พวกเขาจะเก็บซ่อนความคิดจากท่านพ่อได้อย่างไร?

พวกคนโง่..

หลังจากการว่าการในช่วงเช้าสิ้นสุดลง เซียวเซียนชิวก็ตรงกลับไปยังจวนเซียวอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่นางกลับมาถึงจวนเซียว นางก็ตะโกนเสียงดังว่า "ท่านพ่อ!" พร้อมกับรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของนาง

ในเวลานี้ ดวงอาทิตย์โพล่พ้นขอบฟ้ามาได้ไม่นานนัก แสงตะวันสาดส่องลงมายังผิวโลกอย่างแผ่วเบา ท้องฟ้าปลอดโปล่ง สายลมพัดเย็นสบาย เซียวเฉวียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ใต้ต้นไม้ หลับตาเพื่อทำสมาธิ

เมื่อได้ยินเสียงเรียกของเซียวเซียนชิว เขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา แววตาที่อ่อนโยนของเขามองตรงไปยังเซียวเซียนชิว ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “เซียวเซียนชิว เจ้าทำงานได้ดีมาก ช่วยพ่อได้เยอะทีเดียว”

ในสถานที่ที่เซียวเฉวียนไม่สามารถไปปรากฎตัวได้ด้วยตัวเอง หากแต่ต้องการที่จะทราบทุกการเคลื่อนไหว เซียวเซียนชิวก็จะต้องคอยเป็นผู้สอดแนม

เซียวเซียนชิวยิ้มออกมาและพูดว่า "เซียวเซียนชิวมีความสุขที่ได้ช่วยท่านพ่อ"

เซียวเฉวียนยกมุมปากขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู"เด็กดี แม่นางฟ้าตัวน้อย"

เซียวเซียนชิวมีความสุขมากขึ้นไปอีกเมื่อได้รับคำชมจากเซียวเฉวียน นางยิ้มออกมาอย่างสดใสราวกับดอกท้อที่ผลิบาน

หลังจากที่พ่อและลูกสาวพูดคุยกันสักพัก เซียวเซียนชิวก็สัมผัสได้ว่าเซียวเฉวียนมีบางอย่างที่ต้องคิด ดังนั้นนางจึงจากไปเพื่อไม่ให้ตนเองรบกวนเซียวเฉวียน