ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 157

“กระดาษเงินกระดาษทองพวกนี้มีกลิ่นฉุนนัก เฮ้อ พอดมกลิ่นมันก็ทำให้รู้สึกเศร้าใจ”

พระชายาพึมพำออกมาด้วยเสียงเบา แต่เซียวเฉวียนได้ยินอย่างชัดเจน

สีหน้าของนางมิเพียงไม่แสดงความโศกเศร้าเท่านั้น แต่นางยังมิอาจซ่อนเร้นความรู้สึกตื่นเต้นของนางไว้ได้อีกด้วย

เป็นหญิงกลางคนที่มีอายุแล้ว ท่าทีการเดิน ท่อนเอวและศีรษะที่โยกย้ายตามจังหวะ และส่งสายตาไปทางคนหนุ่มที่อยู่ในสถานที่นั้น จนสายตาของทุกคนอดรนทนไม่ไหวที่จะจับจ้องไปที่บั้นท้ายของนาง

ปรากฏว่าคนสมัยโบราณก็มีสตรีที่แสร้งดัดจริตร่ายเสน่ห์อยู่เช่นกัน

ซือชือเป็นพระอนุชาของฮ่องเต้องค์ก่อน เป็นเสด็จอาของฝ่าบาท นอกจากชื่นชอบบทกลอนกวีแล้ว พระองค์ทรงยังหลงใหลในความงามอีกด้วย

พระชายาผู้นี้ เป็นอันดับหนึ่งของโรงงิ้วในสมัยนั้น เธอมีเนื้อเสียงดี และนอกจากจะร้องเพลงได้ไพเราะแล้ว เธอยังมีดวงตาที่พร่างพราวราว ซึ่งพรากวิญญาณของซือชือไปได้ในทันที ดังนั้นจึงได้ยกตัวถวาย กลายเป็นนางสนมคนโปรด

เป็นเรื่องปกติที่คนโบราณจะมีภรรยานางสนมหลายคน ไม่ต้องพูดถึงซือชือที่เป็นอ๋องผู้มีเงินแต่ไม่มีที่ใช้ การรับสตรีร้องงิ้วเป็นนางสนม แน่นอนว่าไม่มีใครคัดค้าน

แต่นางสนมคนนี้ไม่ใช่ตะเกียงประหยัดน้ำมัน เมื่อพระชายาตัวจริง สิ้นพระชนม์ด้วยอาการป่วย นางก็ยกตัวเป็นพระชายาผู้มีเกียรติ กล่าวได้ว่าชีวิตนางดีขึ้น ฉะนั้นนิสัยนางก็เริ่มเอาแต่ใจ

“แม้ตอนนี้เธอจะวัยกลางคนแล้ว แต่ได้ยินมาว่าเธอเก่งมากในเรื่องเตียง ซือชือยังคงอยู่ในห้องของเธอ น่าเสียดายที่เธอไม่ตั้งครรภ์เสียที เธอคิดอยากมีลูกเพื่อสร้างความมั่นคงให้ตัวเอว แต่ไม่สมปรารถนาเสียที”

อี้กุยกระซิบ เรื่องซุบซิบเหล่านี้ ผู้คนในแวดวงเมืองหลวงต่างก็รู้เรื่องนี้ดี

เมื่อวันก่อนฮ่องเต้เสด็จมาที่นี่เพื่อสักการะต่อองค์ฮ่องเต้ฉินปาฟาง ผู้ที่อยู่จุดสูงสุดได้ประพฤติเป็นตัวอย่าง ผู้มีตำแหน่งอำนาจท่านใดกันจะไม่กล้าไม่มา?

แค่ซือซือและอู๋ซือกลับไม่ได้มา ตระกูลของอู๋ซือเพียงส่งพ่อบ้านมาคนเดียวเท่านั้น

และที่ซือซือบอกว่าเขามิสบาย แต่เขาจริงใจมากกว่าอู๋ซือ ส่งพระชายาของตนมาด้วยตนเอง

สามีไม่อยู่ พระชายาก็ปล่อยตัวเป็นพิเศษ

ในงานศพ ไม่เพียงแต่การแต่งองค์ทรงเครื่องมา ทั้งยังจงใจวางท่าทีอ่อนช้อยพราวเสน่ห์ ซึ่งดึงดูดให้ผู้คนต้องหันแอบมองครั้งคราว

เสน่ห์ของหญิงวัยกลางคนยังคงมีอยู่

“ขอแสดงความเสียใจกับองค์หญิงใหญ่ แม่ทัพฉินด้วยนะเจ้าคะ”

พระชายาโค้งคำนับต่อพ่อฉินและแม่ฉิน พูดจาปลอบโยนอย่างนุ่มนวล

“ขอบพระทัยท่านป้า” แม่ฉินที่มักทำตัวค่อมต่ำ มิต้องพูดถึงนางสนม ที่มีชื่อเสียงที่ไม่ดีมาโดยตลอด เธอโค้งคำนับ จากนั้นก็แสดงสีหน้าที่เรียบเฉย

นางสนมดูเหมือนจะคุ้นชินแล้ว เธอมองฉินเซิง ด้วยใบหน้าที่สะสวย ก้มศีรษะลงด้วยรอยยิ้ม: "แม่ทัพฉิน จวนฉินกว้างนัก ข้าเกรงว่า จะหลงทางเอาได้ ท่านช่วยพาข้าเข้าไปได้หรือไม่?”

ฉินเซิงไม่เปลี่ยนสีหน้า: “พระชายาขออภัยโทษให้ข้าด้วยเถิด ข้าจำเป็นต้องต้อนรับแขกท่านอื่นต่อ จึงจำเป็นต้องให้ผู้อื่นพาพระชายาเข้าไปแทนขอรับ”

“จะให้ใครมานำทางให้ข้าสุ่สสี่สุ่มห้ามิได้นะ ข้าเป็นถึงพระชายา” พระชายาบิดร่างของเธอในลักษณะที่ออดอ้อน หากแม่ฉินถืออะไรอยู่ในมือ เกรงว่าคงอดไม่ได้ที่จะเขวี้ยงมันไปแล้ว

“เขาจะพาท่านเข้าไปเอง” พ่อฉินชี้ไปที่เซียวเฉวียนชึ่งอยู่ที่ประตู

พระชายาหันศีรษะไปเห็นใบหน้าที่อ่อนเยาว์ หล่อเหลา เผยรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์กว่าแต่เดิม: “ท่านนี้เป็นใครหรือ?”

ถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ

ตอนที่เธอมาที่นี่ เธอเหลือมองเซียวเฉวียนอยู่หลายครั้ง แค่มองก็รู้ว่ารู้จักเซียวเฉวียน

อี้กุยเตือนด้วยเสียงทุ้มต่ำ: “ท่านปู่น้อย อย่ามองพระชายาเป็นเพียงหญิงที่แต่งงานแล้ว แต่จริง ๆ เธอก็ไม่ง่ายเลยที่จะรับมือ ปีนั้นด้วยคำพูดเพียงหนึ่งประโยค นางทำเยว่เฟ่ยเข้าคุกไปแล้ว แต่ซือชือนั้นเชื่อฟังนางอย่างมาก”

ทำให้เธอไม่พอใจก็เหมือนกับทำให้ซือซือไม่พอใจ

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมพระชายาถึงทำตัวใหญ่โต ทุกคนต่างเห็นแก่ซือซือ จึงหลีกเลี่ยงเธอกันหมด

“ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ควรทำไง”

ปีศาจเฒ่าที่ออกมาจากสถานที่ชายหญิงประโลกรักกัน เซียวเฉวียนจะไปกลัวได้ยังไง

พ่อฉินมิแยแสแม้แต่น้อย: “ลูกเขยของข้า”

“โอ้ ลูกเขยรึ ทั้งเด็กและหล่อเหลา ทั้งยังมีท่าทางผู้เป็นบัณฑิต”