ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1607

รอให้เรื่องเงียบลงก่อนค่อยลงมือ

พวกเขาเป็นหน่วยลับที่แฝงตัวมานาน การแฝงตัวเป็นจุดแข็งของพวกเขา

การแฝงตัวนั้นไม่มีปัญหา แต่ทางฝั่งราชินีแห่งซินเจียงนั้น คอยเร่งเร้าพวกเขาให้กำจัดเซียวเฉวียนให้เร็วที่สุด

นั่นทำให้หน่วยลับเหล่านี้งงงวย

เซียวเฉวียนไม่ใช่ลูกเขยของราชินีเหรอ?

ทำไมต้องฆ่าเซียวเฉวียนล่ะ?

หน่วยลับเหล่านี้สงสัยมาก แต่สงสัยก็สงสัย ไม่มีใครกล้าถามหรอก

แต่ยังไงก็ตาม คำสั่งของราชินี ก็ต้องปฏิบัติตาม

การแฝงตัวแบบนี้ไม่รู้ว่าแผนการจะล่าช้าไปจนถึงเมื่อไหร่

อากุ่ยที่เพิ่งโดนด่าจนหน้าแหก ถึงจะสงสัย แต่ก็ไม่มีความกล้าที่จะถามหัวหน้า เขาไม่อยากจะโดนด่าอีก

อีกคนก็เอ่ยปากถามขึ้นว่า “หัวหน้า ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย กลัวทางฝั่งราชินีจะเอาตัวไม่รอดนะ”

หัวหน้าเย็นชาตอบว่า “ใช่ เอาตัวไม่รอด แต่เซียวเฉวียนก็ไม่ง่ายนะ!”

“อีกอย่าง นางอยู่ซินเจียง เราอยู่เมืองหลวงของต้าเว่ย เอาตัวไม่รอด นางจะทำอะไรได้ล่ะ?”

“วางใจเถอะ เราไม่กลัวนางหรอก”

ถ้าไม่ใช่เพราะงานหน่วยลับนี้ให้ค่าตอบแทนสูง หน่วยลับเหล่านี้คงไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาลากพวกเขาไป

เดิมทีพวกเขาจงรักภักดีต่อกษัตริย์แห่งซินเจียง กษัตริย์คนนี้ปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างใจกว้าง หน่วยลับเหล่านี้จึงจงรักภักดีต่อเขาอย่างถึงที่สุด

พวกเขาเชื่อฟังคำสั่งของราชินีก็เพราะเกรงใจกษัตริย์

ถ้าราชินีกล้าใช้อำนาจที่ไร้เหตุผลมาข่มขู่พวกเขาจนพวกเขาโกรธ พวกเขาก็บอกเลิกงานและไม่ทำต่อ เธอก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้หรอก

เมื่อได้ยินคำพูดของหัวหน้า อากุ่ยและอีกคนต่างก็มองหัวหน้าด้วยสายตาชื่นชม แข็งกร้าว บ้าบิ่น!

แท้จริงแล้ว ยังมีคนที่เอาเงินไม่อยู่จริงๆ

แม้แต่หัวหน้าก็รู้ว่า ถ้าเขาไปต่อต้านราชวงศ์ซินเจียง ก็เท่ากับตัดเส้นทางหาเงินของเขา

แม้แต่การเป็นหน่วยลับให้ราชวงศ์ซินเจียงหนึ่งเดือน ก็สามารถหาเงินได้มากกว่าที่เขาหาได้ตลอดทั้งปีในต้าเว่ย

แม้แต่รู้ว่าญาติของเขาอาจถูกราชวงศ์ซินเจียงลงโทษเพราะการไม่เชื่อฟังของเขา

หัวหน้าก็ไม่สนใจ

นี่ไม่ใช่ความแข็งกร้าว บ้าบิ่น อะไร!

หัวหน้ารู้ว่าทั้งสองคนคิดอะไรอยู่ในใจ เขาพูดเบา ๆ ว่า “วางใจเถอะ ข้ากล้าทำแบบนี้ ก็ย่อมเตรียมพร้อมทุกอย่างแล้ว ข้าได้ส่งคนไปแอบย้ายครอบครัวแล้ว”

“พระนางตอนนี้ยุ่งมาก ไม่มีเวลาสนใจพวกเรา”

อีกอย่าง เซียวเฉวียนเป็นยังไง นางไม่รู้เหรอ?

ถ้าเซียวเฉวียนตายง่ายขนาดนั้น โลกใบนี้คงไม่มีเซียวเฉวียนแล้ว

จะเหลือให้นางมาวางแผนฆ่าเซียวเฉวียนอีกทำไม!

เดิมทีหัวหน้าวางแผนไว้แล้ว แบบนี้พวกเขาก็สบายใจแล้ว

เพราะการแฝงตัวของหน่วยลับ ทำให้คนของเซียวเฉวียนสืบหามาหลายวันก็ไม่มีความคืบหน้า

เซียวเฉวียนคิดว่า พวกมันคงกลัวถูกเปิดเผย จึงเงียบไป

เนื่องจากเป็นเช่นนั้น จึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเสียเวลากับเรื่องนี้

ตราบใดที่พวกเขายังไม่สิ้นหวัง ก็จะถึงวันที่พวกเขาจะดำเนินการอีกครั้ง เมื่อถึงตอนนั้น เซียวเฉวียนก็สามารถตามรอยต่อไปได้

ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงเรียกคืนอำนาจสี่ที่ทำการสอบสวนเรื่องนี้

ดังนั้น ตระกูลเซียวจึงถือว่าว่างงาน

แต่ข่าวลือเกี่ยวกับตระกูลเซียวก็ยังคงแพร่สะพัด

นายหน้าที่มีชื่ออยู่ในเมืองหลวงต่างก็ขึ้นไปตะโกนเรียกที่ตระกูลเซียวแล้ว สาวๆ หลายคนยังลงไปพบปะกับตัวเองที่หน้าประตูตระกูลเซียว เหตุการณ์นี้สร้างความฮือฮาอย่างมาก ทุกคนไม่เคยเห็นเงาของเซียวเฉวียนตั้งแต่ต้นจนจบ

ยิ่งเป็นการตอกย้ำข่าวลือที่ว่าเซียวเฉวียนไม่ชอบผู้หญิงมากขึ้นไปอีก

ในเมืองหลวงที่มีขนาดใหญ่ ผู้หญิงประเภทไหนไม่มี?

เซียวเฉวียนไม่เคยมองแม้แต่แวบเดียว แถมยังเล่นการหายตัวไป

ผู้ชายปกติจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร?

เมื่อได้ยินดังนี้ เหล่าขุนนางทั้งห้าก็ดูเหมือนจะได้เห็นความหวังอันยิ่งใหญ่ พวกเขาจ้องมองฮ่องเต้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง รอคอยให้ฮ่องเต้ตอบรับพวกเขา

แต่สิ่งที่พวกเขาคาดไม่ถึงก็คือ ฮ่องเต้กลับเปลี่ยนหัวข้ออย่างกะทันหัน และกล่าวว่า “แต่โบราณกล่าวไว้ว่า อาจารย์เปรียบเสมือนบิดา”

“การแต่งงานเป็นเรื่องส่วนตัวของอาจารย์ การที่ข้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวทั้งในด้านความรู้สึกและเหตุผลก็ไม่เหมาะสม?”

หลังจากพูดจบฮ่องเต้ก็เลิกคิ้วขึ้น และมองเหล่าขุนนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

ความหมายโดยนัยคือ พวกท่านก็เป็นลูกชายเหมือนกัน ถ้าจะให้พวกท่านเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแต่งงานของพ่อพวกท่าน พวกท่านคิดว่าเหมาะสมหรือไม่?

คำพูดของฮ่องเต้ทำให้เหล่าขุนนางทั้งห้ารู้สึกผิดหวังอย่างสิ้นเชิง

ใบหน้าของพวกเขาดูแย่ยิ่งกว่ากินแมลงวันเข้าไปเสียอีก

นานแล้วพวกเขาถึงจะตระหนักได้ว่า พวกเขาไม่ควรคาดหวังอะไรจากฮ่องเต้เลย

ฮ่องเต้กับเซียวเฉวียนเป็นพวกเดียวกัน!

ฮ่องเต้รู้ใจเซียวเฉวียนดีที่สุด!

หากเซียวเฉวียนต้องการผู้หญิงคนไหน เขาจะไปขอด้วยตัวเอง หรือบอกกับฮ่องเต้สักคำก็ทำได้ จะไปให้พวกเขาไปส่งทำไมกัน

พวกเขาประมาทเกินไปจริงๆ

ช่างเป็น “ความห่วงใย” ที่สร้างความวุ่นวายจริงๆ

ตามที่เขาพูด พวกเขาไม่ควรมาเลย

ท้ายที่สุด ห้าขุนนางพยักหน้าเป็นเชิงจำลอง จากนั้นหนึ่งในนั้นพูดแทนว่า "พระองค์ทรงพระปรีชาญาณ ข้าพเจ้าคิดไม่รอบคอบรบกวนพระองค์แล้ว"

ฮ่องเต้ยิ้มจางๆ และกล่าวว่า "ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่าท่านทั้งหลายก็ด้วยความหวังดี"

"ความหวังดีของท่าน ข้าจะแทนท่านบอกให้ราชครูฟัง"

อย่าเลย อย่าบอกเชียว

เซียวเฉวียนเป็นคนที่มีความคิดไวมาก หากเขารู้เรื่องนี้ ปฏิกิริยาแรกของเขาก็คือคิดว่าพวกเขามีเจตนาอื่น

แม้ว่าพวกเขาจะมีเจตนาอื่นจริงๆ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถให้เซียวเฉวียนรู้ได้

ขุนนางคนนั้นรีบพูดว่า “พระองค์ทรงพูดเกินจริงแล้ว ข้าพเจ้าทั้งหลายจริงๆ ก็ไม่ได้ทำอะไรสำเร็จเลย เรื่องนี้อย่าบอกให้ราชครูรู้นะ ไม่เช่นนั้น ข้าพเจ้าทั้งหลายจะอายมาก”