ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1611

หลังจากฟังแล้ว เซียวเฉวียนพยักหน้าอย่างครุ่นคิด เขาระงับความเย็นชา พูดอย่างสงบว่า "เก็บเรื่องนี้เป็นความลับก่อน"

การกบฏของเจ้าครองนครไม่ใช่เรื่องแปลกในประวัติศาสตร์จีน

ต้าเว่ยยังเป็นสังคมศักดินาที่มีเจ้าครองนคร ดังนั้นแน่นอนว่าฉากดังกล่าวจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้

เนื่องจากแนวโน้มในทางตรงกันข้าม ทำไมไม่ลองทำตามดูล่ะ?

ในเมื่อเจ้าครองนครต้องการกบฏ ก็ให้พวกเขาเคลื่อนไหวเอิกเกริกขึ้นหน่อย

ปล่อยให้พวกเขาปล่อยลูกธนูโดยไม่ได้ย้อนกลับอีก!

และฮ่องเต้ก็ฉวยโอกาสนี้ สังหารเจ้าครองนครทั้งหมดในคราวเดียว!

ดังนั้น เซียวเฉวียนไม่เพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้ทั้งๆ ที่รู้เรื่องเท่านั้น แต่ยังขอให้เจินฮ่าวเก็บข่าวไว้เป็นความลับและไม่ปล่อยให้ข่าวรั่วไหล

ให้เจ้าครองนครเหล่านั้นคิดว่าแผนการของพวกเขารอบคอบ ไร้ข้อผิดผลาด

ให้พวกเขาวางแผนอย่างกล้าหาญและกบฏอย่างกล้าหาญ!

เมื่อพวกเขายกทัพขึ้นที่เมืองหลวง ก็ถึงเวลาที่ฮ่องเต้จะจับเต่าในโกศ!

เจินฮ่าวดูเข้าใจดีอย่างยิ่ง พยักหน้าแล้วพูดว่า "พี่เซียว ไม่ต้องกังวล ข้าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ"

ที่ประตูเมืองของเมืองหลวง

ฉินหนานและฉินเป่ยเดินทางผ่านภูเขาและแม่น้ำหลายพันลูก พวกเขาเดินทางทั้งวันทั้งคืน ใช้ม้าไปหลายตัวก่อนจะกลับมาถึงประตูเมืองในที่สุด

เมื่อมองดูอักษรตัวใหญ่เมืองหลวงที่อยู่สูงขึ้นไป พี่น้องทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น

การจากกันในครั้งนี้ ถึงกับห่างกันมานานเช่นนี้แล้ว

ช่วงเวลาที่ผ่าน คิดถึงญาติและสหายในเมืองหลวงตลอดเวลา คิดถึงอาหารเลิศรสของเมืองหลวง และเตียงใหญ่แสนสบายที่บ้าน

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ในระหว่างการเดินทางเพื่อทำภารกิจ พวกเขากินหรือนอนหลับได้ไม่ดี

สิ่งเดียวที่ดีที่อยู่ที่นั่นก็คือ พี่น้องทั้งสองยังสามารถอยู่เป็นเพื่อนด้วยกันได้

พี่น้องสองคนมองไปที่ประตูเมืองด้วยน้ำตาคลอ ฉินหนานพูดอย่างมีความสุข "อา! เมืองหลวง ในที่สุดข้าก็กลับมาแล้ว!"

หลังจากพูดอย่างนั้น ฉินหนานก็พลิกตัวและลงจากม้า และพูดกับฉินเป่ยว่า "เร็ว เรารีบเข้าเมืองกันเถอะ ไปให้พี่หญิงและท่านพ่อประหลาดใจกัน!”

ก่อนกลับ พวกเขาเขียนจดหมายถึงทางบ้านและบอกวันกลับ

จริงๆ แล้วพวกเขามาถึงเร็วกว่าที่แจ้งในจดหมายถึงสองวัน

ทางบ้านต้องแปลกใจและประหลาดใจมากแน่ เมื่อรู้ว่าพวกเขากลับมากระทันหัน!

ฮ่าฮ่าฮ่า!

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็นำม้า ยืดอกผายไหล่ผึ่งเดินเข้าไปในเมือง

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาอยู่ห่างจากประตูเมืองเพียงหนึ่งก้าว ทหารสองคนก็ขวางทาง คนหนึ่งอยู่ทางซ้ายและอีกคนหนึ่งอยู่ทางขวา "หยุด!"

ฉินหนานและฉินเป่ยตกตะลึง อะไรกัน? พวกเขาจำเราไม่ได้เหรอ?

ทันใดนั้น ฉินหนานพูดอย่างจริงจังว่า "พี่ชายทั้งสอง เราเป็นคุณชายรองและคุณชายสามของจวนฉิน"

ทหารทั้งสองมองดูพวกเขาทั้งสองอย่างพิจารณาไตร่ตรอง พวกเขาดูค่อนข้างคุ้นตา มีความคล้ายคลึงกับคุณชายรองและคุณชายสามของจวนฉินอยู่บ้าง

แต่คุณชายทั้งสองของจวนฉินใช้ชีวิตที่มีเกียรติมั่งคั่งมาตั้งแต่เด็ก จะใส่เสื้อผ้าราคาถูกเยี่ยงนี้ได้อย่างไร?

ผ้าที่พวกเขาสวมใส่ คือผ้าป่านที่คนสามัญชนทั่วไปสวมใส่

และตัวพวกเขายังมีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวอีกด้วย

บุตรชายของตระกูลขุนนางให้ความสำคัญกับเสื้อผ้เครื่องแต่งกายของตัวเองเป็นอย่างมาก จะปล่อยให้ตัวเองเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

จวนฉินมิได้ตกอับ ยังคงมีเกียรติอย่างสูงจากฮ่องเต้

ทหารคนหนึ่งกล่าวอย่างเหน็บแนมว่า "พวกเจ้าเป็นคุณชายรองและคุณชายสามของจวนฉิน? ข้าก็เป็นใต้เท้าเซียวของจวนเซียวแล้วล่ะ!"

"มิต้งมาพูดเรื่องไร้สาระเหล่านี้ บอกมาเร็ว พวกเจ้ามาจากที่ใด ชื่ออะไร มาทำอะไรในเมืองหลวง?"

ฉินหนานกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พูดว่า "พวกข้าเป็นคนจวนฉินจริงๆ"