ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1637

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เจ้าครองนครไม่พอใจกับการรักษาผืนแผ่นดินให้สงบเพียงส่วนหนึ่งที่มุมหนึ่งเท่านั้น

วันหนึ่งพวกเขาจะกบฏและต้องการยึดดินแดนเหล่านี้เป็นของตนเอง

ไม่ เจ้าครองนครเหล่านี้เริ่มวางแผนกบฏ

แม้ว่าฮ่องเต้มีแผนที่จะลดข้าราชบริพารด้วย แต่หากพวกเขาไม่มีเจตนาที่จะกบฏ พวกเขาก็ควรปฏิบัติตามการเตรียมการของราชสำนักแทนที่จะวางแผนกบฏ

การจะบอกว่าเว่ยอี้หรานเป็นผู้ยุยง มันก็แค่ใช้เว่ยอี้หรานเป็นแพะรับบาป

มีสุภาษิตที่ว่า ถ้าวัวไม่อยากดื่มน้ำ จะบังคับให้ดื่มน้ำได้อย่างไร?

แน่นอนว่ามันไม่สามารถทำได้

ตามที่เซียวเฉวียนกล่าว เจ้าครองนครเหล่านี้มีความคิดเช่นนั้น แต่เว่ยอี้หรานเปิดผ้าที่ปกติดความออัปยศอดสูขึ้นมา

แน่นอนว่าเซียวเฉวียนไม่สามารถบอกคำพูดเหล่านี้กับฮ่องเต้ได้

แต่ฮ่องเต้เป็นคนฉลาด และเซียวเฉวียนได้สอนบทเรียนกับเขาแล้วในระหว่างการกบฏวังหลังในวัง ด้วยคำพูดที่เขาเพิ่งพูด ฮ่องเต้ควรจะสามารถเข้าใจได้ว่าเซียวเฉวียนหมายถึงอะไร

หลังจากได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียน เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในไม่ช้าเขาก็คิดออกและพูดอย่างสงบว่า "เจ้านายของฮ่องเต้พูดถูก ข้าควรจะจำคำสอนของราชครู"

หลังจากพูดอย่างนั้น แววตาก็แวบขึ้นมาใน ดวงตาของฮ่องเต้ ความรู้สึกสูญเสียชั่วขณะ

แม้ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ แต่เขาก็ยังคงปรารถนาที่จะได้รับการปฏิบัติอย่างเป็นมิตรจากผู้อื่นเหมือนคนปกติ เชื่อในความงามของโลกใบนี้ และเชื่อในความรักที่แท้จริง

แต่เขารู้ว่าในฐานะฮ่องเต้ที่นั่งอยู่ในตำแหน่งที่สูงนี้และได้รับความเคารพจากผู้คนหลายพันคน เขาถูกกำหนดให้ต้องเหงา

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะบอกเขาเรื่องนี้แล้ว แต่เขาก็เข้าใจ

แต่ทุกครั้งที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสูญเสียเล็กน้อย

เซียวเฉวียนยังคงสังเกตเห็นร่องรอยการสูญเสียของเขา เซียวเฉวียนพูดเบาๆ ว่า "ฝ่าบาท เส้นทางสู่ฮ่องเต้นั้นไม่ง่ายที่จะเดิน ในฐานะฮ่องเต้ ไม่เพียงแต่แบกรับประเทศที่มีนามสกุลเว่ยเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความคาดหวังและอนาคตของราษฎรหลายพันคนด้วย"

พลาดไปแค่เส้นผมก็พลาดไปนับพันไมล์แล้ว

หากเขาเชื่อใจผู้อื่นอย่างใจง่าย เขาก็มีแนวโน้มที่จะนำความทุกข์ทรมานไม่รู้จบมาสู่คนนับพันเหล่านี้

ดังนั้นในฐานะฮ่องเต้เจ้าไม่ควรคาดหวังว่าจะสามารถไว้วางใจใครได้ ความผูกพันทางครอบครัว และความงามของโลกเหมือนคนปกติ

ความงามของโลกเป็นผลมาจากจิตใจอันบริสุทธิ์ของฮ่องเต้และความปรารถนาเล็กน้อย

เฉพาะเมื่อฮ่องเต้ยังคงบริสุทธิ์ ไม่วอกแวก และไม่ได้รับผลกระทบจากอารมณ์เท่านั้น เขาจึงจะสามารถตัดสินผู้คนและเหตุการณ์ต่างๆ ด้วยสายตาของผู้ยืนดูได้

สิ่งที่เรียกว่าผู้เล่นมักดูเกมไม่ออก แต่ผู้ชมมักอ่านเกมได้ เป็นเช่นนี้

หลังจากฟังคำพูดของเซียวเฉวียน ฮ่องเต้ก็ตื่นขึ้นมาราวกับตื่นจากความฝัน

เซียวเฉวียนพูดถูก เขาไม่ควรคาดหวังเรื่องนี้

ฮ่องเต้กล่าวด้วยสีหน้ามุ่งมั่นว่า "ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร"

เมื่อคำว่า "ขอบ" มาถึงริมฝีปาก ฮ่องเต้ก็รีบรับคำนั้นกลับคืนมา

เงินถูกส่งไปเพียงไม่กี่วันเท่านั้น และฮ่องเต้ไม่ต้องการให้เซียวเฉวียนขูดรีดอีกเพียงเพราะคำว่า "ขอบคุณ"

เซียวเฉวียนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ช่างเป็นเด็กที่สามารถสอนได้จริงๆ

เมื่อมาถึงจุดนี้ เซียวเฉวียนรู้สึกว่าหัวข้อนี้ไปไกลเกินไป เขาจึงนำมันกลับมา “เท่าที่ทราบ ฝ่าบาท เว่ยเชียนชิวเคยยื่นกิ่งมะกอกให้กับท่านอ๋องทั้งสองคนหรือไม่?”

ฮ่องเต้ตรัสโดยไม่ตอบ คิดว่า "แน่นอนอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม เสด็กอาทั้งสองปฏิเสธ"

เซียวเฉวียนเลิกคิ้วด้วยท่าทางที่น่าสนใจ "ฝ่าบาท พระองค์ก็ทรงลองคิดดูเถิด ท่านอ๋องทั้งสองยังคงมีชีวิตอยู่ได้อย่างปลอดภัยและมั่นคงหลังจากนั้น ปฏิเสธกิ่งมะกอกที่เว่ยเชียนชิวเสนอ พวกเขาจะเป็นคนเรียบง่ายได้หรือไม่?”

ช่างเป็นคำที่ปลุกผู้ฝันให้ตื่น

ในอดีตฮ่องเต้ยังทรงพระเยาว์และไม่เคยคิดถึงระดับนี้เลย นอกจากนี้ ท่านอ๋องทั้งสองยังสุภาพและมีน้ำใจต่อราชสำนัก ดังนั้น ความประทับใจของฮ่องเต้ที่มีต่อท่านอ๋องทั้งสองจึงยังคงอยู่ในระดับคนดีเสมอ

จิตใจมนุษย์บางครั้งก็แปลกมากและมีแนวโน้มไปสู่อคติ หากไม่มีเหตุการณ์พิเศษที่จะล้มล้างแนวคิดอุปาทาน แนวคิดนั้นก็จะยังคงอยู่ในจิตใจเหมือนเดิม

นี่คือความประทับใจของฮ่องเต้ที่มีต่อท่านอ๋องทั้งสองคน