ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1780

เมื่อเรื่องเหล่านี้เสร็จสิ้น เซียวเฉวียนก็สามารถพาครอบครัวของเขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้

เขาหวังว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วๆ นี้ ดังนั้นเขาจึงต้องการ จบเรื่องเหล่านี้โดยเร็ว

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้นักปราชญ์ยังคงลอยนวลอยู่ และยังมีโอกาสที่จะทำร้ายนักรบต่อไป เซียวเฉวียนจึงต้องหาตัวเขาให้พบเพื่อหยุดยั้งการฆาตกรรม

แต่ตอนนี้ยังไม่มีเบาะแส เซียวเฉวียนจึงต้องกลับไปเมืองหลวง เขาไม่สามารถอยู่ที่เกาะนกกสาได้นาน

พูดมาทั้งหมด สรุปก็คือ ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร ข้าก็ต้องกลับเมืองหลวง

อย่างไรก็ตาม เซียวเฉวียนก็จากเมืองหลวงไปนานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว เขาต้องกลับไปดูจวนเซียว ไปดูองค์หญิงต้าถงและเซียวหมิงชิว

นอกจากนี้ เขายังต้องไปดูว่าหอปี๋เซิ่งและบ่อนพนันได้รับการบูรณะใหม่เป็นอย่างไร

เซียวจิงรู้ดีว่าเซียวเฉวียนอยู่ที่เกาะนกกระสาได้ไม่นาน แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่เต็มใจ แต่เธอไม่ได้รั้งเซียวเฉวียนไว้ เธอยิ้มและพูดว่า “เมื่อพี่ชายกลับไปแล้ว อย่าลืมทักทายพี่สะใภ้และหลานสาวจากจิงเอ๋อร์ด้วย”

เซียวเฉวียนยิ้มจางๆ และพูดว่า “แน่นอน พวกเจ้าอยู่ดูแลตัวเองนะ เจอกันใหม่”

เมื่อตัดสินใจแล้ว เสี่ยวเซียนชิวก็ไม่อยากพูดอะไรอีก เธอเพียงมองเซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋จากไป

ร่างของพวกเขาหายไปจากสายตาในพริบตา

มาอย่างรีบร้อน ไปอย่างรีบร้อน

อาสือกลับไปทำงานต่อ

เซียวจิงพาเสี่ยวเซียนชิวกลับไปที่พักของเธอ

ในสมัยโบราณ การมีวิชาตัวเบาทำให้การเดินทางสะดวกสบาย และการมีวิชานี้ยิ่งทำให้การเดินทางสะดวกยิ่งขึ้น รวดเร็วกว่าเครื่องบินในยุคปัจจุบัน

ในเวลาไม่ถึงหนึ่งดอกไม้ธูป เซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋ก็กลับมาถึงเมืองหลวง

พวกเขาไม่ได้หยุดที่ประตูเมือง แต่ตรงไปที่จวนเซียว

สิ่งแรกที่พวกเขาทำเมื่อกลับมาถึงจวนเซียวคือเทมันเทศที่ซ่อนอยู่ในภาพชุนเซี่ยว ออกมา

เซียวเฉวียนนำมันเทศที่ขุดจากเกาะนกกระสากลับมาครึ่งหนึ่ง

ดังนั้น เมื่อเทมันเทศทั้งหมดออกมา มันเทศจึงกองรวมกันเป็นภูเขาเล็กๆ

ทุกคนในจวนเซียวรู้ดีว่ามันเทศอร่อยแค่ไหน ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นมันเทศมากมาย ดวงตาของพวกเขาก็เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น มากกว่าตอนที่พวกเขาเห็นเงินสีขาว

แม้ เงินที่พวกเขาเห็น ส่วนใหญ่จะไม่เข้ากระเป๋าของพวกเขา แต่กองมันเทศนี้ พวกเขาจะได้กินแน่นอน

ก่อนหน้านี้ เซียวเฉวียนเคยนำเถาของมันเทศกลับมาเมืองหลวง ปลูกมันเทศและพวกเขามีโอกาสได้ลองชิม แต่ไม่จุใจ

ตอนนี้เซียวเฉวียนนำมันเทศกลับมาเยอะขนาดนี้ พวกเขามีความสุข

เฉวียนอีพูดด้วยสายตาที่เป็นประกายว่า “นายท่าน ท่านไปเอามันเทศมาจากไหนเยอะขนาดนี้ขอรับ?”

เซียวเฉวียนตอบอย่างเย็นชาว่า “เกาะนกกระสา”

เขาหยุดชั่วครู่แล้วพูดต่อว่า “พวกเจ้าหาที่เก็บมันเทศเหล่านี้ไว้ อยากกินก็ต้มกินได้”

เซียวเฉวียนเคยบอกวิธีการกินมันเทศหลายแบบกับคนเหล่านี้แล้ว ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก

เฉวียนอีและคนอื่นๆ ตอบว่า “ขอรับ นายท่าน!”

จากนั้นเซียวเฉวียนก็สั่งให้คนหาถุงปุ๋ยมาใส่มันเทศจนเต็มครึ่งถุง

คนในบ้านอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเซียวเฉวียนจะเอาถุงมันเทศนี้ไปที่ไหน

เซียวเฉวียนพูดอย่างเย็นชาว่า “เอาไปเข้าวังถวายให้กับฝ่าบาท”

ฮ่องเต้คิดถึงมันเทศมานานแล้ว ตอนนี้เซียวเฉวียนเอา กลับมา ก็เลยใส่ถุงเอาไปให้เขา

มันเทศไม่เยอะ เพราะคนในจวนมีเยอะที่จะต้องกิน ฮ่องเต้ก็ประหยัดๆ กินให้น้อยๆ

ถ้าอยากกินมาก ฮ่องเต้ก็สามารถสั่งให้คนปลูกได้ เพราะในวังมีแรงงานและพื้นที่มากมาย

ถ้าฮ่องเต้ไม่เสียดาย สวนหลวงก็สามารถปลูกมันเทศได้ เพียงพอให้คนในวังกินได้

สรุปว่า ถ้าอยากปลูก ที่ไหนก็สามารถปลูกมันเทศได้

เมื่อได้ยินว่ามันเทศเป็นของฮ่องเต้ ทุกคนก็สงสัยว่า เซียวเฉวียนเอา กลับมาเยอะขนาดนี้ แต่ให้ฮ่องเต้แค่ครึ่งถุง เซียวเฉวียนงกกับฮ่องเต้หรือเปล่า?

แม้จะรู้สึกประหลาดใจ แต่ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่ง ฮ่องเต้พูดว่า “ท่านราชครูพูดอะไรเช่นนั้น ข้าดีใจมากที่ราชครูเอา มาให้ ข้าจะไปให้รางวัลน้อยได้อย่างไร?”

ก็แค่น้อยไปหน่อย กลับมาคราวหน้าก็เอา มาให้เยอะๆ

น้อยไปหน่อย แต่ก็พูดไม่ได้

มิฉะนั้น ใบหน้าของกษัตริย์จะเอาไว้ที่ไหนได้?

เซียวเฉวียนยิ้มเบาๆ พูดว่า “ดี ดีแล้ว”

หลังจากพูดจบ เซียวเฉวียนก็หาที่นั่งลงอย่างสบาย ๆ

ในการเข้าเฝ้าครั้งนี้ นอกจากจะนำมันเทศมาถวายแล้ว ยังมีบางเรื่องที่เซียวเฉวียนต้องการรายงานและตรึกตรองกับฮ่องเต้

ฮ่องเต้องค์กลับไปที่บัลลังก์ มองเซียวเฉวียนด้วยความสนใจ “ราชครูกลับมายังเมืองหลวงเมื่อใด?”

ตอนนี้เซียวเฉวียนควรอยู่ข้างนอกเพื่อตามหาที่อยู่ของนักปราชญ์และล้างมลทินให้ตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ฮ่องเต้รู้สึกดีใจที่เซียวเฉวียนกลับมา เขามีบางเรื่องอยากพูดกับเซียวเฉวียน ต้าเว่ยสามารถยึดครองดินแดนซินเจียงได้ ส่วนหนึ่งต้องยกความดีความชอบให้กับกลยุทธ์ของเซียวเฉวียน

ตอนนี้ซินเจียงกถูกรวมเข้าเป็นส่วนหนึ่งของต้าเว่ย อยู่ภายใต้การปกครองของต้าเว่ยนับเป็นเรื่องที่น่ายินดี

แต่ถ้าพูดถึงการให้รางวัล นอกจากจะให้รางวัลเซียวเฉวียนด้วยทองคำและเครื่องประดับแล้ว ฮ่องเต้ก็คิดไม่ออกว่าจะให้อะไรกับเซียวเฉวียน

ท้ายที่สุดเซียวเฉวียนก็เป็นราชครูแล้ว ตำแหน่งก็สูงถึงสี่ชั้น ยังเป็นประมุขแห่งชิงหยวน

ตำแหน่งอัครเสนาบดีที่อยู่เหนือคนหมื่นคน อยู่ใต้คนเดียว แม้จะสูงศักดิ์ แต่ตำแหน่งนี้ก็ถูกมอบให้กับจางจิ่นแล้ว จึงไม่สามารถมอบให้เซียวเฉวียนได้

อีกอย่าง เซียวเฉวียนก็ไม่มีความคิดที่จะเป็นอัครเสนาบดี แม้ว่าตำแหน่งอัครเสนาบดีจะว่างอยู่ เซียวเฉวียนก็คงไม่ต้องการ

คิดไปคิดมา ฮ่องเต้จึงตัดสินใจตอบสนองความต้องการของเขา โดยตัดสินใจให้รางวัลเซียวเฉวียนด้วยทองคำห้าร้อยตำลึง

นอกจากนี้ ฮ่องเต้ต้องการถามเซียวเฉวียนต่อหน้าว่า เขามีความต้องการอื่นใดอีกหรือไม่ เพียงฮ่องเต้สามารถทำได้ ฮ่องเต้ก็จะพยายามตอบสนองให้

เซียวเฉวียน เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ถ้าเป็นไปได้ ข้าพเจ้าอยากให้ฝ่าบาทให้รางวัลแก่ข้าด้วยทองคำและเครื่องประดับเพิ่มเติมอีกสักหน่อย”