ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1806

เซียวเฉวียนมองเจี้ยนจงด้วยสายตาเฉยเมย พูดว่า “หรือว่าเจ้าถูกเจี้ยนจงคุมนานเกินไป จนลืมสิ่งประดิษฐ์สมัยใหม่ของพวกเราไปแล้ว?”

เซียวเฉวียนพูดประโยคนี้กับเว่ยอวี๋

ในละครและภาพยนตร์จีนกำลังภายในสมัยใหม่ มักมีการใช้ศาสตร์การมุดดินอยู่บ่อยๆ

หลายสิ่งหลายอย่างที่ปรากฏในละคร มีอยู่ในยุคสมัยนี้ ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่คนในยุคนี้จะรู้ศาสตร์การมุดดิน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจี้ยนจงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พูดว่า “ใครบอกว่าข้าลืม?”

แน่นอนว่าเขาไม่ได้ลืม เพียงแต่ว่าอยู่ที่ตึกชิงหยวนมาเป็นเวลานาน ใช้ชีวิตเรียบง่ายมาหลายเดือน เจี้ยนจงจึงไม่ได้นึกถึงเรื่องสมัยใหม่ไปชั่วขณะ

พูดอีกอย่างก็คือ หลังจากเจี้ยนจงเข้าสิงเว่ยอวี๋ของเขาก็ค่อยๆ เข้าควบคุมร่างของเว่ยอวี๋ถูกผลักไปอยู่ข้างๆ

หลายสิ่งหลายอย่างที่เกี่ยวข้องกับยุคปัจจุบัน เจี้ยนจงจะเลือกที่จะลืมมันชั่วคราว เว้นแต่ว่าจะมีประโยชน์

เหมือนอย่างตอนนี้ เมื่อเซียวเฉวียนพูดถึงเรื่องนี้ เจี้ยนจงก็อยากมี

การที่สำนักหมิงเซียนมีศาสตร์การมุดดิน ทำให้เสวียนอวี๋ตกใจมาก

ย้อนกลับไปตอนที่เสวียนอวี๋ยังเป็นลูกศิษย์ที่รักของนักปราชญ์ เขาอยู่เคียงข้างเซียนเสมอ ช่วยเหลือเขาในทุกเรื่อง

พูดได้ว่าว่าเขาเป็นคนที่สนิทกับนักปราชญ์มากที่สุด

แต่นักปราชญ์กลับปิดบังเรื่องศาสตร์การมุดดินไม่ยอมบอกเสวียนอวี๋

แต่เห็นนักปราชญ์มีจิตใจระแวงแค่ไหน

พูดได้ว่านักปราชญ์ไม่เคยคิดจะจริงใจกับเสวียนอวี๋

ฮึ!

ไอ้แก่คนนี้!

มีของเล่นสนุกๆ แบบนี้ แต่ไม่ยอมบอกเสวียนอวี๋!

โชคดีที่เสวียนอวี๋รู้ตัวได้เร็ว เชื่อคำพูดของเซียวเฉวียน และทรยศต่อนักปราชญ์

ไม่เช่นนั้น การทำงานให้กับคนอย่างนักปราชญ์ คงไม่มีค่าอะไร

อยู่กับเซียวเฉวียนยังดีกว่า!

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เสวียนอวี๋ก็เคลื่อนไหวร่างกายอย่างว่องไว ดิ่งลงไปในรูบนพื้นดินเหมือนปลาไหล

เมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเฉวียนรีบตะโกนว่า “เสวียนอวี๋ระวังตัวด้วย!”

นักปราชญ์เป็นคนเจ้าเล่ห์ ไม่อาจคาดเดาได้ว่าเขาจะวางกับดักอะไรไว้ในอุโมงค์

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสียงของเสวียนอวี๋ก็ดังมาจากอุโมงค์ว่า “อย่าห่วงครับท่านลุง ข้าจะระวัง”

ในโลกนี้ ใครคือคนที่เข้าใจเซียนมากที่สุด?

นอกจากเซียวเฉวียนก็คือเสวียนอวี๋

หลังจากใช้เวลาประมาณครึ่งถ้วยชา เสวียนอวี๋ก็กลับขึ้นมาจากอุโมงค์

เขาตบดินบนตัวเบาๆ พูดว่า “อุโมงค์นี้ไม่ยาว”

ใช้เวลาเพียงครึ่งถ้วยชา

แสดงว่านักปราชญ์ยังฝึกฝนศาสตร์การมุดดินไม่เก่ง

ถ้าตอนแรกเซียวเฉวียนและคนอื่น ๆ ไล่ตามนักปราชญ์พวกเขาน่าจะตามนักปราชญ์ทัน

น่าเสียดายที่ไม่มีคำว่าถ้า

นักปราชญ์หนีรอดไปได้!

อย่างไรก็ตาม ด้วยประสบการณ์ครั้งนี้ ครั้งต่อไปที่นักปราชญ์คิดจะหนี คงจะไม่ง่ายอย่างนี้แล้ว!

เมื่อนักบุญหนีไป เหล่าทาสคุนหลุนที่ตกใจกลัวก็มองไปที่เซียวเฉวียนและคนอื่น ๆ จากนั้นชาย หญิง เด็ก และคนชราทั้งหมดก็ผลักลงคุกเข่าบนพื้นพร้อมกันและพูดว่า “ขอบคุณท่านใต้เท้าที่ช่วยชีวิต!”

เซียวเฉวียนและคนอื่น ๆ ช่วยชีวิตพวกเขาอีกครั้ง

ต้องบอกว่าเซียวเฉวียนคือดาวนำโชคของพวกเขา!

จากนั้นทาสคุนหลุนก็ก้มหัวให้ทุกคน

ก้มหัวอีกแล้ว?

เซียวเฉวียนไม่ชอบให้คนอื่นก้มหัวให้เขา

เขาจึงรีบส่งสัญญาณให้ไป๋ฉี่ ไป๋ฉี่เข้าใจและรีบเดินไปข้างหน้าและพูดว่า “ทุกคนลุกขึ้นเร็วเข้า”

หลังจากติดตามเซียวเฉวียนมาเป็นเวลานาน ไป๋ฉี่รู้ดีว่าเซียวเฉวียนไม่ชอบให้คนคุกเข่าและก้มหัวให้เขา

เมื่อเสวียนจิ้งเห็นว่านักปราชญ์ไม่กลับมาเป็นเวลานาน เขาคิดว่านักปราชญ์จะไม่กลับมาในคืนนี้ จึงเข้านอนเร็ว

ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงดัง ขณะที่เขากำลังนอนหลับอย่างสบาย

เมื่อแสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา เสวียนจิ้งก็เห็นว่าคนที่เข้ามาคือนักปราชญ์

เขาจุดเทียน ถูตาที่ง่วงนอนและพูดว่า “อาจารย์ ท่านกลับมาดึกทำไม?”

บ้านหลังนี้มีเพียงห้องว่างเพียงห้องเดียว ศิษย์อาจารย์จึงต้องอยู่ด้วยกัน

โชคดีที่ห้องนี้ค่อนข้างกว้าง วางเตียงสองเตียงได้ สองคนพอจะนอนได้

นักปราชญ์มีใบหน้าเคร่งเครียด ไม่ได้ตอบคำถามของเสวียนจิ้ง

ด้วยแสงเทียนเสวียนจิ้งเห็นว่าใบหน้าและร่างกายของนักปราชญ์เปื้อนโคลนมากมาย เขาดูเหมือนเพิ่งคลานออกมาจากพื้นดิน

นักปราชญ์ที่รักความสะอาดเสมอ กลับมาในสภาพแบบนี้?

นักปราชญ์ออกไปทำอะไรมา?

เขาได้พบกับเซียวเฉวียนหรือไม่ และถูกเซียวเฉวียนขยี้จนหน้าแหก?

แต่ดูจากร่างกายของเขา นอกจากโคลนแล้ว ก็ไม่มีบาดแผล

ดูไม่เหมือนถูกเซียวเฉวียนกลั่นแกล้ง

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเสวียนจิ้งจะอยากรู้อยากเห็น แต่เมื่อนักปราชญ์ไม่พูด เขาก็ไม่กล้าถาม เขากลัวว่าจะพูดอะไรผิดและทำให้นักปราชญ์โกรธ

ดังนั้น เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อและพูดด้วยความห่วงใยว่า “อาจารย์ ท่านเหนื่อยแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”

ทันใดนั้น นักปราชญ์ก็พูดว่า “ข้าหิว มีอะไรกินไหม?”

นี่มัน...

ดึกแล้ว ไปหาอะไรกินได้ที่ไหน?

เสวียนจิ้ง รู้สึกอึดอัด

ในขณะที่เขากำลังกังวลว่าจะตอบคำถามของนักปราชญ์อย่างไร นักปราชญ์ก็พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “อะไรกัน ข้าอยากกินอะไรสักอย่าง ก็ไม่ได้หรือ?”