ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1966

แทนที่จะคิดเองไปเรื่อยที่นี่ ย่าเหยียนไม่สู้เข้าไปที่ถ้ำ สำรวจด้วยตัวเอง

เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีอย่างไม่คาดคิดของเซียวเฉวียนและสัตว์สงครามทั้งสอง ย่าเหยียนจึงได้วางม่านกำบังไว้เพื่อปกป้องตัวเองก่อนเข้าไป

หลังจากการเตรียมการเสร็จสิ้น ย่าเหยียนก็เดินเข้าไปในถ้ำอย่างระมัดระวัง

ตลอดทาง ย่าเหยียนก็ปลอดภัยดี และเธอก็ไม่ถูกโจมตีแต่อย่างใด

ในเวลานี้ ท้องฟ้ามืดแล้ว และถ้ำก็มืดยิ่งขึ้น ย่าเหยียนไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นในถ้ำ

เธอหยิบตะบันไฟมาจากที่ไหนสักแห่ง และเก็บหญ้าแห้งบนพื้นแล้วจุดไฟ

ด้วยแสงไฟ ย่าเหยียนก็มองไปรอบๆ ถ้ำทั้งหมด

ถ้ำมีขนาดใหญ่และหญ้าแห้งบนพื้นทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจ

จะเห็นได้ว่า มีการจัดเตรียมไว้อย่างพิถีพิถัน

นอกจากนี้ ยังมีเข่งนึ่งซาลาเปาสองเข่งในถ้ำ เข่งนี่ไม่ตรงกับซาลาเปาสองเข่งที่เซียวเฟิงเอามาจากการอาละวาดที่ถนนชางเฉิงหรอกหรือ?

แต่เซียวเฉวียนและสัตว์สงครามทั้งสองนั้นไม่ปรากฏให้เห็นเลย

จากนี้จะเห็นได้ว่าเซียวเฉวียนต้องหนีไปอีกแล้ว!

คราวนี้ ย่าเหยียนผู้ไม่เคยใช้ภาษาหยาบคาย อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งด้วยความโกรธ “แม่งเอ้ย!”

เซียวเฉวียนไฉนจึงหลบหนีก่อนเธอหนึ่งก้าวตลอดได้อย่างไร?

หากเซียวเฉวียนได้รู้แนวคิดนี้ เซียวเฉวียนจะบอกเธอด้วยรอยยิ้มอย่างแน่นอนว่า ไม่เพียงแต่นำหน้าไปหนึ่งก้าวเท่านั้น แต่มันเร็วกว่าตั้งครึ่งวันอีกด้วย

ในเวลานี้เซียวเฉวียนได้กลับมาถึงจวนเซียว ใช้ชีวิตโดยปราศจากความกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้า

ทันทีที่เขากลับบ้าน เขาขอให้เฉวียนอีทำโจ๊กปรุงรสให้เขา

ที่ว่าโจ๊กปรุงรส คือการใส่เครื่องปรุงรสต่างๆ ลงในโจ๊ก

ยังสามารถเพิ่มเนื้อสัตว์ประเภทต่างๆ ได้ เช่น ใส่เนื้อหมู เนื้อวัว เนื้อแกะ หรือไข่ก็ได้

พูดง่ายๆ ก็คือ โจ๊กหมู โจ๊กไข่ เป็นต้น

เซียวเฉวียนได้สอนคนในบ้านถึงวิธีการปรุงอาหารที่อร่อยแล้ว ตราบใดที่พวกเขาทำตามคำแนะนำของเซียวเฉวียน อาหารที่ปรุงออกมาก็ไม่ต่างกัน

ตราบใดที่มันทำโดยพวกเขา เซียวเฉวียนก็ไม่เลือกกิน

ส่วนจะทำโจ๊กแบบไหนนั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวเฉวียนอีเอง

ท้ายที่สุดแล้ว เซียวเฉวียนไม่รู้ว่ามีส่วนผสมอะไรอยู่ในบ้านบ้าง ดังนั้นเขาจึงให้เฉวียนอีปรุงตามใจ

ในช่วงที่เขาหนีเอาชีวิตรอด เซียวเฉวียนคิดถึงอาหารในจวนเซียวอย่างมาก แม้ว่าจะไม่ใช่อาหารมื้อใหญ่ที่มีทั้งปลาและเนื้อ แต่ก็ยังอร่อย

ต่างจากช่วงเวลานี้ เซียวเฉวียนไม่กินซาลาเปา ก็หมั่นโถว พูดตามตรง มันกลืนยากเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม อาหารของคนในท้องถิ่นนั้นมีแค่นี้ ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงทำได้เพียงให้อิ่มท้องเท่านั้น

แม้แต่อาหารจานเด่นในโรงเตี๊ยมก็ยังไม่ถึงหนึ่งในสิบที่ดีเท่ากับอาหารในจวนเซียว

ดังคำกล่าวที่ว่าการเปลี่ยนจากความประหยัดไปสู่ความหรูหรานั้นเป็นเรื่องง่าย แต่การเปลี่ยนจากความฟุ่มเฟือยไปสู่ความประหยัดนั้นเป็นเรื่องยากเซียวเฉวียนเคยชินกับการทานอาหารที่เลิศรส หากจู่ๆ เขากินอาหารที่ทำโดยคนพื้นเมืองในท้องถิ่น แม้แต่อาหารจานเด่น ก็ไม่อร่อย

แต่เมื่อไม่มีทางเลือก เซียวเฉวียนจึงกินจนอิ่มท้องอย่างไม่เต็มใจ

พูดตามตรง แม้แต่มันเทศย่างก็ยังอร่อยกว่าอาหารจานเด่นของโรงเตี๊ยมเหล่านั้น อย่างไรก็ตาม เซียวเฉวียนไม่ได้นำมันเทศไปด้วยมากมาย และได้ใช้หมดแล้ว

ท้ายที่สุดแล้ว เซียวเฉวียนไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เมื่อเขาออกมาจากเกาะนกกระสา

หลังจากผ่านไปสักพัก เฉวียนอีก็นำโจ๊กหมูชามใหญ่ที่มีกลิ่นหอมมาให้เซียวเฉวียน ยังมีต้นหอมสับลอยอยู่ในโจ๊กเล็กน้อย โจ๊กทั้งชามก็ดูน่าสนใจทีเดียว

เมื่อเซียวเฉวียนทานข้าวเสร็จ เห็นก้นชาม เฉวียนอีก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า "นายท่าน เติมอีกหรือไม่? ในหม้อยังมีอีก"

เซียวเฉวียนตักโจ๊กช้อนสุดท้ายในชามเข้าไปในปากของเขา ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็น อิ่มแล้ว”