ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2025

"บูม!"

ด้วยเสียงอันดัง พู่กันเฉียนคุนก็ฟื้นคืนอิสรภาพอีกครั้ง

แสงของพวกเขาส่องตรงไปที่ย่าเหยียน

เป็นไปได้ไง?

ย่าเหยียนหลบและรู้สึกสงสัย ไม่ว่าพู่กันเฉียนคุนจะทรงพลังแค่ไหน มันก็เป็นเพียงอาวุธทางจิตวิญญาณและไม่สามารถทะลุผ่านม่านกำบังของเธอได้อย่างง่ายดาย

เรื่องนี้ต้องมีความลับแน่ๆ

ใช้โอกาสขณะที่กิเลนติดกับดัก ย่าเหยียนก็บินตามพู่กันเฉียนคุน ด้วยความเร็วและความแข็งแกร่งของเธอ เธอยังคงสามารถจัดการกับพู่กันเฉียนคุนได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อพู่กันเฉียนคุนเห็นเธอเคลื่อนไปทางพวกมัน พู่กันทั้งสองที่เดิมลอบไว้ด้วยกัน พวกมันก็แยกตัวออกจากกันทันที ทำให้ยากสำหรับย่าเหยียนที่จะจับพู่กันทั้งสองในคราวเดียว

ในเวลาเดียวกัน พู่กันทั้งสองก็ร่วมมือกันโดยมีเป้าหมายไปที่โอกาสที่จะสาดแสงให้กับย่าเหยียน

การกระจัดกระจายของพวกเขาทำให้ย่าเหยียนรู้สึกหนักใจเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะด่าทอในใจ ช่างเป็นเหมือนเจ้านายของมันจริงๆ เจ้าเล่ห์เช่นเดียวกับเซียวเฉวียน

ปฏิบัติการของพู่กันเฉียนคุน ทำให้ย่าเหยียนโกรธได้สำเร็จอีกครั้ง

แต่เธอจะนิ่งงันง่ายขนาดนี้ได้ยังไง!

เมื่อเห็นว่าเธอมีจำนวนมากกว่าเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมองหาผู้ช่วย “อาเหมิง!”

อาเหมิงได้ยินเสียงและพูดด้วยเสียงอันดังว่า “คารวะเจ้าสำนักเหยียน!”

เขาดูกล้าหาญมากและดวงตาของเขาก็เช่นกัน ซ่อนรัศมีการฆาตกรรมอันแข็งแกร่ง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนชื่นชอบการเข่นฆ่า

รัศมีแห่งการฆาตกรรมนั้นแข็งแกร่งกว่าของลูกน้องทั้งสามก่อนย่าเหยียน

คนของย่าเหยียนน่าจะแข็งแกร่งพอสมควร และรัศมีการฆ่าของพวกเขาก็แข็งแกร่งมากจนยากที่จะรับมือ

ย่าเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า "มานี่ ช่วยข้าทำลายพู่กันทั้งสองด้ามนี้หน่อย!"

แม้แต่ตัวย่าเหยียนเองก็ยังติดอยู่กับพู่กันเฉียนคุนจนถึงตอนนี้ เธอไม่สามารถทำอะไรกับพู่กันเฉียนคุนได้ แต่เธอใช้น้ำเสียงเช่นนี้ ราวกับว่าอาเหมิงมีพลังทำลายพู่กันเฉียนคุนได้จริงๆ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง คำพูดเหล่านี้ทำให้เซียวเฉวียนมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี แต่เซียวเฉวียนไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร

เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ทุกการเคลื่อนไหวของอาเหมิง

แต่เมื่ออาเหมิงได้รับคำสั่งแล้วดึงหอกออกมาจากอากาศ เขาก็กระพริบหายตัว บังคับตัวเองไปทางพู่กันเฉียนคุน!

เมื่อมีคนเพิ่มอีกคนหนึ่ง พู่กันเฉียนคุนก็ไม่สามารถโจมตีย่าเหยียนได้พร้อมๆ กัน และต้องระวังการลอบโจมตีของอาเหมิง

สถานการณ์แบบสองต่อหนึ่งแต่เดิมได้กลายเป็นสถานการณ์แบบตัวต่อตัวแล้ว

ดูเหมือนอาเหมิงจะไม่กลัวแสงของพู่กันเฉียนคุน แม้ว่าแสงสีแดงจะยิงตรงมาที่เขา แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะหลบ เขาโบกหอกในมือแล้วโจมตีไปที่พู่กันเฉียนคุนอันสั้น

เมื่อเห็นเช่นนี้ พู่กันเฉียนคุนก็ทำได้แค่หลบอย่างรวดเร็วเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม อาเหมิงไม่เพียงแค่ไล่ตามมัน เมื่อมันหลบ เขาก็โจมตีพู่กันเฉียนคุนที่ยาว

เมื่อหอกในมือของอาเหมิงเข้ามาใกล้ พู่กันเฉียนคุนก็เริ่มบ้าคลั่ง และรู้สึกว่าพลังโจมตีของมันลดลงอย่างมาก

เซียวเฉวียนเห็นเบาะแสและกำลังจะเข้าร่วมการต่อสู้ แต่เซียวหมิงชิวหยุดไว้: "ท่านพ่อ ท่านอย่าไป"

อาการบาดเจ็บเก่ายังไม่หายดี ดังนั้นจึงปล่อยให้เขาได้รับบาดแผลใหม่ไม่ได้

เซียวเฉวียนพูดเบาๆ ว่า "ไม่เป็นไร"

พู่กันเฉียนคุนเป็นสหายรบของเขา หากสหายรบของเขาประสบปัญหา เขาจะนิ่งดูดายได้อย่างไร?

ในเวลานี้ ผนึกจูเสินพูดด้วยน้ำเสียงเข้มว่า "อย่าไป หอกยาวนั้นไม่ใช่อาวุธธรรมดา"

“มันถูกปลอมแปลงด้วยขี้เถ้าที่ถูกเผาด้วยไฟแห่งการกระตุ้น และหล่อหลอมด้วยน้ำยางต้นหลิว"

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หอกยาวนั้นไม่ใช่อาวุธธรรมดา ความตายของหอกยาวไม่สามารถประมาทได้

เซียวเฉวียนควรรู้ถึงพลังของกิ่งหลิวนั้น

การควบแน่นเป็นแก่นแท้ และหอกยาวที่หลอมด้วยน้ำยางต้นหลิวนั้นมีพลังมากกว่ากิ่งหลิวด้วยซ้ำ

เดิมทีที่ย่าเหยียนนั่นกระเซอะกระเซิงอยู่แล้วก็ยิ่งกระเซอะกระเซิงมากขึ้นไปอีก

เจ้าสำนักผู้สง่างามของสำนักหมิงเซียน ซึ่งเป็นชาวคุนหลุนที่มีชีวิตอยู่มาหลายพันปีรู้สึกอับอายมากต่อหน้าลูกน้องของนาง กู้เกียรตินี้ไม่ได้จริงๆ

ย่าเหยียนคำรามด้วยความโกรธ "อาเหมิง ไปฆ่ากิเลน!"

เมื่อได้ยินดังนั้น อาเหมิงก็หยิบหอกยาวขึ้นมาและพยายามเข้าใกล้กิเลน

จากนั้น ย่าเหยียนก็มุ่งเป้าไปที่เซียวเฉวียน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ในชีวิตของเธอ นอกเหนือจากช่วงเวลาที่เธออยู่ในภูเขาคุนหลุนแล้ว เธอได้รับความอับอาย ก็คือต่อหน้าเซียวเฉวียนเท่านั้น

แน่นอนว่าเธอไม่สามารถกลืนความโกรธนี้ได้

ไม้เท้าในมือของเธอปัดอย่างแรงไปที่เซียวเฉวียน แต่คราวนี้เซียวเฉวียนไม่ได้เข้าหาเธอ แต่ล่อเธอออกไป

เนื่องจากเธอเต็มใจที่จะเรียกตัวอาเหมิงออกมาในเวลานี้ นั่นหมายความว่าอาเหมิงคือไพ่สำคัญในมือของเธอ

เซียวเฉวียนจะทำลายไพ่สำคัญทั้งหมดของเธอ!

ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงต้องล่อเธอออกไปและไม่ให้โอกาสเธอสนับสนุนอาเหมิง

ย่าเหยียนเห็นความตั้งใจของเซียวเฉวียน แต่ถ้าเธอไม่ไล่ตามเขา เธอก็กลัวว่าเซียวเฉวียนจะหนีไปอีกครั้ง

มันไม่ง่ายเลยที่จะตามหาเซียวเฉวียน

ปล่อยเสือกลับเข้าป่า อาจจะมีภัยพิบัติหายนะตามมาในภายหลัง

นอกจากนี้ เธอเชื่อในความแข็งแกร่งของอาเหมิง เขาสามารถทำภารกิจให้สำเร็จได้

ในขณะนี้เซียวหมิงชิวรักษาอาการบาดเจ็บของเธอเสร็จแล้ว เธอกังวลว่าเซียวเฉวียนตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นเธอจึงไล่ตามไปอย่างโดยเร็ว

ด้านหน้าคือเซียวเฉวียน ด้านหลังคือเซียวหมิงชิว ย่าเหยียนซึ่งตกอยู่ในสภาวะหนึ่งต่อสอง ย่าเหยียนครุ่นคิดว่าการต่อสู้ครั้งนี้ควรต่อสู้หรือไม่?

เหตุผลที่เธอไล่ตามเขา เพราะเธอไม่คิดว่าเซียวหมิงชิวจะฟื้นตัวในเวลานี้