ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2107

หรือจะกล่าวได้ว่า พวกเขาไม่ได้อยู่ที่ทะเลทรายอีกต่อไปแล้ว

พวกเขาหยุด แล้วเซียวเฉวียนก็พูดเบา ๆ ว่า “พวกเราพักกันที่นี่เถอะ”

เมื่อกี้นี้ ในช่วงที่วิกฤตนั้น เซียวหมิงชิวกางม่านพลังเพื่อต้านแรงปะทะของย่าเหยียน แต่ด้วยระยะเวลาที่จำกัด ทำให้เซียวหมิงชิวไม่สามารถที่จะกางม่านพลังครอบคลุมทุกคนได้ และพลังมันก็ระเบิด

แม้ว่ามันจะไม่ได้ทำอันตรายอะไรพวกเขา แต่การระเบิดที่ดังนั้น ก็ทำให้หูพวกเขาอื้อไป

สองมือของย่าเหยียนนั้นมันเร็วเกินไป พวกเขาที่พยายามหลบระเบิด ไม่มีเวลาที่จะมาป้องกันหูของตัวเอง

หยุดพักซักหน่อย ให้หูกลับมาเป็นปกติก่อน

เซียวเฉวียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ เซียวหมิงชิวและชิงหลงได้ยินไม่ชัดเจน ชิงหลงจึงถามกลับไปว่า "ใต้เท้าเซียว ท่านพูดว่าอะไรนะ？”

เสียงของชิงหลงไม่ได้ดังสำหรับเขา แต่จริง ๆ แล้วมันดังกว่าปกติมาก

เซียวเฉวียนอาจมีพลังงานภายในลึก ๆ เมื่อหยุดและกระตุ้นพลังภายในของเขาเล็กน้อย เสียงดังหึ่ง ๆ ในหูของเขาก็ไม่อื้ออีกต่อไป ดังนั้น เสียงของชิงหลงจึงดูดังไปซักหน่อย

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ผ่อนคลายลง จากนั้นก็พูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นว่า “ข้าบอกว่า หยุดพักที่นี่กันเถอะ”

คราวนี้ชิงหลงได้ยินชัดเจนแล้ว จึงตอบว่า “ตกลง”

ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นมาได้แล้วพูดออกมาว่า “ใต้เท้าเซียว อาการบาดเจ็บของท่านดีขึ้นแล้วหรอ?”

เซียวเฉวียนพยักหน้าแล้วพูดตอบว่า “ก็ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงมาก”

แต่เซียวเฉวียนยังไม่สามารถพูดได้ว่าความแข็งแกร่งภายในของชาวคุนหลุนสามารถทำให้อาการบาดเจ็บของเขาหายเร็วขึ้น

การพูดเช่นนี้ ก็เหมือนกับบอกกับชิงหลงว่า เซียวเฉวียนมาจากคุนหลุน

เซียวเฉวียนเป็นชนพื้นเมืองของฮวาเซี่ย ถือได้ว่าเป็นคนต้าเว่ย ไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นชาวคุนหลุน

นอกจากที่ย่าเหยียนพูดที่ชายขอบอารามป่าแล้ว คิดว่าชิงหลงก็คงจะเคยได้ยินมาบ้างแล้วเหมือนกัน

หากมีการเปิดเผยอาการบาดเจ็บ ชิงหลงรวมกับสิ่งที่ย่าเหยียนพูดแล้ว คิดว่าความรู้เดิมของชิงหลงเองคงเดาได้อย่างแน่นอนว่า ผนึกจูเสินอาจจะอยู่ในร่างของเซียวเฉวียน

ท้ายที่สุดแล้วก็อย่างที่รู้กันดีว่า เจี้ยนจงสามารถครอบครองร่างของเว่ยหยูได้

และชิงหลงก็รู้ดีว่าผนึกจูเสิน เดิมทีนั้นเคยเป็นร่างเดียวกันเมื่อหลายพันทีก่อน ดังนั้นจึงไม่น่าจะใช่เรื่องงยากที่จะคิดว่าได้ว่ามันจะต้องมีหน้าที่ครอบงำคนผู้นั้นด้วย

ตราบใดที่เรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกไป เซียวเฉวียนจะไม่สามารถซ่อนความลับในการครอบครองผนึกจูเสินต่อหน้าชิงหลงได้อีก

เมื่อได้ยินว่าอาการบาดเจ็บของเซียวเฉวียนนั้นหายเร็วมาก ดวงตาของชิงหลงก็ฉายแววออกมาด้วยความประหลาดใจ แต่มันก็หายไปโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

ในขณะเดียวกัน ชิงหลงที่เต็มไปด้วยความสงสัย ย่าเหยียนก็ได้รับบาดเจ็บเช่นเดียวกัน เพราะอะไรการฟื้นฟูตัวถึงได้แตกต่างจากครั้งก่อนมากขนาดนี้？

แม้ว่าชิงหลงจะไม่ได้แสดงท่าทีหรือถามเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก แต่เซียวเฉวียนก็รู้ว่า ใคร ๆ ก็คงมีความสงสัยอยู่ในใจ

เซียวเฉวียนหาข้อแก้ตัวที่จะหลอกชิงหลงได้แล้วว่า “อาจเป็นเพราะว่าข้าถูกเข็มพิษของเธอโจมตีครั้งสุดท้าย ร่างกายข้าก็เลยเปลี่ยนไป”

หากครั้งที่แล้วเซียวเฉวียนไม่โดนเข็มพิษของเธอ อาการบาดเจ็บของเซียวเฉวียนก็คงไม่หายเร็วขนาดนี้

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ทันใดนั้นเองเซียวเฉวียนก็จำได้ว่าเขาเตือนชิงหลงในป่า ว่าให้ระวังย่าเหยียนทำร้าย หากชิงหลงคิดว่าอย่างถี่ถ้วนอีกซักหน่อยก็จะจับสังเกตได้

เพื่อที่จะเติมเต็มข้อบกพร่องตรงนี้ เซียวเฉวียนโกหกอีกครั้งว่า “ครั้งสุดท้ายที่ข้าบาดเจ็บจากเธอ มันใช้เวลาในการรักษานานากว่านี้”

ด้วยเหตุนี้ เซียวเฉวียนจึงได้เตือนชิงหลง

เอาเจี้ยงจงมาเป็นโล่ ไม่ว่าชิงหลงจะสงสัยขนาดไหน มันก็จะหายไปในทันที

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชิงหลงก็ตอบอย่างไม่ได้สงสัยอะไรอีกว่า “นั่นสินะ”

แต่ชิงหลงกลับมีข้อสงสัยอีกเรื่องหนึ่งว่า “ใต้เท้าเซียว ข้าเพิ่งเห็นว่ามือของเธอถูกท่านดึงไว้ข้างหนึ่ง มันเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ？”

เขาเห็นชัดว่าย่าเหยียนพยายามดึงมือของเธอออก แต่มันก็ล้มเหลว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน