ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 221

ร่องรอยความอิจฉาและอาฆาตพยาบาทพุ่งออกมาจากหว่างคิ้วของเว่ยชิงโดยไม่ได้ตั้งใจ

เซียวเฉวียนไม่ได้อวดความสามารถพิเศษด้านวรรณกรรมและบทกวีที่ยอดเยี่ยมของเขาหรอกหรือ?

เขามีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่และบอกว่าเขาจะสู้ไม่ใช่หรือ?

ไม่ใช่ว่าเขาเย่อหยิ่งจนไม่สนผู้มากอำนาจหลายคนหรอกหรือ?

ฮ่า ฮ่า ฮ่า!

ยามนี้เซียวเฉวียนยังเหลืออะไรอีกบ้าง?

องค์ฮ่องเต้เมตตาเขา นั่นเพราะเขายังสามารถทำหน้าที่ได้ดีในฐานะขุนนางน้อยขั้นเจ็ด

หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น เขาไม่สามารถเป็นขุนนางขั้นเจ็ดที่ทุกคนรังเกียจได้!

น่าสงสาร!

น่าเศร้า!

น่าเสียดาย!

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เตรียมของขวัญที่ข้าอยากจะมอบให้กับเซียวเฉวียน เตรียมตัวให้พร้อม”

ใบหน้าอันอ่อนโยนของเว่ยชิงเผยให้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างดูถูกเหยียดหยาม

“ท่านอ๋องช่วงนี้ท่านพักฟื้นอยู่ในจวน ทั้งยังร่ำเรียนอย่างขยันหมั่นเพียรทุกวัน รากเหง้าการฝึกตนเติบโตขึ้นและสีสันของท่านก็สว่างขึ้น นี่นับว่าดีกว่าสหายร่วมทางของท่านมากแล้ว”

คำเยินยอขององครักษ์ถูกส่งมาในเวลาที่เหมาะสม “ท่านอ๋องของเราเก่งที่สุดในหมู่เด็กที่มีพรสวรรค์อย่างแท้จริง!”

“เพื่อช่วยเหลือเสด็จพี่ สมควรแล้วที่ต้องพยายามให้มากขึ้น”

ภายนอกเว่ยชิงสงบ แต่ในใจเขารู้สึกตื่นเต้น ในที่สุด ในที่สุด เขาก็เก่งกว่าเซียวเฉวียน!

พ่อลูกคลั่งไคล้บทกวี พวกเขาเป็นพ่อลูกที่แปลกประหลาดซึ่งมีชื่อเสียงในหมู่คนรวยและมีอำนาจ

ท่านพ่อซือชือติดตามเว่ยเจียนกั๋วเพื่อต่อต้านฮ่องเต้ สร้างความเดือดร้อนให้กับฮ่องเต้ในทุกวัน

ในทางกลับกัน เว่ยชิงมีจิตใจที่บริสุทธิ์และภักดีต่อฮ่องเต้ เขาทำแม้กระทั่งแจ้งแผนของท่านพ่อให้ฮ่องเต้ทราบโดยตรงด้วยซ้ำ

ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกขัดแย้งกันมานานแต่ยังไม่ถึงจุดแตกหัก เพียงแต่มีเส้นทางที่แตกต่างกันและไม่อาจทำงานร่วมกันได้

หลังจากการตายของซือชือ จากนั้นเว่ยชิงก็ตระหนักได้ว่าแม้ว่าเขาจะดูถูกพ่อของเขาที่สมรู้ร่วมคิดกับเว่ยเจียนกั๋ว แต่เขาก็ห่วงใยพ่อของตน

แต่ไม่ทันแล้ว ท่านพ่อจากไปแล้ว

จากไปก็จากไปแล้ว มันสายเกินไป

เซียวเฉวียนคงรู้สึกผิดในใจที่ฆ่าพ่อของเขา

ความคิดของเว่ยชิงนั้นไร้สาระมาก ไม่เพียงแต่เซียวเฉวียนไม่รู้สึกผิด เขายังละทิ้งซือชือและเว่ยชิงไว้ข้างหลังโดยสิ้นเชิง

สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเซียวเฉวียนในยามนี้คือการกิน!

อาจารย์ช่างโหดร้ายยิ่งนัก ทั้งที่รู้ดีว่าจวนฉินใจร้ายมาโดยตลอด ไม่เพียงแต่เขาไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในจวนเซียวเพื่อพักฟื้นเท่านั้น ยังบอกจวนเซียวด้วยว่าอย่าส่งเงินหรืออาหารมาให้เซียวเฉวียน

ปล่อยให้เซียวเฉวียนดูแลตัวเองในจวนฉิน

เหวินเจี้ยวหยู้หนอเหวินเจี้ยวหยู้ ท่านมีศิษย์พี่ที่โหดร้ายขนาดนี้ เหตุใดแม้แต่ลมเพียงเล็กน้อยก็ไม่สามารถผ่านไปได้?

หากเขารู้เร็วกว่านี้ ว่าอาจารย์ที่เขากราบไม่ต่างจากอาจารย์ที่น่ารังเกียจ!!

“โครก...”

ท้องไป๋ฉี่ส่งเสียงคำรามมาสองวันแล้ว

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา จวนฉินไม่คิดส่งกากถั่ว แม้แต่น้ำก็ไม่มี

เซียวเฉวียนและไป๋ฉี่ไม่ได้น่าเศร้าจนดื่มน้ำค้างตามข่าวลือเนื่องจากฤดูหนาวอันแสนสาหัส ไม่มีแม้แต่น้ำค้าง!

น้ำที่เซียวเฉวียนดื่มในยามนี้เป็นหิมะที่ไป๋ฉี่เก็บมาจากสนามหญ้าแล้วละลายด้วยฟืน เมื่อถึงเวลานั้นนายบ่าวถึงมีน้ำดื่ม

พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้บ่อน้ำของจวนฉิน ทั้งยังมีคนถูกส่งไปเฝ้ามัน

อ่า!

การตระหนี่ได้ถึงเพียงนี้คงเป็นความคิดของแม่ฉินและลูกสาวของนาง!

นอกจากผู้หญิงแล้ว ยังมีใครอีกบ้างที่สามารถพิจารณาเรื่องเล็กน้อยและไม่ยอมให้เขาดื่มแม้กระทั่งน้ำเช่นนี้ได้?

เซียวเฉวียนเหลือบมองขุนพลที่อยู่รอบเรือนของเขาเพื่อป้องกันไม่ให้เหมิงเอ้าแอบเอาอาหารมาให้ ขุนพลของตระกูลฉินล้อมสวนไว้เหมือนถังเหล็ก พวกเขากลัวว่าเซียวเฉวียนจะออกไปกินอาหารของตระกูลฉิน เติมน้ำและเนื้อจนเต็มคำ!

“นายท่าน ข้าขออภัย...”

ไป๋ฉี่ก้มศีรษะลง น้ำตาไหลอาบใบหน้าเล็กๆ ของเขา หากเขามีประโยชน์มากกว่านี้ นายท่านก็จะได้กิน

ไม่ใช่ว่าไป๋ฉี่ไม่เคยบุกเข้าไปในลานเรือน แต่มันจบลงด้วยความล้มเหลว

หลังจากเซียวเฉวียนเป็นอัมพาต อวัยวะภายในของเขาก็ได้รับการซ่อมแซมตามคำพูดของอาจารย์ แม้ว่าหน้าอกของเขาจะไม่เจ็บอีกต่อไป แต่เขาไม่สามารถเชื่อมต่อกับไป๋ฉี่ได้ไม่ว่าเขาจะท่องบทกวีได้ดีเพียงใดก็ตาม

ศัตรูมีมากมายและเรามีน้อย ดังนั้นไป๋ฉี่ย่อมไม่สามารถเอาชนะได้

ดูเหมือนผู้อารักขาจะมีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับผู้เป็นนายจริงๆ